دونالد ترامپ همچنان سرپاست

تبلیغ بازرگانی لوموند دیپلماتیک © Le Monde diplomatique چگونه چنین چیزی می تواند ممکن باشد ؟ او منفور تقریبا اکثر رسانه ها و سران شرکتهای بزرگ است که تحقیرش می‌کنند (یکی از حامیان نادر وی، آقای پیتر تیل، موسس Paypal بود که او هم از وی فاصله گرفته است)، حتی رهبری حزب خود ترامپ ترجیح می دهد از دست او خلاص شود. اما علی رغم همه اینها رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده ، در کشوری پر تنش موقعیتی ممتاز پیدا کرده است : فردی طرد شده، در حاشیه و یک قربانی که در برابر دسیسه های مراکز قدرت یک تنه مقاومت می کند.

گزارش آقای دورهام که روز ۱۵ ماه مه منتشر شد شاید به درک دلیل این امر یاری رساند. گزارش فوق نتیجه تحقیقات در مورد نقش پلیس فدرال (FBI) درروایت افسانه بی پایان روسیاگیت («Russiagate»)، را به اطلاع عموم رساند. به مدت تقریباً سه سال، حزب دموکرات و بیشتر رسانه ها، در راس آنها نیویورک تایمز و واشنگتن پست، با حمایت اف بی آی و سرویس های اطلاعاتی (سیا) به تئوری توطئه دامن می زدند. آقای ترامپ به شکل یک مامور روس معرفی می شد که به دفتر بیضی شکل کاخ سفید آمده تا نقشه های اربابانش را اجرا کند. خود متهم مدام می گفت که این یک توطئه است و برایش بدون دلیل پاپوش دوخته اند. اما معمولا تکذیب از سوی یک دروغگو، حکم را تأیید می کند. به خصوص اگراو وقت خود را صرف شارلاتان خطاب کردن روزنامه نگاران کند.

اما گند قضیه در آمد... نه تنها گزارش دورهام، همانطور که تحقیقات دیگر نشان داده بود (۱)، ماهیت دروغین ماجرای روسیا گیت را برملا کرد، بلکه بر نقش اف ‌بی ‌آی در این دسیسه پیچیده تاکید نمود که به طلاعات نادرستی تکیه داشت که با پرداخت هزینه از سوی حزب دمکرات پخش شده بود. گزارش به « تایید جانب دارانه و اتکای بیش از حد به منابع مرتبط با مخالفان سیاسی ترامپ که بازرسان را از بررسی با عینیت لازم باز می داشت» اشاره می کند. اغراق آمیزترین اکاذیب به مطبوعات راه پیدا کرد و آنها هم با ولع پخش کردند.

پس ازنخستین انتخاب آقای ترامپ به ریاست جمهوری، تقریباً به مدت سه سال، داستان جاسوس بودن او هزاران ساعت برنامه های ویژه را تغذیه کرد. نیویورک تایمز و واشنگتن پست پس از اینکه تا حد زیادی از این ماجرا سود بردند (مشترکین اضافی، جایزه پولیتزر)، در روایت خود کمی تجدید نظر کردند، البته با احتیاط. نتیجه آنکه، میلیون ها رای دهنده دموکرات همچنان متقاعد می باشند که آقای ترامپ در واقع یک مامور کرملین بوده است. در انتخابات بعدی، در سال ۲۰۲۰، وقتی لپ‌تاپ پسر جوزف بایدن، حاوی پرونده های ناجور و خلافکارانه در یک تعمیرگاه پیدا شد، مجددا داستان جاسوسی ترامپ مطرح گردید. خبر گند زدن های آقا زاده بایدن بلافاصله توسط رهبران سابق سیا، اف‌بی‌آی و همچنین رسانه‌های جریانات غالب و دموکرات‌های منتخب به عنوان عملیات بی‌ثبات‌سازی روسیه معرفی شد، هرچند بعدا صحت آن تایید گردید. توییتر و فیسبوک تا آنجا پیش رفتند که انتشار اطلاعات درباره این موضوع را در شبکه های خود سانسور کردند.

وال استریت ژورنال که از آقای ترامپ متنفر است، متوجه شده که اکثر مخاطبین نشریه به او نظر لطف دارند، البته نه به این دلیل که معتقدند او رک یا قابل اعتماد است، بلکه به زعم نشریه به این دلیل که او را قربانی دسایسی بی پایان می‌دانند، «فردی موذی که می تواند رسانه ها و نخبگان سیاسی را با درگیر کردن در بازی خودشان شکست دهد (۲)».

۱ ـ رجوع شود به مقاله چرنوبیل رسانه ای نوشته سرژ حلیمی و پییر ریمبر ماه مه ۲۰۱۹ https://ir.mondediplo.com/2019/05/article3162.html

۲ ـ وال استریت ژورنال ۱۶ مه ۲۰۲۳ در باره گزارش جان دورهام Holman W. Jenkins, « John Durham’s report and a presidency in crisis », The Wall Street Journal, New York, 16 mai 2023.

نویسنده: سرژ حلیمی، دبیر هیئت تحریریه لوموند دیپلماتیک

برگردان از فرانسه: مرمر کبیر

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

آبونه شوید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید