از حجاریان تا سلیمانی، کدام رسانه‌ها زمینه ساز ترورند

شما حتی اگر در یک رسانه صرف فلسفی کار کنید خواسته یا ناخواسته پایتان به نزاع هایی کشیده می شود که هرجور حساب کنید بالاخره ربط و نسبتی با دوقطبی پیدا می کند اما دوقطبی داریم تا دوقطبی. از رسانه های ورزشی خاصه فوتبالی که حیات و مماتشان دامن زدن به دوقطبی های رایج است و آگاهانه و ناآگاهانه ترویج خرافه و جهل می کنند اگر بگذریم غالب رسانه ها ذیل سیاست تعریف می شوند. حتی فرهنگی ترین نشریات ما هم با گرایشات سیاسی شان تا حدودی هویت پیدا می کنند. این که چنین اتفاقی خوب است یا بد فعلا مد نظر ما نیست، هرچند ناگفته پیداست در سرزمینی که همه چیز با متر و معیار سیاست سنجیده می شود قطعا یک جای کار که چه عرض کنم بلکه خیلی جاهای کار می لنگد. اما برگردیم به سخن اصلی خودمان.

گفتیم که همه رسانه ها به نوعی آغشته دوقطبی بازی اند. اما آیا پرداختن به دوقطبی و یا قرار گرفتن در یک قطب و انکار قطب دیگر همیشه امری ناپسند است؟ گمان نمی کنم. فی المثل اگر دو قطبی عقلانیت و یا بی تدبیری راه بیفتد و شما در رسانه مورد نظرتان طرف عقلانیت را بگیرید و با کسانی که دشمن عقل و عقلانیتند در بیفتید و اصلا برای رونق رسانه تان قطب مخالفتان را به شدت نقد کنید و نسبت به عواقب ترویج بی عقلی هشدار بدهید و حتی برخی از کارهای آن ها را آگراندیسمان و به تعبیر خودمان کمی پیازداغ ماجرا را هم زیاد کنید، کسی می تواند نسبت به شما خرده بگیرد؟