واقعیت زن در مهد آزادی

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو؛ یکم: زن در رسانه‌های دنیای غرب، به طور مشهود و آشکار، ابزاری در اختیار مردان است. در تلویزیون و سایر رسانه‌ها با دنیایی رو به رو می‌شوند که به طور نامتناسبی به نفع مردان است و زنان با نمایش دادن جذابیت ها، لطافت ها، پوشیدن لباس‌های تحریک کننده و انجام رفتار‌های عشوه گرانه به شهوت رانی و لذت خواهی مردان به ویژه جوانان کمک می‌کنند.

دوم: بعد از جنگ بین الملل دوم ناگهان می بینیم که مایه اساسی هنر جهان و مخصوصاً همه فیلم ها فقط و فقط دو عنصر قرار می گیرد: ۱ ـخشونت ۲ ـجنسیت. نمایش مکرر تصاویر خشونت آمیز و تحقیرکننده در رسانه ها (تلویزیون، روزنامه ها و...) از جمله هرزه نگاری و نمایش تصاویر کلیشه ای به صورت های مختلف رقص و آواز در کازینوها، مخاطبان را تحت تأثیر قرار می دهد و باعث رفتار‌های خشونت آمیز و تحقیرکننده نسبت به زنان می شود. هرزه نگاری یا پورنوگرافی سابقه دیرینه دارد، اما امروزه به هر نوع نمایش تصویری مستهجن یا نوشته های کتبی گفته می شود که به قصد انگیزش جنسی بیننده یا خواننده تولید شود. بنابر گزارش محققان آمار، تصویرگری تجاوز به عنف از طریق کتاب های ویژه پورنوگرافی در فاصله ۱۹۷۴-۱۹۶۸ دوبرابر و تصویر‌های نشان دهنده خشونت جنسی در مجلات خاص در فاصله ۱۹۷۷-۱۹۳۷ پنج برابر افزایش یافته که نتیجه آن بنا بر اعتراف روان شناسان، «ایجاد نگرش های منفی و رفتار پرخاش جویانه نسبت به زنان» بوده است. ادوارد دونراشتاین در یک بررسی میدانی به همین نتیجه رسید که مردان بر اثر مشاهده تصاویر صریح پورنوگرافی نسبت به زنان ستیزه جوتر می شوند.

سوم: نگاهی گذرا به تاریخچه فیلم سازی و تهیه برنامه های تلویزیونی و سینمایی در غرب نشان می دهد که این رسانه برای جلب مخاطبان خود از چند جنبه به زنان روی آورده است. گاه جهت ایجاد لذت بصری از راه تبدیل زنان به کالای جنسی، گاه برای رونق بازار فیلم ها که از روحیه خیال پردازی و رمانتیک دختران جوان و زیبا استفاده می کند. کسانی که از زن در نقش کالا و تجارت استفاده کردند، هدفی جز پرپول ساختن جیب سرمایه داران سینمایی نداشتند و آن ها که از زن در نقش های سکسوال استفاده کردند، هدفی جز لذت و بهره-مندی شهوی نداشتند که هر دو گروه در جای خود ظلم زیادی به هویت و شخصیت زن نمودند. خانم مارلین فرنچ، نویسنده زن آمریکایی چنین می نویسد: «هنرمندان بدن زن را سوژه آثار خود قرار می دهند و نسبت به آن احساس مالکیت می کنند. چه آثار آن ها بازتابی از نفرت نسبت به زن باشد و چه از زن، ایده آلی بسازند و چه اثر آن ها احساسات برانگیز باشد.» به قول شهید مطهری: «کیست که نداند امروز در مغرب زمین، زیبایى زن، جاذبه جنسى زن، آواز زن، هنر و ابتکار زن، روح و بدن زن و بالأخره شخصیت زن، وسیله حقیر و ناچیزى در خدمت سرمایه دارى اروپا و آمریکاست؟»

