قدیری ابیانه: ونزوئلا دروازه ورودی ایران برای حضور در آمریکای لاتین است/تاکید بر استفاده از زمینه‌های فرهنگی مشترک میان تهران و کاراکاس

محمد حسن قدیری ابیانه، سفیر اسبق ایران در مکزیک، گواتمالا، بلیز و استرالیا و کارشناس امور استراتژیک در گفت‌وگو با میزان به بررسی ابعاد مختلف مناسبات ایران و ونزوئلا پرداخت و گفت: تقویت دوستی‌ها و استفاده از زمینه‌های فرهنگی مشترک میان دو ملت ایران و ونزوئلا می‌تواند عامل مانع گونه دوری جغرافیایی دو کشور را برطرف کند.

قدیری ابیانه با اشاره به وجود ظرفیت بسیار بزرگ و قابل توجه برای گسترش روابط میان ایران و ونزوئلا در زمینه‌های مختلف، اظهار کرد: ایران و ونزوئلا در زمینه‌های مختلف مانند دارا بودن منابع غنی طبیعی، قرار گرفتن تحت تحریم‌های سخت آمریکا و مقاومت بالا در برابر این تحریم‌ها و خنثی کردن توطئه‌های متفاوت آمریکا شباهت‌هایی دارند؛ ضمن اینکه ونزوئلا دروازه ورودی ایران برای حضور در آمریکای لاتین و گسترش روابط با کشور‌های این منطقه است.

وی در مورد روند روابط ایران و ونزوئلا در سال‌های اخیر بیان کرد: در دولت پیشین، تمرکز عمده بر گسترش روابط با اروپا و آمریکا بود؛ دولت ماقبل اهتمام خاصی به گسترش روابط با کشور‌های آمریکای لاتین و به ویژه ونزوئلا داشت که آثار مثبتی در پی داشت، اما نگاه در دولت سیزدهم مبنی بر اهتمام بیشتر به گسترش روابط با آمریکای لاتین و به ویژه ونزوئلا است.

سفیر پیشین ایران با اشاره به نگاه آمریکا به آمریکای لاتین به عنوان حیاط خلوت خود، تاکید کرد: این نوع نگاه اشتباه است، زیرا آمریکای لاتین هم از نظر وسعت، هم از نظر جمعیت و هم از نظر ثروت، بزرگ‌تر و غنی‌تر از آمریکاست؛ ایران هم مانند کشور‌های عضو آمریکای لاتین ایده حیاط خلوت بودن آمریکای لاتین برای آمریکا را قبول ندارد و در برابر آن مقاومت می‌کند.

این کارشناس مسائل آمریکای لاتین، اظهار کرد: در حالی که برخی از فاصله جغرافیایی ایران و ونزوئلا به عنوان عامل منفی و مانع در روابط دو کشور یاد می‌کنند، باید گفت که ایران در گذشته بیشترین روابط را با آمریکا داشت که آن هم دوردست است و یا با کشور‌هایی مانند چین هم با وجود داشتن فاصله جغرافیایی زیاد، روابط پر بار و مستمری دارد؛ در واقع فاصله جغرافیایی نمی‌تواند مانع روابط ایران و ونزوئلا باشد.

وی تصریح کرد: کم رنگ کردن و برداشتن این مانع می‌تواند به روش‌های مختلفی مانند توسعه هر چه بیشتر روابط در وجوه و ابعاد مختلف اتفاق بیفتد؛ البته باید روابط با ونزوئلا علاوه بر حوزه‌های صنعتی و اقتصادی در زمینه‌های روابط علمی، فرهنگی، اجتماعی و توریستی گسترش داد.

این کارشناس امور استراتژیک، اضافه کرد: گسترش روابط فرهنگی ایران و ونزوئلا می‌تواند سبب ارتقای روابط در وجوه دیگر شود.

قدیری ابیانه ضمن انتقاد از برخی کم کاری‌ها در بخش خصوصی برای حضور در ونزوئلا در زمینه‌های مختلف، اظهار کرد: نیاز است که بخش خصوصی به طور جدی وارد این عرصه شده و راه را برای استفاده از فرصت‌های زیاد در آمریکای لاتین و به صورت ویژه در ونزوئلا باز کند.

وی با اشاره به تمایل متقابل دولت ونزوئلا برای گسترش روابط با کشورمان، گفت: باید توجه داشت که کمک‌های ارسالی ایران به ونزوئلا به نوعی تجارت است و کاراکاس هزینه این کمک‌ها و نفت صادراتی ایران و پروژه‌های اجرا شده توسط ایران در ونزوئلا را می‌پردازد؛ به همین جهت دو طرف از رابطه تجاری سودآوری برخوردار هستند.

قدیری ابیانه، اظهار کرد: این که کشورمان در اوج تحریم‌های آمریکا علیه ایران و ونزوئلا و تهدید‌های واشنگتن، همچنان کشتی‌های حامل محموله‌های تجاری و نفتی خود را به ونزوئلا اعزام می‌کند، اقتدار جمهوری اسلامی ایران را به موازات تلاشش برای کمک به کشور تحت تحریم ونزوئلا نشان می‌دهد و شکستی برای آمریکاست.

وی با اشاره به تمایل آمریکا برای توقیف کشتی‌های ایرانی در آب‌های بین المللی، گفت: وجود تنگه استراتژیک هرمز، اهمیت خلیج فارس و توانایی ایران برای اعمال ضربه متقابل، سبب عقب نشینی آن‌ها از این رویه شد؛ این امر ابهت ایران به ویژه در آمریکای لاتین و ضعف آمریکا را نشان می‌دهد که جدیدترین نمونه آن پهلوگیری ناو جنگی ما در برزیل با وجود مخالفت‌های صریح آمریکا بود.

این کارشناس مسائل بین الملل با اشاره به ناچار شدن آمریکا به اعتراف مبنی بر استقلال کشور‌های منطقه در روابط با ایران، تاکید کرد: این امر از ناتوانی آمریکا به خصوص در برابر گسترش روابط رو به رشد ایران و آمریکای لاتین به ویژه ونزوئلا نشات می‌گیرد؛ جهان تک قطبی در حال تغییر و آمریکا رو به افول است.

سفیر اسبق ایران در مکزیک و گواتمالا در پایان در مورد چشم انداز روابط ایران و ونزوئلا، گفت: زمینه گسترش روابط ایران و ونزوئلا حتی تا چند برابر شرایط موجود قابل تحقق است؛ از آنجا که دولت ونزوئلا به شدت خواهان این روابط است، گسترش روابط فیمابین تا حد قابل توجهی به رویکرد دولت و بخش خصوصی ایران بستگی دارد؛ دولت سیزدهم خواستار گسترش روابط با ونزوئلاست و در این چارچوب تلاش می‌کند، اما بخش خصوصی نیز باید فعال‌تر شود.

انتهای پیام/