مرضیه برومند؛ رئیس سینمای ایران یا خادم شیطان؟ - Gooya News

ایندیپندنت فارسی - مصطفی عزیزی

«مرضیه برومند زنی مردسالار است. او در این گفت‌وگو به حرف‌های تکراری مردسالارانه که زنان در خانه فرمانروایی می‌کنند و مردان هیچ کاره‌اند می‌پردازد و مدافع این عقیده غلط می‌شود»

انقلاب بهمن ۱۳۵۷ در فشرده‌ترین تعریفش بر صدر نشستن مردسالارانی بود که کم‌کم داشتند به قعر می‌رفتند و تعجب ندارد که این حکومت پدرسالارانه را جنبشی که شعارش «زن، زندگی، آزادی» است، به آستانه سقوط برساند.

زنان پس از قتل مهسا امینی در بازداشتگاه، سنگ تمام گذاشتند و زنان هنرمند بیش از همیشه میدان‌داری کردند و بسیاری حجاب اجباری را کنار گذاشتند و در خیابان و فضای مجازی با دلیری بی‌سابقه‌ای گیسو بریدند و مهر خویش را بر تحولات جاری زدند. سینما در این دوران عملا تعطیل شد و خانه‌اش که تا قبل از آغاز خیزش انقلابی مهسا دچار بحران بود، در نهم شهریور ۱۴۰۱ صاحب هیئت‌مدیره شد و چند روز بعد، خیزش مهسا آغاز شد و دیگر هیچ‌کس حاضر نبود مسئولیت مدیرعاملی را به عهده بگیرد. هر چند طبق اساسنامه، خانه سینما ۹۰ روز بیشتر نمی‌تواند بدون مدیرعامل بماند، اما بیش از شش ماه طول کشید تا مردانی که همیشه خانه سینما را در اختیار داشتند رضایت دهند تا پس از ۱۲ مدیرعامل مرد که جز یکی، ابوالحسن (حمید) داوودی، همه به شکل‌های مختلف حکومتی بودند، زنی، آن‌‌هم مرضیه برومند، بر صندلی مدیرعاملی بنشیند تا شاید بتواند آتش خیزش جدید را فرونشاند و روال کار «عادی» و «نرمال» شود.

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

مرضیه برومند در دوران پادشاهی به‌عنوان بازیگر تئاتر مشهور بود. اولین فیلم سینمایی‌اش را در «دایره مینا»، اثر داریوش مهرجویی، بازی کرد، هر چند این فیلم مدت‌ها توقیف بود و سرانجام در سال ۱۳۵۶ اکران شد و برای او اعتبار هنری به بار آورد. او پس از تثبیت جمهوری اسلامی جزو معدود هنرمندانی بود که به کار خود در تلویزیون و سینما ادامه داد. خواهر بزرگ او، احترام برومند که مجری محبوب برنامه کودک تلویزیون و همسر داود رشیدی بود تا سال ۱۳۵۸ به کار خود ادامه داد، اما بعد از تثبیت جمهوری اسلامی دیگر اجازه حضور تصویری نداشت تا همین سال‌های اخیر که چند حضور سینمایی محدود داشت.