ترکیب غلط «پیامبر اسلام» را به کار نبریم! 

به گزارش مبلغ ، حجت‌الاسلام والمسلمین رسول جعفریان، در یادداشتی به بیان نکاتی درباره تعبیر «پیامبر اسلام» پرداخته است. در ادامه متن این یادداشت را می‌خوانید:

سال‌ها پیش که خدمت استاد ارجمندم حضرت آیت‌الله حاج سیدمحمد علی روضاتی(۱۳۰۸-۱۳۹۱ش) می‌رسیدم، از ایشان شنیدم که مرحوم امیری فیروزکوهی، شاعر و محقق برجسته کشورمان، مقاله‌ای درباره غلط بودن تعبیر «پیامبر اسلام» در مجله دانشکده الهیات مشهد نوشته است. [نشریه دانشکده الهیات مشهد، ش ۱۴ (سال ۱۳۵۴)، صص ۲۱۵ – ۲۱۸ ]

شنیدن این که این تعبیر، تعبیر نادرستی است ابتدا برایم نامأنوس بود و اما به ویژه بعد از مطالعه آن مقاله، دریافتم که حق با آن شاعر فرهیخته و استاد ارجمند بنده بوده و هست. ایشان اصرار داشت که سخن مرحوم امیری درست است و ما نباید این تعبیر را که بسیار غلط و ساخته دست مستشرقان است در هیچ کجا به کار ببریم.

مع‌الاسف شاهدیم که بی‌دقتی ما دامنه‌اش چندان وسیع است که بسیاری از نویسندگان ما از آن در عناوین کتاب‌هایشان استفاده کرده‌اند. به علاوه طی سال‌ها شاهد بوده و هستیم که در بیشتر متن‌هایی که در صدا و سیما خوانده شده یا در مطبوعات درج می‌شود همیشه از این ترکیب نادرست استفاده می‌شود. در حالی که قدسیت کلمه رسول خدا(ص) بسیار روشن و واضح و نادرستی تعبیر پیامبر اسلام با اندکی تأمل قابل درک است.

بیشتر بخوانید:

استفاده از عناوین «سرپیچی معرفتی» یا تأصیل به جای اسلامی‌سازی مناسبتر است!

*ادعای آقای مدرسی طباطبایی داستان است / مدرسی منشأ تشیع را زمینی می‌داند

نمونه‌ای از تفاوت فقه قرآنی با فقه معاصر

در ضمن کار و مطالعه آثار اسلامی، دریافتم که آنچه همیشه و همیشه میان مسلمانان و در متون مقدس از قرآن و حدیث و غیره به کار رفته تعبیر «رسول الله» است نه رسول الاسلام که هیچ سابقه‌ای ندارد. حتی امروز هم در فرهنگ مسلمانان غیر فارسی زبان، به خصوص در زبان عربی، کسی تعبیر رسول الاسلام را به کار نمی‌برد. محتمل است که این تعبیر نادرست در آثار مارکسیست‌های عرب یا لائیک‌های ضد دین به کار برود و به وضوح یک خواننده عرب با دیدن تعبیر رسول‌الاسلام می‌فهمد که نویسنده اعتقادی به نبوت ندارد.

آنچه در این باره باید توجه داشته باشیم این است که وقتی ما کلمه «رسول» را به کار می‌بریم مقصودمان فرستاده و نماینده است. در این فرستاده مهم آن است که از طرف چه کسی آمده است نه آن که چه چیزی را آورده است. این اهمیت از آن بابت است که قداست رسول به آن است که از طرف خدای تعالی برای زمینیان فرستاده شده است. خداوند مرتب روی این جنبه تکیه دارد و به همین دلیل است که تعبیر رسول الله در متون مقدس استفاده می‌شود. در قرآن به طور مؤکد تعبیر به رسول الله داریم و متأسفانه در فرهنگ ما به کاربردن این تعبیر قرآنی ترک شده و به جای آن، آن تعبیر نامأنوس آمده است.

اگر ما جهت الهی رسالت را با ساختن تعبیر «پیامبر اسلام» کنار بگذاریم، درست به همان هدفی که مستشرقان از جعل و کاربرد این تعبیر داشته‌اند نزدیک شده‌ایم. آنان اعتقادی به این که محمد(ص) از طرف خدا آمده ندارند، اما با این مطلب که محمد(ص) دین اسلام را میان مردم آورده مشکلی نداشته و این تعارضی با معتقدات و باورهای غیر دینی یا ضد دینی آنان ندارد. بنابرین به راحتی کلمه پیامبر اسلام را ساخته‌اند و به جای پیامبر خدا(ص) گذاشته‌اند.

البته می‌پذیریم که وقتی یک مسلمان ایرانی، کلمه پیامبر اسلام را به کار می‌برد قصد انکار آن طرف یعنی بعد الهی این رسالت را ندارد. اما این امر بر حسب یک عادت است نه آن که بر اساس این تعبیر به جنبه الهی بودن دین می رسد. حقیر احتمال می‌دهد که این بی‌توجهی و انصراف اذهان، حتی از طرف فضلا و صاحب علمان، از وقتی به ظهور و تداول عامه یافت که مترجمان کتب خارجی و سیره نویسان غیر مسلمان، به ترجمه و نقل از کتب ایشان بدون توجه و دقت شایان دست زده و عین نوشته‌ها و کلمات و اعتقادات و نظریات آنان را کلا و جزئا وارد عبارات و جملات مورد ترجمه خود کرده‌اند.

منبع: ایکنا

۵۷۵۷