ایران‌گرایی، تداوم حیات تاریخی و ضامن بقای یک ملت بزرگ، امیر امیری - Gooya News

وضعیت سیاسی ویژه‌ای که بر سپهر سیاست سایه افکنده است نشان از پدیدار گشتن گسل گفتمانی دارد که روندی است ناخوشایند، و می‌تواند زمینه‌ساز نفی امر سیاسی شود، بستری که در آن تمام رفتارهای سیاسی، با وام گیری از کارل اشمیت، به سوی «دوست و دشمن» متمایل می‌گردد. چنین نگرش عداوت آمیز جماعتی به جماعت دیگر، که با ورود به منطقه خیر و شر، کم کم‌ رنگ مقدس هم به خود گرفته است، بیانگر آن است که ما وارد دوران گسست سیاسی، نوعی قهر سیاسی، شده‌ایم که در آن چرخه کنش جمعی هر روز بسته‌تر و تعارضات تازه‌تری بر معضلات پیشین افزوده می‌گردد. در چنین وضعیتی، خصلت سیاست که باید سازنده روابط میان تضادهای موجود باشد، ناپدید می‌شود و با افت گفتمانی، علت یابی رخدادها با رویکردهای احساسی انجام می‌گیرد که بیشتر به افسانه پردازی شبیه است تا درک واقعیت‌های عینی، و همین امر، راه را به سوی اقدامات تخریبی علیه یکدیگر می‌گشاید و منبعی برای تنش‌های زنجیره‌ای فراهم می‌آورد.

با سقوط به وضع طبیعی هابزی، «جنگ همه علیه همه» جانی دوباره می‌گیرد و رفته‌رفته هنجارها و معیارهایی پدیدار خواهند گشت که امکان تعامل سیاسی را ناممکن می‌سازد و فرجامی جز بازتولید رفتارهای کینه توزانه و دشمنی‌های شخصی ندارد. با کوچ تفکر به عالم هپروت، محسوسات بر معقولات چیره می‌شوند و گزاره‌های دروغین همچون ترفندی مذبوحانه‌ جانشین واقعیت‌های اجتماعی می‌گردند، و آنگاه حس نفرت از هر چیزی که در ارتباط با «ایران» و «ایرانی» باشد، به ملکه ذهن تبدیل می‌شود.