اگر یار شاطر نیستی بارِ خاطر نباش! مسعود نقره‌کار - Gooya News

عادت کرده‌ایم مرگ را زندگی کنیم واندوهگین اما خشمگین شاهدان جهل و جنایت باشیم. برای زندگی کردن چقدر باید مُرد، و تا کی باید پاره‌های قلب‌هایمان، جسم و جانمان را سلاخی کنند تا صدایمان درآید. صدایمان فریاد می‌شود، اعتراض و راهپیمایی و " اکسیون" و بعد با گذر زمان و کاهش درد آرام می‌گیریم صدا و فریاد و ضجه در سینه حبس می‌کنیم تا نوبت پاره‌های بعدی شود؟

باور کرده‌ایم که جنایت باورِ حکومت اسلامی ست و زندان، شکنجه و اعدام بُن مایۀ اندیشگی و اعتقاد این حکومت است. این باور و اندیشگی و اعتقاد تغییر ناپذیرند، پس تا هنگامی که حکومت اسلامی وجود داشته باشد زندان و شکنجه و اعدام، ستم و ستمگری در همه عرصه‌های زندگی فردی، خانوادگی، اجتماعی وجود خواهد داشت.