استرس و فشارخون دلیل ابتلا به این بیماری

آفتاب‌‌نیوز :

مطالعات جدید نشان می‌دهد، مواردی مانند استرس و افزایش فشار خون بر سلامت چشم تاثیر منفی داشته و حتی می‌تواند به آب سیاه یا گلوکوما منجر شود. این تحقیق بر اساس آزمایش‌هایی است که روی موش‌ها انجام شده است و محققان معتقدند که همان اصول احتمالاً برای چشم انسان نیز اعمال می‌شود.

یکی از پیامد‌های رایج استرس روانی حتی در سالم‌ترین انسان‌ها، افزایش فشار داخل چشم یا فشار خون چشمی یا فشار مایع در چشم است. به نظر می‌رسد که استرس فیزیولوژیکی افزایش این فشار ممکن است با نشانگر‌های پیری بیولوژیکی مرتبط باشد که می‌تواند به صورت تغییرات در برچسب‌های مولکولی روی دی ان‌ای و پروتئین‌هایی ظاهر شود که روشن یا خاموش شدن ژن‌ها را کنترل می‌کنند.

دکتر دوروتا اسکورونسکا کراوژک (Dorota Skowronska-Krawczyk) چشم پزشک و استاد دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا در این رابطه می‌گوید: تغییرات اپی ژنتیکی که در طول این مطالعه مشاهده کردیم نشان می‌دهد که تغییرات در سطح کروماتین به صورت تجمعی و به دنبال چندین نمونه از استرس به دست می‌آید. این یافته‌ها فرصتی را برای ما فراهم می‌کند تا از کاهش بینایی جلوگیری کرده و بتوانیم بیماری را زودتر تشخیص دهیم.

طی این مطالعه، پژوهشگران عصب بینایی چشم‌های موش‌ها را بررسی کرده و به جایی تمرکز کردند که سلول‌های شبکیه در پشت چشم به هم رسیده و عصبی را تشکیل می‌دهند که به مغز می‌رود.

در موش‌های جوان‌تر تفاوت کمی در مقایسه با حیوانات کنترل وجود داشت، اما در موش‌های مسن تر، آن‌هایی که فشار چشم کمی بالا داشتند، از دست دادن آکسون‌ها یا رشته‌های عصبی به وضوح دیده می‌شد که در موارد گلوکوم نیز اتفاق می‌افتد.

به بیان دیگر، به نظر می‌رسید که موش‌های مسن‌تر نسبت به تغییرات فشار روی چشم هایشان حساس‌تر بودند که این فشارمنجر به آسیب ناشی از التهاب و از دست دادن تدریجی عملکرد سلولی می‌شود که به طور طبیعی رشد آن سال‌ها طول می‌کشد.

فار داخلی چشم در انسان، ثابت نیست، اما این فشار در طول روز در نوسان است. نوسانات شدیدتر و طولانی‌تر با پیشرفت گلوکوم مرتبط بوده‌اند و محققان بر پایه این مطالعه جدید فکر می‌کنند که اثر تجمعی این نوسانات و فشاری که به چشم وارد می‌کند، مسئول پیری بافت است.

متاسفانه در حالی که هیچ راهی برای معکوس کردن کامل آسیب گلوکوما وجود ندارد، می‌توان آن را مدیریت کرده و تشخیص به موقع آن تفاوت قابل توجهی در کاهش بینایی ایجاد می‌کند.