تلاش برای خلع سلاح احزاب کردستانی _ آیا حکومت اقلیم کردستان به خواست جمهوری اسلامی تن می‌دهد؟

مقدمه

جمهوری اسلامی ایران از آغاز خیزش ژینا چند مرتبه به مقر احزاب کردستانی مستقر در اقلیم کردستان عراق حمله کرد. از نگاه جمهوری اسلامی احزاب مخالف او در اقلیم کردستان عراق«عامل ناآرامی» بودند و هستند و به همین دلیل هم بعد از چند حمله، هیئت ویژه‌اش را به بغداد و اربیل اعزام کرد تا دولت عراق و اقلیم کردستان را برای فشار بیشتر بر احزاب کردستانی همسو کند.
در چند ماه اخیر خبرهای ضد و نقیضی از توافق تهران و بغداد بر سر احزاب کردستانی مستقر در اقلیم کردستان منتشر شده است. دولت ایران می‌گوید به بغداد و اربیل برای تضمین امنیت مرزهایش ضرب الاجل داده است. در اقلیم کردستان هم خبرهایی مبنی بر استقرار نیروهای نظامی دولت مرکزی در مرزهای مشترک با دو پارچه دیگر کردستان در ترکیه و ایران منتشر شده است.
همزمان با این تحولات مقام های نظامی ایران می‌گویند هنوز خواسته هایشان محقق نشده است و اگر این وضع ادامه داشته باشد، حمله به خاک اقلیم کردستان را «حق خود» می‌دانند.
جمال بزرگ پور، عضو کمیته مرکزی سازمان کردستان حزب کمونیسیت ایران ـ کومله ـ در باره آخرین وضعیت احزاب کردستانی و تهدیدهای جمهوری اسلامی توضیح داده است.

می‌گویند هیچ چیز در ایران به قبل از قتل ژینا امینی بازنمی گردد، از جمله دشمنی جمهوری اسلامی با کردستان و احزاب کُردستانی. رژیم در همان آغاز قیام ژینا انگشت اتهام را به سمت احزاب کردستانی گرفت و چند روز بعد هم با حملات موشکی و پهپادی سپاه به مقر این احزاب در تبعید، آسمان آینده بسیاری از پناهندگان مدنی ساکن در آنجا را نیز تیره و تار کرد.

٤٤ سال پیش که “خمینی” بر مسند قدرت نشست، دو حزب اصلی کردستان یعنی کومله و دمکرات کنترل بسیاری از شهرهای کردستان را در دست گرفتند. رژیم تازه جمهوری اسلامی در عمل، حقوق ملیت‌ها را نادیده گرفت و برای استقرار پایه‌های نظامش به جغرافیای «اقلیت» ها، از جمله کردستان حمله کرد.

همین امر آغازگر نزاعی خونین بین احزاب کردستان و نیروهای رژیم شد. نزاعی که با حکم جهاد “خمینی” به یک “نسل کشی” تبدیل شد. کشتار روستای “قارنا”، دادگاه‌های چند دقیقه‌ای و اعدام‌های گروهی نمونه‌هایی از این مسئله است.

حمله چند جانبه و خونین رژیم به کردستان و پس از آن سقوط شهرها، مسئله‌ای شد که احزاب کردستانی را به آن سوی مرزها، یعنی خاک اقلیم کردستان تبعید کند، تبعیدی که تاکنون نیز ادامه دارد. اما این تبعید به معنای پایان ستیز رژیم مستقر و احزاب کردستانی نبود.

گروه‌های مختلفی از مخالفان جمهوری اسلامی در اقلیم کردستان حضور دارند، اما چهار جریان “کومله _ سازمان کردستان حزب کمونیست ایران”، “حزب کومله کردستان ایران”، “حزب دمکرات کردستان ایران” و “پاک”، در معرض بیشترین تهدید برای حمله به اردوگاه‌هایشان قرار دارند. [حزب حیات آزاد کردستان _ پژاک_ به دلیل استقرار نیروهایش در کوه‌های قندیل و در حرکت بودن آسیب کمتری از این حملات می بنید.]

