بازداشت کودکان و خردسالان مهاجر بخشی از سیستم مهاجرتی در مرزهای آمریکا

خبرگزاری میزان - دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا که هرگز حاضر به پذیرش پاسخگویی نبود، باراک اوباما را به خاطر ساختن قفس‌های انسانی در مبادی ورودی به آمریکا سرزنش می‌کرد.

به گزارش «الجزیره»، در حقیقت، قفس‌ها و سلول‌ها از قرن نوزدهم به این سو، یکی از ویژگی‌های سیستم مهاجرت آمریکا بوده‌اند و این امر شامل بازداشت خانواده‌ها نیز می‌شود.

اکنون جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا در حال بررسی مجدد رویه‌ای است که پیش از این به دلیل اهانت‌های فاحش حقوق بشر بسته شده بود. این موضوع ارزش بررسی را دارد که وقتی به اصطلاح «مدعی جهان آزاد» به اصول خود مانند آزادی پشت کند چه اتفاقی می‌افتد.

سابقه دیرینه بازداشت کودکان در مرز‌های آمریکا

در قرن بیست و یکم، دولت جورج دبلیو بوش برای اولین بار زنان و کودکانی را که از بحران‌های بومی در یک خانه سالمندان سابق پنسیلوانیا به نام «برکس» پناه می‌بردند، زندانی کرد، اما برکس تنها برای ۴۰ خانواده جا داشت؛ بنابراین کنگره به یک شرکت خصوصی مدیریت زندان ماموریت داد تا یک مرکز بازداشت را در ایالت تگزاس برای گمرک و گشت مرزی آمریکا فراهم کند.

«هوتو» یک «زندان کودک» بود و برای زندانی کردن کودکان و خردسالان پناهجو استفاده می‌شد؛ سرانجام در آگوست ۲۰۰۹ به دلیل این موارد و سایر موارد نقض فاحش حقوق بشری بسته شد، اما خشونتی که توسط کودتای نظامی در هندوراس در آن سال به راه افتاد، ده‌ها هزار زن و کودک دیگر را از این کشور آمریکای مرکزی به آمریکا سوق داد.

اوباما و بایدن به عنوان معاون رئیس جمهور وقت فرصت طلایی برای حمایت از وعده انتخاباتی خود مبنی بر اصلاحات مهاجرتی را از دست دادند؛ آن‌ها به سرکوب مهاجران ادامه دادند. به جای زندان هوتو که بسته شده بود سه «زندان کودک» دیگر افتتاح شد؛ آرتزیا در نیومکزیکو و کارنس و دیلی در تگزاس.

حقایقی وحشتناک از وضعیت زندان‌های کودکان آمریکا

کمیسیون پناهجویان زن و خدمات مهاجرت و پناهندگی «لوتری»، در گزارش‌هایی در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۱۴، حقایق وحشتناک بازداشت خانواده‌ها را تحت نظارت گمرک و حفاظت مرزی آمریکا آشکار کرد؛ کودکانی که ۱۲ ساعت در روز در سلول‌های خود محبوس می‌شوند، بدون کتاب یا اسباب‌بازی.

تهدید به جدایی و سلول انفرادی به دلیل «رفتار نادرست»؛ کودک تحت هفت سرشماری روزانه یک ساعته قرار می‌گرفت، اما تنها ۲۰ دقیقه برای خوردن غذایی که هضم آن برای پناهجویان خردسال دشوار بود، به آن‌ها فرصت داده می‌شد.

در اکثر مراکز، همه کودکان را مجبور به پوشیدن لباس زندان می‌کردند؛ حتی نوزادان تازه متولد شده لباس‌های تهیه شده توسط مرکز را دریافت می‌کردند. اما زندانیان لباس‌های کثیف می‌پوشیدند، زیرا امکانات شستشو نمی‌توانست پاسخگوی نیاز‌های زنان و کودکان باشد. هنگامی که آن‌ها بیمار می‌شدند، گاهی اوقات تنها توصیه پزشکی این بود که «آب بیشتری بنوشند». 

زندانیان در یک وضعیت دائمی اضطراب زندگی می‌کردند؛ وزن کم کردند و مو‌های خود را از دست دادند. آن‌ها بی حال و افسرده شدند. کودکان با مشکلات بسیاری در زمینه رشد مواجه بودند. کج خلقی مکرر بود. همه از حبس و همچنین آزار کلامی، فیزیکی و گاهی جنسی رنج می‌بردند.

نقض اصول و قوانین

افراد بازداشت شده در این مراکز همانطور که در توافقنامه تسویه حساب فلورس (FSA) در سال ۱۹۹۷ بین دولت آمریکا و گروه‌های حقوق مهاجرت در نظر گرفته شده بود، تحت مراقبت متخصصان دوران کودکی، مربیان و ارائه دهندگان مراقبت‌های تروما نبودند.

FSA حداقل استاندارد‌هایی را برای رفتار «ایمن و بهداشتی» با افراد زیر سن قانونی در بازداشتگاه‌های مهاجرتی آمریکا تعیین می‌کند. مقرر می‌کند که تسهیلات «غیر ایمن» وجود نداشته باشد و کودک ظرف ۲۰ روز از حضانت به والدین، سایر بستگان، حامی تایید شده یا ارائه‌دهنده‌ای که مجوز مراقبت از کودکان و نوجوانان را دارد قرار گیرد. 

با این حال، FSA که از طرف کودکان بدون همراه آغاز شد، مشخص نکرد که با کودکانی که با والدین می‌آیند چه باید کرد. پس از آن دولت اوباما-بایدن منابع کافی را در اختیار بخش‌های بشردوستانه و روند قانونی سیستم مهاجرت آمریکا قرار نداد. بنابراین، بازداشت فرزندان همراه حدود سه هزار و ۶۰۰ خانواده ادامه یافت.

بایدن قصد دارد بار دیگر این ظلم را افزایش دهد

امروزه ممکن است پناهجویان غیرشهروندی به این مراکز بازداشت رانده شوند، اما انگیزه‌ها همان است؛ قربانی کردن، ترس افکنی و انسان‌زدایی.

بایدن در مورد اینکه می‌خواهد «روح ملت» را نجات دهد صحبت کرده است. او نمی‌تواند با حبس کردن دوباره خانواده‌ها و ارزش‌های خانوادگی این کار را انجام دهد. او نباید جنایات علیه آسیب پذیرترین افراد بشریت را با این شرط توجیه کند که در سال ۲۰۲۴ رای «معتدل» برای او به همراه خواهد داشت.

تخلفات تاریخی مانند بازداشت‌های خانوادگی لکه‌های اخلاقی محو نشدنی بر جای می‌گذارد. آن‌ها هرگز نباید تکرار شوند.

انتهای پیام/