یک پناهنده افغان می‌گوید که حالا و پس از حدود دو سال زندگی در یک هتل موقت پناهجویان در بریتانیا، از آمدن به این کشور پشیمان شده است.

سمیع (که نامش را تغییر داده‌ایم) و خانواده‌اش در میان هزاران نفری بودند که پس از تسلط طالبان بر کشور در سال ۲۰۲۱ به بریتانیا آورده شدند.

بوریس جانسون، نخست‌وزیر وقت، وعده حمایت از این دسته از پناهندگان را به عنوان بخشی از عملیاتی موسوم به «استقبال گرم» داد.

اما اکنون برای هزاران نفر از آنها که هنوز در هتل‌ها به سر می‌برند، از سوی وزارت کشور نامه‌های «اخراج» از این مکانهای اقامتی، ارسال شده‌ است.

سمیع به یک پرواز خروج از کابل دعوت شد چراکه به خاطر «مشارکت» در ماموریت بریتانیا در افغانستان ممکن بود با انتقام‌جویی مواجه شود.

او حالا شغلی پیدا کرده است، اما گفت که یافتن یک خانه جدید به دلیل عدم تمایل صاحبخانه‌ها به پذیرش مستاجر پناهنده، برایش دشوار شده است.

سمیع می‌گوید: «وقتی به این هتل رسیدیم، به ما گفتند که یک تا سه هفته اینجا خواهیم ماند. همسرم می‌گفت سه هفته خسته کننده خواهد بود.»

«اما حالا دو سال است که اینجاییم، دولت بریتانیا به ما کمک کرد، اما فکر نمی‌کردیم دو سال در هتل بمانیم.»

او افزود: «در این دو سال حتی یک پیشنهاد اقامت دریافت نکردیم، چرا طی این دو سال، با این همه هزینه‌ای که کرده‌اند، اقامتگاه فراهم نشده است؟»

او می گوید: «من از ترک [کشورم] پشیمانم. اگر می‌دانستم که دو سال را در هتل می‌گذرانیم، خارج نمی‌شدیم.»

«بی‌خانمان هستیم»

سمیع در یکی از چهار هتل در منطقه ایست‌میدلندز بسر می‌برد. این هتل‌ها برای اسکان مهاجران افغان استفاده می‌شود. او می‌گوید که نداشتن خانه دائمی برای او،همسرش و فرزند خردسالشان دشوار بوده است.

وی افزود: «نمی‌توانیم آشپزی کنیم، خانه نداریم، همسرم خیلی خسته شده است، خیلی دشوار است.»

او از اینکه ماه آینده اقامت در هتل‌ها [به روی آنها] بسته می‌شوند، خوشحال اما نگران است که خانواده‌اش جایی برای رفتن نداشته باشند، آنها قبلاً برای اجاره خانه در چندین شهر درخواست داده‌اند و موفق نشده‌اند.

یکی دیگر از مهاجران افغان گفت با چندین صاحبخانه‌ تلفنی صحبت کرده است، اما به گفته وی بسیاری از مالکان وقتی در مذاکرات از وزارت کشور نام برده می‌شود، گفتگو را به پایان می‌رسانند. یکی از دفاتر معاملات خانه به او گفته که روندی که وزارت کشور طی می‌کند خیلی طولانی است، بنابراین مالکان خانه‌ها ترجیح می‌دهند به افراد دیگری خانه اجاره بدهد.

علی که نام او را نیز برای محافظت از خانواده‌اش در افغانستان تغییر داده‌ایم، مترجم پیشین ارتش بریتانیا بوده است که همراه با همسر و سه فرزندش در هتلی در منطقه داربی به سر می‌برند.

او گفت: «حالا من در خانه‌ای هستم، خوب است، همه چیز خوب است، یکسال است که در این خانه هستیم.»

با این حال، با وجودی که علی ساکن شده است، او گفت «هنوز در تقلا است» چراکه او به کارهای موقت و غیرقابل پیش‌بینی متکی است. او حالا در تلاش است تا آزمون رانندگی خود را با موفقیت پشت سر بگذارد، تا بتواند به عنوان راننده اوبر کار کند.

مسئولان محلی در ایست میدلند ۵۷۰ افغان را اسکان داده‌اند، اما همچنان در تلاشند تا برای ۳۲۱ پناهجوی دیگر افغان محل اقامت دائمی بیابند.

استوارت یانگ، مدیر اجرایی شوراهای ایست میدلندز، گفت که اسکان هر خانواده تا پایان ماه آگست «بسیار چالش برانگیز» خواهد بود و با کمبود مکان‌های مناسب، ممکن است لازم باشد محل «اقامتی موقت» برای آنها در یک یا دو هتل در نظر گرفته شود.

وی افزود: «نکته اصلی این است که مطمئن شویم این افغان‌ها بی‌خانمان نشوند چراکه این امر برای آنها واضحا استرس‌زا است، اما همچنین منجر به افزایش هزینه‌ها و فشار به مسئولان محلی می‌شود که مسئولیت قانونی برای جلوگیری از بی‌خانمانی دارند.»

«ما دین بزرگی به آنها داریم»

بوریس جانسون در جریان اعلام عملیات «استقبال گرم» در سال ۲۰۲۱ گفت: «ما هرگز فداکاری شجاعانه افغان‌هایی را که تصمیم گرفتند با ما همکاری کنند، فراموش نخواهیم کرد.»

«ما به آنها و خانواده‌هایشان دین بزرگی داریم.»

جانی مرسر، وزیر امور کهنه سربازان، در ماه مارس امسال گفت که به حدود ۹۰۰۰ افغان برای یافتن مسکن کمک شده است، اما ۸۰۰۰ نفر هنوز در هتل‌های موقت زندگی می‌کنند و حدود نیمی از آنها کودکان هستند.