حملات سپاه پاسداران به اقلیم کردستان عراق صدها نفر را آواره کرده است

در ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۲، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، پایگاه‌های این احزاب در کوی‌سنجق، آلتون کوپری و زرگویز در اقلیم کردستان را با استفاده از پهپادهای انتحاری و موشک‌های زمین به زمین بمباران کرد. همین امر باعث شد که “کومله سازمان کردستان حزب کمونیست ایران”، “مرکز همکاری احزاب کردستان” و “پژاک” در پاسخ به این حملات فراخوانی برای اعتصاب عمومی صادر کردند. در روز شنبه ۹ مهر، اعتصابات و تعطیلی بازارها در بسیاری از شهرهای کردی ایران از جمله ارومیه، اشنویه، نقده، بوکان، مهاباد، پیرانشهر، ربط، سردشت، سنندج، کامیاران، دهگلان، سقز، دیواندره، مریوان، کرمانشاه، شاهو، پاوه، اسلام‌آباد غرب، گیلان‌غرب، جوانرود، ثلاث باباجانی، روانسر، ایلام، آبدانان و دزفول گزارش شده بود.

بعد از این حملات رژیم جمهوری اسلامی اقدام به اعمال فشار بر حکومت مرکزی عراق در بغداد و حکومت اقلیم در اربیل کرد، که این احزاب خلع سلاح و اردوگاه و مقرات آنان از اقلیم کردستان جمع شود.

هرچند که حکومت مرکزی عراق صراحتا از توافق امنیتی با رژیم ایران بر سر مسئله احزاب کردستانی مستقر در اقلیم کردستان صحبت می‌کند، اما حکومت اقلیم کردستان هیچ‌گاه به صورت رسمی در رسانه‌های خود به این مسئله واکنش نشان نداده است. این در حالی است که اجرای هر طرح و توافقی در مورد احزاب کردستان در خاک اقلیم، تنها با کسب رضایت سران این حکومت امکان پذیر است.

جمال بزرگپور، عضو کمیته مرکزی کومله_سازمان کردستان حزب کمونیست ایران می‌گوید که از طرف حکومت اقلیم کردستان به سران احزاب صراحتا چیزی گفته نشده است. او در مورد احتمال خلع سلاح احزاب کردستانی هم گفت:

ما سیاست خود را اعلام کرده‌ایم. در بیان این سیاست اهداف جمهوری اسلامی از طرح چنین خواستی را برشمردیم کە اولا، طرح چنین خواستی مقابلە آشکار با جنبش انقلابی کردستان است، حکومت اسلامی قصد دارد با پیشبرد این سیاست از طریق زور و فشار و تهدیدات نظامی ، یأس و ناامیدی را دامن زند و با اینکار بە خیال خود شکست جنبش را بە مردم کردستان تحمیل کند، ثانیا قصد دارد با تعقیب این سیاست، هم سرنوشتی مردم کردستان در دو سوی مرز ایران و عراق را خدشە دار کند و حکومت اقلیم کردستان را در مقابل مردم کوچک و بی‌ارادە نشان دهد.

بزرگ‌پور اسلحه و نیروی پیشمرگ را یک نماد برای مقاومت کردستان می‌داند و در ادامه می‌گوید: «اگر چە طبق سیاستی روشن از سال ها قبل عمدتا بە دلیل فضای سیاسی حاکم بر ایران و پاگرفتن یک جنبش انقلابی علیە حاکمیت جمهوری اسلامی در ایران، فعالیت نظامی در دستور کار ما نبودە است، اما از آنجا کە نیروی پیشمرگ بە نماد مقاومت مردم کردستان در مقابل سرکوبگری های حکومت اسلامی و بە سیمای یک جنبش انقلابی برای تحقق خواسته‌ها و مطالبات مشروع و عادلانە خود تبدیل شدە است ، حفظ این نیرو کە در شرایط کنونی فعالیت سیاسی آگاهگری و روشنگری را در اولویت فعالیت خود قرار دادە است برای ما اهمیت جدی دارد».

او تاکید می‌کند:

همانگونە کە ٤٤ سال اعمال زور و فشار و تهدیدات نظامی جنبش انقلابی کردستان را بە شکست نکشاندە است، بدون شک طرح خلع سلاح و انتقال این نیرو نیز نمی‌تواند طرحی قابل اجرا باشد و از نظر ما غیر ممکن است.

