درد دل‌های معلمی که برای تدریس ۳۲ کیلومتر رکاب می‌زند؛ نه ساختمان داریم و نه آب!

خبرگزاری میزان - مرصاد ملکشی معلم ۲۳ ساله بجنوردی که در اولین سال تدریسش در مدرسه اسلام آباد روستای کلاته جمی استان خراسان شمالی فعالیت می‌کند، هر روز با دوچرخه ۳۲ کیلومتر را طی می‌کند تا به کلاس درس برسد و به گفته او معلمی هنر است و معلمان باید عشق و علاقه حرفه خود را انجام دهند. این معلم به مناسبت روز معلم در گفت‌وگو با میزان به بیان بیان چالش‌های تدریس در مناطق محروم پرداخت.

مرصاد ملکشی به میزان گفت: من سال ۱۳۹۷ دانشجوی دانشگاه فرهنگیان شدم و پس از ۴ سال گذراندن دوره تحصیل هم اکنون استخدام رسمی آموزش و پرورش هستم و سال اول تدریسم را تجربه می‌کنم البته سال گذشته هم به صورت اختیاری ۱۲ ساعت به صورت حق التدریس در یکی مدارس شهر بجنورد تدریس می‌کردم که یکی از بهترین تجربه‌های من در زندگی بود. کلاس من در مدرسه اسلام آباد روستای کلاته جمی استان خراسان شمالی دارای ۹ دانش‌آموزان در پایه‌های اول، دوم، سوم، چهارم و ششم است.

وی در رابطه با وضعیت رتبه‌بندی خود اظهار کرد:من و همه هم ورودی‌های من که در سال ۹۷ به دانشگاه فرهنگیان وارد شدیم فاقد رتبه هستیم چرا که باید در شهریور ۱۴۰۰ مدارکمان را بارگذاری می‌کردیم و این در حالی است که با توجه به اینکه امسال اولین سال تدریسمان است فاقد رتبه هستیم.

این معلم ۲۳ ساله در حالی که با شوق فراوان از استعداد دانش‌آموزانش صحبت می‌کرد، ادامه داد: دانش‌آموزان من بسیار با استعداد و پرتلاش هستند، ما در کلاسمان یک دانش‌آموز کلاس اول داریم که از یک خوش‌نویس زیباتر می‌نویسد و از آنجایی که کلاس ما دارای چند پایه است روابط اجتماعی دانش‌آموزان ما بسیار قوی‌تر سایر دانش‌آموزان است.

این معلم در خصوص محل تدریسش توضیح داد: هنگامی که قصد پذیرفته شدن در دانشگاه فرهنگیان را داشتم به این دلیل که در شهر بجنورد زندگی می‌کردم، محل خدمت را این شهر انتخاب کردم و در اولویت بالاتری قرار دادم و به همین دلیل اداره محل خدمتم شهر بجنورد است و محل تدریسم توسط اداره تعیین شده است، اما اگر سال بعد این اختیار به خودم واگذار شود باز هم این مدرسه را برای خدمت انتخاب می‌کنم.

وی در توصیف وضعیت مدرسه محل تدریسش گفت: کلاس درس ما در مدرسه اسلام آباد یک کانکس ۳ در ۳ است که روی ثپه قرار دارد و حصار کشی نشده است و به همین دلیل هنگامی که توپ بازی بچه‌ها به پایین می‌افتد تا لب جاده می‌رود و بچه برای آوردنش به لب جاده می‌روند که بسیار خطرناک است، وجود کلاس روی تپه در زمستان‌ها بسیار سخت است و مشکلاتی را به همراه دارد، یکی دیگر از مشکلاتی مهم این است که این روستا مدرسه‌ای در مقطع متوسطه ندارد و دانش‌آموزان بعد از کلاس ششم برای ادامه تحصیل باید به روستای پایینی بروند و از آنجایی که رفت وآمد به این روستا دشوار است، تعدادی از آن‌ها با وجود استعداد بسیار ترک تحصیل می‌کنند.

وی ضمن اشاره به اینکه متاسفانه این روستا آب ندارد و برای رفع این مشکل هر روز یک دبه ۲۰ لیتری آب برای بچه‌ها می‌آورم، افزود: کد روستا برای این محل تعریف نشده و از آنجایی که تعداد خانوار‌هایی که در آن زندگی می‌کنند کم است در گوشه‌ای رها شده، حق ساخت و ساز هم در این روستا وجود ندارد و مردم محل مجبورند برای خرید روزانه خود به دلیل نبود سوپر ماکت یا بقالی به روستای پایین‌تر بروند، با وجود اینکه این روستا با مرکز استان ۴۰ دقیقه فاصله دارد امکاناتش به اندازه یک روستای لب مرز است.

این معلم طبیعت‌گرد با بیان اینکه بسیار به دوچرخه سواری علاقه دارد و همیشه دوست داشته در مسابقات دوچرخه سواری شرکت کند، عنوان کرد: فاصله این روستا تا بجنورد حدود یک ساعت و نیم است و با توجه به اینکه کلاس درس ساعت ۷ و نیم آغاز می‌شود، از ساعت ۶ صبح حرکت می‌کنم و بعد از ظهر‌ها هم که مدرسه ساعت ۱۲ و نیم تعطیل می‌شود تا ساعت یک و ۴۵ دقیقه در مسیر هستم، دانش‌آموزانی هم که به دوچرخه علاقه‌مندند اطراف مدرسه با دوچرخه من دوچرخه سواری می‌کنند.

ملکشی با اشاره این نکته که در همه مشاغل مشکلاتی وجود دارد و معلمان باید با عشق و علاقه حرفه خود را انجام دهند، بیان کرد: معلمی هنر است و اگر فردی بدون عشق این حرفه را انتخاب کند به خودش ظلم کرده است.

انتهای پیام/