چهارم: ال ام وارد، در تحلیلش از برنامه‌هایی که بین کودکان و جوانان محبوب اند و در زمانی که تلویزیون بیشترین تعداد بیننده را دارد پخش می‌شوند، دریافته است که ۵/۱۱ درصد پیام‌های کلامی جنسی غیر مستقیم، مربوط به نظریات شیء بینی جنسی بوده که تقریباً همه آن‌ها نیز در مورد زنان است. به همین نحو، لمپن و دیگران، با بررسی مکالمه‌های مطرح در فیلم‌های کمدی پخش شده در زمان اوج تعداد بیننده ها، دریافتند که ۲۳ درصد رفتار‌های جنسی غیر مستقیم، چشم چرانی، باچشم دلربایی کردن، زل زدن و جیغ و سوت زدن به نشانه مخالفت، برای شخصیت‌های مؤنث فیلم بوده است. علاوه براین، ۵/۱۶ درصد اظهارات به دست آمده، در مورد اجزای بدن یا برهنگی بوده است. اکثریت این نظریات (۸۵ درصد) از سوی مردان بیان شده بود.

پنجم: گرار هولز و کینگ (۱۹۹۲)، در تحلیلشان درباره آزار جنسی، در هنگام پخش برنامه‌ها در زمان اوج تعداد بیننده ها، موضوع مشابهی را در مورد بدنام کردن زنان گزارش کرده اند که اشاره به تمایلات جنسی زنان، عقلانیت اندک آن‌ها و استفاده ابزاری از بدنشان داشت. از میان ۸۱ قسمت بررسی شده، ۸۴ درصد آن‌ها حد اقل دارای یک مورد آزار جنسی بود و به طور متوسط هر برنامه دارای ۴/۳ مورد بود. در معمولی‌ترین بازی ها، اظهار نظریات، جنسی‌ای بوده اند (۳/۳۳ درصد موارد) که در آن‌ها از کلمات زشت و قبیح بسیاری برای توصیف زنان استفاده می‌شد.

ششم: تحقیقات در مجله ها، این نکته را مستند کرده است که جلب کردن توجه پسران با «سکسی» به نظر آمدن، موضوع خیلی از مقالات، متون، عناوین روی جلدها، تبلیغات و عکس هاست.

هفتم: روژه گارودی، نویسنده فرانسوی که سال ۱۹۸۲ میلادی مسلمان شد، می گوید: بیش از صد هزار نفر کارمند آژانس های تبلیغاتی، شب و روز در پی ایجاد واکنش های شرطی در مردم اند تا آنان را در برابر فیلم های تبلیغاتی تلویزیونی تأثیرپذیر سازند. شیوه بنیادین کار این مؤسسات غربی، تبلیغات تجاری بر اساس فرمول معروف هیتلر در کتاب نبرد من استوار است؛ او می گوید، بر اساس اصول و مبانی و اهداف مادی گرایانه وقتی می خواهید جامعه ای را به سوی چیزی بکشید، حیوانی ترین و پست ترین غرایز او را آماج و نشانه تبلیغات خود قرار دهید؛ غده «آب دهان» را برای آگهی یک کنسرو و «غریزه جنسی» او را برای آگهی یک جوراب یا یک اتومبیل آخرین سیستم تحریک کنید.»

هشتم: بنابراین با نگاهی آگاهانه به شخصیت زن در رسانه‌هایی نظیر تلویزیون، سینما، مجلات، اینترنت و... در دنیای غرب می‌توان دریافت که محوریت این برنامه‌ها و نوشته جات، روابط نامحدود با جنس مخالف، دیده شدن جنسی، پوشیدن مد‌های مختلف برای جذابیت جنسی، خودآرایی به انواع مختلفی از آرایش برای تنوع طلبی، القای مفاهیم سکس آشکار و پنهان، تبلیغات کالا‌ها و... می‌باشد؛ این درست خلاف جهت گیری مطلوب صدا و سیما در یک جامعه اسلامی است که در آن، باید نقش‌های مختلف زندگی زنان از دختری گرفته تا همسری و مادری و نمایش حضور اجتماعی مثبت و سازنده او به دور از هرگونه دیدگاه‌های جنسی و استفاده‌های ابزاری دنبال شود. هرچند صدا و سیمای کشور اسلامی مان با آن جایگاه مطلوب فاصله زیادی دارد، ولی یادمان نرود که غرض از نمایش زن در آن، نمایش و ترویج نگاه متعالی به زیباترین موجود آفرینش یعنی زن است.