رژیم جمهوری اسلامی همواره اردوگاه این احزاب را نظامی خوانده ولی چیزی که در این سال‌ها بسیار واضح است، عدم فعالیت نظامی این احزاب علیه رژیم جمهوری اسلامی است. برخلاف آنچه رژیم ادعا می‌کند، در سال‌های گذشته این اردوگاه‌ها مأمن افرادی بوده است که جانشان در ایران در خطر بوده و بعنوان پناهنده به آنجا پناه برده‌اند.

با وجود آنکه موضع‌گیری رسمی حکومت اقلیم در مورد مسئله احزاب کردستانی روشن نیست، اما شایعاتی مبنی بر توافقات ٦ ماهه حکومت اقلیم کردستان و حکومت مرکزی عراق با رژیم جمهوری اسلامی جهت ساخت یک کمپ در سلیمانیه و دو کمپ در اربیل برای انتقال این احزاب در رسانه‌های خبری محلی منتشر شده است.

خلع سلاح و انتقال احزاب بە کمپ‌ها از جانب حکومت جمهوری اسلامی، تلاشی از سر استیصال برای شکست دادن جنبش انقلابی مردم در سراسر ایران بویژە شکست جنبش انقلابی در کردستان است کە راە بە جایی نخواهد برد. این جنبش نە در اقلیم کردستان و در چند اردوگاە کە عمدتا غیر نظامی است بلکە در اعماق این جامعە ریشە دوانیدە است و با زور و فشار و تهدیدات نظامی نمی‌توان آنرا خاموش کرد.

عضو کمیته مرکزی کومله_ سازمان کردستان حزب کمونیست ایران در این باره می‌گوید: «بلە چنین سناریوهای را هم ما از رسانه‌ها شنید‌ه‌ایم»

به گفته او از سال‌ها قبل اردوگاه‌ها و مقرهای احزاب در اقلیم کردستان «عمدتا محل فعالیت‌های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی بودە است» و «بخش زیادی از ساکنان آنرا خانواده‌ها و کسانی تشکیل می‌دهند کە بە دلایل مختلف از تعقیب و اذیت و آذار دستگاه‌های امنیتی حکومت اسلامی بە ما و اقلیم کردستان پناە آورده‌اند».

بزرگ‌پور با بیان اینکه «بخشی از این افراد در محل اردوگاە برای خود امکاناتی را از جملە مدرسە کودکان، فروشگاە و کتابخانە و درمانگاە و دیگر خدمات اجتماعی را البتە با کمک ما سازمان داده‌اند و زندگی عادی خود را دنبال می‌کنند»، تاکید می‌کند: «واضح است که باتوجە بە وضعیت نابسامان منطقە و بویژە حضور گسترده تیم‌های تروریستی حکومت اسلامی در اقلیم کردستان، این افراد امنیت خود را نیز تأمین کرده‌اند.»

او می‌گوید:

با این اوصاف سازمان دادن کمپ های دیگری برای چنین اردوگاهی از نظر ما موضوعیت ندارد. همان طور کە اشارە شد مسائل مطرح شدە در رسانه‌ها از جملە خلع سلاح و انتقال احزاب بە کمپ‌ها از جانب حکومت جمهوری اسلامی، تلاشی از سر استیصال برای شکست جنبش انقلابی مردم در سراسر ایران به ویژە شکست جنبش انقلابی در کردستان است کە راە بە جایی نخواهد برد. این جنبش نە در اقلیم کردستان و در چند اردوگاە کە عمدتا غیر نظامی است بلکە در اعماق این جامعە ریشە دوانیدە است و با زور و فشار و تهدیدات نظامی نمی‌توان آنرا خاموش کرد.

در نزاع ٤٤ ساله احزاب کردستانی و جمهوری اسلامی، رژیم همچنان قصدی جدی برای به نتیجه رساندن هدفش را دارد، هدفی که در واقع پاک کردن صورت مسئله‌ای ست بنام مسئله ملیت‌ها در ایران. پیروزی دوره‌ای احتمالی رژیم در این نزاع، آینده بسیاری از پناهندگان سیاسی ساکن در این اردوگاه‌ها را با خطر جدی روبرو خواهد کرد، از آنسوی دیگر بسیاری از مردم کردستان منتظرند تا موضع‌گیری حکومت اقلیم کردستان را ببینند، حکومتی که اکنون توپ در میدان اوست و خود را در مقابل یک محک تاریخی در جنبش کردستان می‌بیند.