دلشوره من، سیروس فیروزیان - Gooya News

در آغاز، آنچه می نویسم بدور از ذره ای تعصب و جانبداری، برامد نگرانی و دغدغه ای جدی، و تنها برگرفته از صمیمیت قلبی من است؛ صداقت و خلوص من به آرمان ملی و تواضع و احترام به اراده ملت بزرگ ایران. روشن است که خواست منطقی و طبیعی همه اقوام ایرانی بویژه هموطنان فهیم کرد و بلوچ و آذری، چیزی جدای از خواست ملت یکپارچه ما نیست. هر آینه، ارادت صادقانه من به شاهزاده رضا پهلوی از آنروست که این بزرگوار همواره خواسته ملی و فراجناحی باشد تا مبادا شائبه تک روی و کیش پرستی سد راه انقلاب بشود. امید من همانا همفهمی و همگرایی میان پادشاهی خواهان، جمهوری خواهان و احزاب قومی ماست.

حال، آنچه با اپوزوسیون رژیم می خواهم بگویم:

این روزها رفتار ناشایست و بدور از ادب مدنی و منطق سیاسی از سوی دو باند کوچک - به اصطلاح- اپوزوسیون، به فضای بی اعتمادی در بدنه کنشگران درون و بیرون کشور دامن زد. تارگت اصلی، زدن دو سرمایه سیاسی انقلاب بوده است؛ شاهزاده رضا پهلوی و یک رهبر کرد ایران. نمی دانم، چرا برخی خودشان را بچه پیغمبر دانسته و تنها بدنبال خرده گیری از دیگرانند. به چه بها و بهانه باید شک کرد که باطن شاهزاده بیگانه از گفتار و رفتار ظاهر اوست؛ جدا از منش صمیمی، ملی و دمکراتیک ایشان؟ به کدام نشانه کردهای ما را ضد ملی و ضد ایرانی می خوانند؟ پشت این فضا سازی مسموم چه نیتی نهفته است؟ آیا گیر کار و دلیل واگرایی اپوزوسیون از سوی شاهزاده و یاران ایشان است؟ آیا اصرار اقوام ما بر حقوق محلی خود در چارچوب دولت-ملت ایران، انگیزه وسواس بیمارگونه است؟ نقادی خوب است؛ اما، این ریز بینی ها رنگ و لعاب نقادی ندارد؛ جدال دشمنانه و بهانه تراشی است.

اگر رادیکالیسم منفی راست پادشاهی خواه استخوان در گلو شده، آیا به همان اندازه نباید افراط گرایی چپ را بهانه نزاع و واگرایی اپوزوسیون دانست؟ با رجز خوانهای متعصب که خود را نمایندگان اتنیک ایرانی می دانند و شاهزاده را با تحقیر پالانی می خوانند و از حوادث شوم سال‌های ضعف دولت- ملت ایرانی با احساسات مزورانه صحبت می کنند و از حذف می گویند چه باید کرد؟ آیا می توان آنها را ناچیز و نادیده گرفت و تنها از رضا پهلوی، جداسری از افراطی های شاه الهی را انتظار داشت؟

امروز، رادیکالیسم منفی با نقاب ناسیونالیزم ملی و ناسیونالیزم قومی، آگاهانه یا ناآگاهانه، مانع همگرایی انقلابی شده است.