لو رفتن کار نمایشی ناسا در ماموریت سفر به ماه/ عکس

وقتی فضانوردان آپولو ۱۱ در ژوئیه ۱۹۶۹ به ماه رفتند، ناسا نگران امنیت آن‌ها درطول این پرواز پیچیده بود. سازمان فضایی آمریکا همچنین نگران بود که مسافران ماه چه چیزهایی را با خود به زمین بازمی‌گردانند.

سال‌ها قبل از آپولو ۱۱، این نگرانی وجود داشت که ماه ممکن است جاندارانی میکروسکوپی را در خود جای داده باشد. چه می‌شود اگر این میکروب‌ها از سفر برگشت فضانوردان جان سالم به‌در ببرند و تب قمری را روی زمین ایجاد کنند؟ برای کنترل این احتمال، ناسا برنامه‌ریزی کرد تا فضانوردان، ابزارها، نمونه‌ها و وسایل نقلیه‌ای را که با مواد قمری درتماس بودند، قرنطینه کند.

داگومار دگروت، مورخ محیط‌زیست در دانشگاه جورج تاون، در مقاله‌ای که ماه جاری در نشریه‌ی تاریخ علم Isis منتشر شد، نشان داده است که تلاش‌های ناسا برای «حفاظت از سیاره» درجریان برنامه آپولو ناکافی بود. دکتر دگروت در مطالعه‌ی خود نتیجه می‌گیرد که «پروتکل قرنطینه موفقیت‌آمیز به‌نظر می‌رسید، صرفا بدین دلیل که به آن نیازی نبود.»

پژوهش دکتر دگروت همچنین نشان می‌دهد که مقام‌های ناسا اطلاع داشتند که میکروب‌های احتمالی ماه می‌توانند تهدیدی وجودی (با احتمال کم) باشند و قرنطینه‌ی قمری آن‌ها درصورت وجود چنین تهدیدی، زمین را ایمن نگه نمی‌دارد. بااین‌حال آن‌ها در توانایی‌شان برای خنثی‌کردن این تهدید اغراق کردند.

مطالعه‌ی اخیر ادعا می‌کند که روایتش از برنامه آپولو، نمونه‌ای از تمایل پروژه‌های علمی به کم‌اهمیت جلوه‌دادن خطرات وجودی (که بعید و مقابله با آن‌ها دشوار است)، به‌نفع تمرکز بر مشکلات کوچک‌تر و محتمل‌تر است. این مطالعه همچنین همزمان با آمادگی ناسا و دیگر آژانس‌های فضایی برای جمع‌آوری نمونه‌ها از مریخ و سایر جهان‌های منظومه شمسی برای مطالعه روی زمین، درس‌های مفیدی ارائه می‌دهد.

در دهه‌ی ۱۹۶۰، هیچ‌کس نمی‌دانست که آیا ماه دارای حیات است یا خیر. اما دانشمندان آنقدر نگران بودند که آکادمی ملی علوم آمریکا، کنفرانسی سطح بالا را در سال ۱۹۶۴ برای بحث در مورد انتشار آلودگی ماه روی زمین برگزار کرد. دکتر دگروت گفت: «‌آن‌ها توافق کردند که خطر واقعی است و عواقب آن می‌تواند عمیق باشد.»

افسران کنترل قرنطینه، اولین جعبه‌های نمونه‌ی آپولو ۱۱ را به آزمایشگاه دریافت قمری تحویل می‌دهند.