توافق تاریخی برای رهاسازی نهنگ قاتل پس از ۵۳ سال اسارت؛ آیا لولیتا مادرش را پیدا می‌کند؟

یک نهنگ قاتل که بیش از پنجاه سال از عمرش خودش را صرفا برای اجرای نمایش‌های عمومی در اسارت سپری کرده است، حالا قرار است به زادگاهش در آب‌های دریای میامی در شمال غربی اقیانوس آرام باز گردانده شود تا شاید بتواند بار دیگر مادر یکصد ساله خود را پیدا کند.

شاید کمتر پیش آمده باشد که یک گروه طرفدار حقوق حیوانات با یک مالک پارک تفریحی محل نگهداری حیوانات با هم به یک توافق برسند؛ اما این اتفاق افتاد و روز پنجشنبه خبر رهاسازی این نهنگ قاتل در طی یک کنفرانس خبری از سوی این نهادها اعلام شد.

این نهنگ، «لولیتا» نام دارد که گاهی اوقات «توکیتا» نیز صدایش می‌زنند. او یک دختر چهار ساله بود که در تابستان سال ۱۹۷۰ میلادی به تور صیادان می‌افتد و او را برای اجرای نمایش تربیت می‌کنند. لولیتا ده‌ها سال مشغول انجام اینگونه نمایش‌ها بود، تا اینکه این اواخر دچار بیماری می‌شود.

این بیماری سبب شد تا سال گذشته، آکواریم دریایی میامی اعلام کند که دیگر با او نمایش اجرا نخواهد کرد. لولیتا، اکنون با ۵۷ سال سن و ۲۲۶۷ کیلوگرم وزن در مخزنی با ابعاد ۲۴ متر در ۱۱ متر و عمق ۶ متر زندگی می‌کند.

نهنگ قاتلی که گمان می‌رود مادر لولیتا باشد، «خورشید اقیانوس» نام دارد و آزادانه با دیگر اعضای دسته خود در آب‌های آزاد شنا می‌کند و تخمین زده می شود بیش از ۹۰ سال سن داشته باشد.

برنامه‌های عضله‌سازی و آموزش شکار ماهی

به گفته مسئولین آکواریم دریایی میامی، چارچوب زمانی برای جابجایی این حیوان ممکن است بین ۱۸ تا ۲۴ ماه به طول بینجامد و هزینه آن ۲۰ میلیون دلار برآورد می‌شود.

برنامه این است که لولیتا را با یک هواپیما به یک پناهگاه اقیانوسی در آب‌های بین واشنگتن و کانادا منتقل کنند. در آن‌جا او را ابتدا در داخل یک تور بزرگ قرار می‌دهند تا بتواند آزادانه شنا کند و مربیان و دامپزشکان نیز به او نحوه صید ماهی را آموزش خواهند داد.

او همچنین باید عضلات خود را تقویت کند، چرا که نهنگ‌های قاتل به طور معمول حدود ۱۶۰ کیلومتر در روز شنا می‌کنند.

لولیتا تا زمانی که به محیط جدید خود عادت کند تحت مراقبت ۲۴ ساعته خواهد بود.

چگونه می‌شود که لولیتا گرفتار می‌شود؟

داستان لولیتا و نهنگ‌های قاتل به اواخر دهه شصت واوایل دهه هفتاد میلادی باز می‌گردد. زمانیکه مردم جنوبی به این موجودات لقب نهنگ قاتل می‌دادند و شروع به صید و جمع‌آوری آن‌ها کردند. در آن دوران، دست‌کم ۱۳ نهنگ کشته شده و ۴۵ عدد از آن‌ها نیز به پارک‌های تفریحی و آکواریوم‌ها در نقاط مختلف جهان تحویل داده شدند.

این شمار، معادل ۴۰ درصد از جمعیت کل نهنگ‌های قاتل در منطقه بود که هنوز هم اثرات مخرب آن در کاهش میزان زاد و ولد این گونه در معرض خطر دیده می‌شود. امروزه تنها ۷۳ عدد از این نهنگ‌ها در آب‌های جنوب باقی مانده‌اند. این یعنی فقط دو نهنگ بیشتر از سال ۱۹۷۱ است.

حدود سی سال بود که طرفداران حیوانات به دنبال رهاسازی این نهنگ قاتل بودند به طوریکه اغلب در مسیر منتهی به آکواریوم دریایی، اعتراض می‌کردند و «پارک تفریحی» را «پارک نتبیهی» مورد خطاب قرار می‌دادند. این فعالان دوست داشتند که لولیتا سال‌های پایان عمر خود را در رهایی سر کند، نه اینکه مثل دوستش «هوگو» بر اثر آنوریسم مغزی پس از کوبیده شدن سرش به دیواره‌های مخزن آب در سال ۱۹۸۰ جان دهد.

آکواریوم دریایی میامی در سال ۱۹۵۵ میلادی افتتاح شد. حیوانات مختلفی از جمله دلفین‌، شیر دریایی، گاو دریایی، ماهی‌های مرجانی و کوسه‌ در این مرکز نگهداری می‌شوند و لوکیشن فیلم‌برداری بسیاری از فیلم‌های و سریال‌های دهه ۱۹۶۰ بوده است.