چگونه منشور ننویسیم! بخش یکم: منشورهای بیگانگان برای ایرانیان، علی شاکری زند - Gooya News

در سالهای گذشته شاهد انتشار بیانیه‌ها و اسناد بسیاری بوده‌ایم که به عنوان منشور و برنامه برای اتحادعمل (یا ائتلاف ناشران آنها) نوشته و منتشرشده‌اند.

پس از انتشار بیانیه‌ای بنام «منشور مهسا» سودمند دیدم که توضیح‌دهم که به چه دلائلی این سند نمی‌تواند برنامه‌ی یک اتحاد عمل برای سرنگونی جمهوری اسلامی و جانشینی آن با یک نظام دموکراتیک باشد.
با انتشار بیانیه‌ی رقیب آن بنام «همگامی برای جمهوری سکولار دموکرات» به این نتیجه رسیدم که بهتر است ابتدا به فصل مشترک مهم این دو سند، که در یکی بصورت تلویحی و در دیگری بصورت واضح دیده‌می‌شود، بپردازم.
این فصل مشترک چیست؟
همانگونه که بسیاری، از جمله نویسنده‌ی این سطور، در مورد «منشور مهسا» یادآوری کردند در این متن از نام بردن از ملت ایران خودداری شده‌بود. در عوض تا بخواهید از زبانهای مادری و تکثر و تنوع و... سخن رفته‌بود.
در بیانیه‌ی موسوم به «همگامی...» انکار موجودیت ملتی بنام ملت ایران صورت واضح تری یافته‌بود. در این بیانیه بجای نام بردن از ملتی بنام ملت ایران از «اتنیک‌های ساکن ایران!» نام برده شده است؛ یاوه‌ای که استعمال آن تازگی ندارد، اما انچه در این کاربرد آن تازگی دارد امضاء بیانیه از طرف یکی دو گروهک در پای آن است که از نام تاریخی «جبهه ملی ایران» استفاده می‌کنند. بی آنکه توجه ‌داشته‌باشند که نام «جبهه ملی ایران» مترادف با «جبهه‌ی ملت ایران» است، چه به دیپلم دبیرستان نیز نیازی نیست تا یک فارسی‌زبان بداند که در این زبان واژه‌ی ملی صفتی است مشتق از یک اسم عام و آن اسم ملت است.
اینگونه یاوه‌سرایی از سوی گروهک‌های استالینیست شناخته‌شده مانند حزب چپ (فداییان اکثریت) تازگی ندارد. این دستجات، که در این زمینه‌ها رونویس حزب توده‌اند، هیچگاه بوجود ملتی بنام ملت ایران عقیده نداشته‌اند و این برداشت خود را پنهان نیز نکرده‌اند. چنانکه در مقاله‌های دیگری درباره‌ی آنها نوشته‌ام در اسناد رسمی کنگره‌های این «حزب» هم واژه‌ی ملت ایران را حتی با میکروسکوپ الکترونیک پیدا نمی‌کنید.