نازیلا معروفیان: نه خانه امن است و نه خیابان

  نازیلا معروفیان: نه خانه امن است و نه خیابان

نازیلا معروفیان، خبرنگار، در یک رشته‌توئیت، تجربه خود از هجوم مأموران امنیتی به منزلش و بازرسی خصوصی‌ترین وسائل شخصی خود را روایت کرده است:    تجربه‌ام در خصوص روزی که وزارت اطلاعات ریختن خونه‌م رو میخوام بنویسم. باز هم تاکید می‌کنم هدف از گفتن این اتفاق شخص نازیلا معروفیان نیست بلکه اتفاقیه که ما تو ایران با پوست و گوشت و استخون تحمل می‌کنیم و برای تعداد زیادی از مردم میوفته و متاسفانه برخی.   در این باره سکوت کردند. نباید سکوت کنیم و همواره باید از این تجربیاتمون بگیم و از همدیگر یاد بگیریم. من میدونم نوشتن این اتفاقات به ضررمه به طوریکه موقع رفتن بازجوم گفت به نفعته چیزی در این مورد ننویسی اما سکوت ما یعنی حمایت از ظلم و ظالم. سکوت و ترس ابزار یک حکومت.    توتالیتره.روز سیزدهم تیرماه صبح حوالی ساعت ۹ یا ۱۰ برای خرید صبحانه از خونه خارج شدم. دقیقا وقتی رسیدم سر کوچه یک فرد قوی هیکل کارتشو نشونم داد گفت برو در خونه رو باز کن. همونجا گوشیمم ازم گرفتن. رفتیم داخل خونه شروع کردن به گشتن. حتی کشو لباس زیرامو با دقت میگشتند.   زیر تخت، زیر تشک، پشت مبل، کمد لباسام. تلخ‌ترین قسمتش این بود که بازجوم دفتری که خاطراتم رو داخلش مینوسم رو برداشت خوند و به اون یکی بازجوم نشون داد. حالا هدف از گفتن این روایت چیه؟ اینکه من تو مملکت خودم چیزی تحت عنوان حریم شخصی.   و نقطه امن ندارم و نداریم. خیلی راحت میریزن خونه‌ت، جایی که نقطه امن تو هستش. خیلی‌ راحت گوشیت که حتما محتوای خصوصی بسیاری داره رو ازت میگیرن و اطلاعات شخصی تورو نگاه می‌کنند. خونه دیگه امن نیست، خیابون دیگه امن نیست هرگونه امنیتی از ما سلب شده، نمیشه گفت چرا ماستتون ترشه شب نرسیده اوینی. نمیشه حرف زد، نمیشه در خیابان قدم زد حتی نمیشه نفس کشید. باز هم تاکید می‌کنم علت بازگو کردن این روایات شخص نازیلا معروفیان نیست بلکه اتفاقیه که تو ایران داره سر ما میاد. اما با همه این اتفاقا ما ادامه میایم و کم نمیاریم و بالاخره زور و قلدری. به پایان می‌رسه. مخلص.