وای به روزی که کسی از چشم ملت بیفتد! یادی از مجاهدین خلق سال های ۵۷ تا ۶۰؛ ف. م. سخن - Gooya News

وضعیت مجاهدین خلق مستقر در تیرانا، وضعیتی ست دلخراش از نظر انسانی. خودِ اعضا، چون در میانه ی حادثه هستند شاید متوجه این وضعیت اسف بار نباشند. قدرت خیال، گاه بیشتر از قدرت واقعیت است و قدرت تحمیل عقیده و اسیر کردن فکر، گاه بیشتر از قدرت خواست و اراده ی خودِ آدمی.

من برای مجاهدین خلق هفت مرحله در زندگی سیاسی شان دسته بندی کرده ام که در مطلب قبلی به این هفت مرحله اشاره کرده ام:

۱-سازمان مجاهدین خلق ی که بنیان گذاران آن آن را به وجود آوردند با خط مذهبی و سیاسی خاص خود.
۲-مجاهدین خلق ی که مارکسیست شدند بر خلاف خط و خطوط بنیان گذاران خود.
۳-مجاهدین خلق ی که از مارکسیست ها تبری جستند، در جست و جوی خط ی شبیه به خط اولیه بنیان گذاران خود.
۴-مجاهدین خلق ی که بعد از پیروزی انقلاب رشد ناگهانی چند صد هزار نفره کردند، با خط و خطوطی سیاسی کارانه و کج دار و مریز در مقابل حکومت تازه تاسیس اسلامی.
۵-مجاهدین خلق ی که در مقابل حکومت اسلامی با اسلحه و بمب ایستادند و تعداد زیادی کشته دادند و بخش بزرگی از هواداران چند صد هزار نفره شان را به خاطر نوع عملکردشان از دست دادند.
۶-مجاهدین خلق ی که درست در هنگامه ی جنگ با عراق به صدام پیوستند و خود را در اختیار او قرار دادند به امید مسلح به جنگ افزارهای سنگین شدن و بر انداختن حکومت نکبت با توپ و تانک، و باز بخشی دیگر از هواداران خود را به خاطر «خیانت به ایران» از دست دادند. در این مرحله مجاهدین تبدیل به فرقه ای شدند که اگر مسعود یا مریم به آن ها می گفتند بمیر، می رفتند بی هیچ سوال جوابی می مُردند، چنان که به خاطر دستگیر کردن مریم در پاریس که هیچ اتفاق خاص یا خطرناکی نبود خود را در خیابان های پاریس به آتش کشیدند.

۷-مجاهدین خلق ی که بعد از شکست صدام از امریکایی ها آواره ی کشورهای مختلف شدند و عاقبت در آلبانی به کمک دشمن شماره ی یک شان یعنی امریکای جهان خوار اسکان گزیدند. در این مرحله دیگر از هواداران عادی و مردمی که واقعا پشتیبان آن ها باشند خبری نبود و سازمان مجاهدین خلقِ محبوب هزاران ایرانی تبدیل به فرقه تمام عیار مجاهدین مسعود و مریم شد.