زخم‌های ماندگار روز نکبت برای فلسطینیان

خبرگزاری میزان - در حالی که آسیب «روز نکبت» هرگز نمی‌تواند پاک شود، درک تأثیر ماندگار آن بر فلسطینیان و پیوستن به آن‌ها در مبارزه می‌تواند به کاهش رنج نسلی شهروندان فلسطینی کمک کند.

به گزارش «میدل ایست آی»، «روز نکبت» در واقع زخم گشوده بزرگی در تاریخ و حافظه فلسطین است که با سرسختی و اراده با آن‌ مقابله می‌کنند.

روز نکبت به عنوان یک آسیب

برای فلسطینی‌هایی که در خاک فلسطین زندگی می‌کنند، فلسطین محل زندگی یک گسست دردناک است که قربانیان خود را به عقب می‌خواند؛ تصویر و خاطره مکانی را زنده می‌کند که برای هزاران سال، به معنای واقعی کلمه، متعلق به آن‌ها بوده است.

برای اکثریت شهروندان عربی در فلسطین و جا‌های دیگر، «روز نکبت»، به عنوان یک آسیب، نشان دهنده ظلم‌های بیشمار بر مردم فلسطین، صاحبان حق سرزمین پدری، به دست یک خارجی ضعیف‌تر و غاصب، با کمک‌های بیشمار و تبانی فعال است؛ یک قدرت امپریالیستی فاسد.

گسترش به سمت حوزه‌های ژئوپولیتیک

با این وجود فلسطین به جای عقب نشینی به گذشته‌ای دور و به تدریج فراموش شده، در واقع  به سمت جغرافیاها، حوزه‌های فرهنگی و عرصه‌های ژئوپلیتیک جدید گسترش یافته است و فرزندان خود را به صورت بین نسلی از طریق امید جدی گرد هم آورده است.

با وجود فرسایش بی وقفه زمان و تلاش رژیم صهیونیستی برای محو جمعیت بومی، فلسطین به نحوی از لحاظ جغرافیایی، فرهنگی و سیاسی از خود پیشی گرفته است.

از زمان «نکبت»، فلسطین به یک انگیزه معنایی گسترده و غنی شده تبدیل شده است که نشان دهنده تعلق، مقاومت و عزم راسخ برای بازگشت به آن مکان با عزم انسانی جدید و جسورانه است.

فلسطینی‌ها با گذاشتن نام‌هایی که خاطرات مکان‌های محو شده را تداعی می‌کند، از نظر فیزیکی و جغرافیایی، فلسطین خود را بر بدن حمل می‌کنند، گویی می‌خواهند با سرزمین مادری، پدر، وطن، سرزمین گمشده، عهد و پیمانی ببندند تا همیشه به یاد داشته باشند و همیشه به دنبال بازگشت باشند.

خانواده‌های هر روستا و شهر تخریب شده در «نکبت» در محله‌های داخل اردوگاه‌های جدید گرد هم آمدند تا نام‌هایی را تهیه کنند. آنها به خاطر عشق به سرزمین و پایبندی به حق بازگشت و حفظ نام‎ها و معانی موجود در یادها، از نام‎های اصیل وطن خود استفاده می‌کنند. در هر اردوگاه خیابان هایی وجود دارد که نام خانه‌های اصلی را در خود دارند.

«روز نکبت» به مثابه جراحت، به عنوان یک زخم باز، آغشته به معانی اخلاقی و مسئولیت‌های اخلاقی است که از فلسطین به عنوان مکانی با مرز‌های فیزیکی محدود فراتر می‌رود؛ برای اینکه فلسطین با جهان صحبت کند، باید از همه کسانی که بی‌عدالتی، ظلم و اشغال را رد می‌کنند، صرف نظر از پیشینه قومی، مذهبی، سیاسی و یا سبک زندگی آن‌ها درود بفرستد.

آن‌ها باید خود را در فلسطین غوطه‎ور کنند، همانطور که آفریقای جنوبی در طول مبارزه قهرمانانه خود علیه آپارتاید و استعمار شهرک‌نشینان با موفقیت به آن تبدیل شده بود.

ادعا‌های بی اساس رژیم صهیونیستی

اگرچه رژیم صهیونیستی این موضوع را دروغ عنوان می‌کند، اما فلسطینیان با فراتر رفتن از خود در این راه، از طریق اقدامات فرزندان مهاجر و برادران وفادار آن‌ها در فلسطین، به عنوان یک هدف برای کسانی که علاقه‌مند به اتحاد برای آزادی آن هستند، ظاهر می‌شود.

آنچه در اینجا اهمیت دارد فلسطینی شدن است، که نظم اخلاقی و متفاوتی با فلسطینی بودن دارد؛ گسترش دایره فلسطین از این طریق، آسیب نکبت را از بین نمی‌برد، بلکه درد و رنج آن را آسان‌تر می‌کند.

این درک فراگیر از فلسطین به عنوان یک علت، با درک «نکبت» به عنوان یک تروما، یک زخم باز سازگار است. با این حال، معقول است که انتظار داشته باشیم که مقوله فلسطینی بودن از کسانی که به آن تعلق دارند، از طریق حادثه تاریخ، راه را هدایت کنند یا به کسانی که در آن راه سفر می‌کنند، همه رزق و روزی را که از نظر فکری به آن نیاز دارند، عرضه کنند.

انتهای پیام/