روشنفکرانی که در برابر اسلام کرنش کرده‌اند، جلال ایجادی - Gooya News

دین قدرت خود را زمانی به نمایش می‌گذارد که جامعه به عرف گرایی و سکولاریزاسیون نرسیده باشد. از هنگامی که روند سکولاریزاسیون آغاز می‌شود، انسان‌ها بمرور از آسمان کنده می‌شوند، جامعه در مناسبات اجتماعی و دانش اندوزی با شتاب مدرن می‌گردد، ذهنیت انتقادی جامعه از افسونگری دین و تقدس گرایی آن دور می‌شود و دین عقب نشینی می‌کند. قدرت دین زیاد است. دین افسون می‌کند، شیفته می‌کند، هیجان برمی انگیزد، تحریک می‌کند، شور به پا می‌کند، منکوب می‌کند، از جهان عادی فراری می‌دهد، وهم تولید می‌کند، آدمی را متعصب می‌کند، نادان و برده می‌کند. انسانی که اسیر این فضای دینی است در تعصب خود غوطه ور است و ذهن آسیب دیده او همه چیز را برای توجیه دین خود تکرار می‌کند. دین در مغز ساختار روانی و عاطفی می‌سازد و انسان در اجتماعی قرار دارد که دین اسارت سازمان یافته را بوجود آورده است. دین با خود سازماندهی جامعه را ترسیم می‌کند.

پایان دین و سخت سری باورها

ایدئولوژی اسلامی و مذهب شیعه فرد را از لحظه تولد تا لحظه مرگ بدرقه می‌کند، از خته کردن تا ازدواج، از حجاب زن تا ارث دختران، از برتری دادن به مرد تا تقسیم اجتماعی کار، از محتوای کتاب درسی تا بازارکار مردسالار، از نوع روابط جنسی تا غذا خوردن، از سلسله مراتب تبعیض تا مدل‌های خشونت، از چند همسری تا فاحشگی صیغه، از تقیه دروغگویی تا انحطاط اخلاقی کامل، از تبعیض دینی تا تبعیض جنسیتی، از نوع سیاست سلطه گری تا تباه نمودن روان انسانی، همه و همه، رفتار و ذهن انسان‌ها را جهت داده و تعیین می‌نماید. اعضای جامعه در چنین فضایی به اسارت درمی آیند. در یک جامعه دمکراتیک انسانها حق دارند با هر ایمان و هر فلسفه آزاد زندگی کنند. روشنفکران نیز باید بتوانند به همه انتقاد کنند. پروژه روشنفکری در جامعه کدام است؟ برای پروژه روشنگری مبارزه با دین اصل است.
در دگرگونی جهان انسانی و اجتماعی خارج از دین و رشد آگاهی و شناخت، تردیدها افزایش یافته و احکام بمرور می‌شکنند. جابجایی و پیدایش گروهبندی‌های اجتماعی با خود ارزش‌های جدید تولید می‌کنند و رفتارها و اولویت‌های تازه می‌آفرینند و انحصار دینی شکسته می‌شود. به گفته مارسل گوشه، فیلسوف فرانسوی، پایان دین بمعنای پایان باورها نیست بلکه بمعنای روند انحلال قدرت سازماندهی آن است. (افسون زدایی از جهان، گالیمار ۱۹۸۵). در کشور ما دین به اوج رسید، قدرت سازمانده شد، تعیین کننده زندگی گشت و امروز این موقعیت انحصاری سلطه گرا مورد اعتراض اجتماعی و فرهنگی قرار گرفته و نقش مرکزی آن مهندم می‌گردد. هنجارهای رسمی و حاکم ناشی از دین گسیخته می‌شود. جنبش آزادیخواهانه و ضدحجاب زنان هنجارها و قواعد دینی و حکومتی را به سخره گرفته و طرد می‌کند.