او ۳۵ میلیون پوند بودجه اضافی برای کمک به مسئولان محلی برای انتقال خانواده‌های افغان از هتل‌های موقتی به خانه‌های دائمی اعلام کرد.

جانی مرسر، وزیر امور کهنه سربازان، هشدار داده است که به هیچ پناهجوی افغان دیگر پیشنهاد خانه دوم داده نمی‌شود.

با این حال، کسانی که در هتل‌ها باقی مانده‌اند حالا اخطارهای «خروج» از وزارت کشور دریافت کرده‌اند.

وزارت کشور در بیانیه‌ای اعلام کرد که به نفع پناهندگان نیست که ماه‌ها یا سال‌ها در هتل اقامت کنند و اکنون اسکان مجدد آنها در خانه‌های طولانی مدت را تسریع می‌کند.

این وزارت همچنین قول داده است که شوراهای محلی به افرادی که در هزینه‌های اجاره خود مشکل دارند، کمک کنند و از خانوارهایی که ضامن ندارند نیز حمایت شود.

اما برخی از آنهایی که هنوز در هتل‌ها به سر می‌برند، پیشنهادهای خانه‌های اجاره‌ای را رد کرده‌اند، گاهی اوقات به این دلیل که از خانواده یا محل کارشان بسیار دور بودند.

آقای مرسر به پارلمان گفته است امتناع از قبول خانه‌ها دیگر ممکن نیست.

وی گفت: «وقتی پیشنهاد مسکن داده شد و قبول نشد، پیشنهاد دیگری داده نمی‌شود، در شرایطی که فشارهای زیادی بر مالیات دهندگان و بازار مسکن وجود دارد، این درست نیست که کسانی بتوانند همچنان [به دلخواه] در هتل بمانند در حالی که محل اقامت کاملا مناسب در دسترس است.»

او افزوده که «ما همچنان متعهد هستیم نسبت به کسانی با وجود بودن در معرض خطر بزرگ شخصی در افغانستان از ما حمایت کردند. دین که ما به آنها داریم بر عهده ملت ما به عنوان یک کل است.»

وی افزود: «امروزه کهنه سربازانی در سراسر این کشور زندگی می‌کنند که به دلیل خدمات و فداکاری آن گروهی که آنها را در افغانستان امن نگه داشته است. این یک وظیفه ملی است که ما در سطح بالا و پایین جامعه در این کشور داریم.»

یک پناهنده افغان می‌گوید که حالا و پس از حدود دو سال زندگی در یک هتل موقت پناهجویان در بریتانیا، از آمدن به این کشور پشیمان شده است.

سمیع (که نامش را تغییر داده‌ایم) و خانواده‌اش در میان هزاران نفری بودند که پس از تسلط طالبان بر کشور در سال ۲۰۲۱ به بریتانیا آورده شدند.

بوریس جانسون، نخست‌وزیر وقت، وعده حمایت از این دسته از پناهندگان را به عنوان بخشی از عملیاتی موسوم به «استقبال گرم» داد.

اما اکنون برای هزاران نفر از آنها که هنوز در هتل‌ها به سر می‌برند، از سوی وزارت کشور نامه‌های «اخراج» از این مکانهای اقامتی، ارسال شده‌ است.

سمیع به یک پرواز خروج از کابل دعوت شد چراکه به خاطر «مشارکت» در ماموریت بریتانیا در افغانستان ممکن بود با انتقام‌جویی مواجه شود.

او حالا شغلی پیدا کرده است، اما گفت که یافتن یک خانه جدید به دلیل عدم تمایل صاحبخانه‌ها به پذیرش مستاجر پناهنده، برایش دشوار شده است.

سمیع می‌گوید: «وقتی به این هتل رسیدیم، به ما گفتند که یک تا سه هفته اینجا خواهیم ماند. همسرم می‌گفت سه هفته خسته کننده خواهد بود.»

«اما حالا دو سال است که اینجاییم، دولت بریتانیا به ما کمک کرد، اما فکر نمی‌کردیم دو سال در هتل بمانیم.»

او افزود: «در این دو سال حتی یک پیشنهاد اقامت دریافت نکردیم، چرا طی این دو سال، با این همه هزینه‌ای که کرده‌اند، اقامتگاه فراهم نشده است؟»

او می گوید: «من از ترک [کشورم] پشیمانم. اگر می‌دانستم که دو سال را در هتل می‌گذرانیم، خارج نمی‌شدیم.»

«بی‌خانمان هستیم»

سمیع در یکی از چهار هتل در منطقه ایست‌میدلندز بسر می‌برد. این هتل‌ها برای اسکان مهاجران افغان استفاده می‌شود. او می‌گوید که نداشتن خانه دائمی برای او،همسرش و فرزند خردسالشان دشوار بوده است.

وی افزود: «نمی‌توانیم آشپزی کنیم، خانه نداریم، همسرم خیلی خسته شده است، خیلی دشوار است.»

او از اینکه ماه آینده اقامت در هتل‌ها [به روی آنها] بسته می‌شوند، خوشحال اما نگران است که خانواده‌اش جایی برای رفتن نداشته باشند، آنها قبلاً برای اجاره خانه در چندین شهر درخواست داده‌اند و موفق نشده‌اند.

یکی دیگر از مهاجران افغان گفت با چندین صاحبخانه‌ تلفنی صحبت کرده است، اما به گفته وی بسیاری از مالکان وقتی در مذاکرات از وزارت کشور نام برده می‌شود، گفتگو را به پایان می‌رسانند. یکی از دفاتر معاملات خانه به او گفته که روندی که وزارت کشور طی می‌کند خیلی طولانی است، بنابراین مالکان خانه‌ها ترجیح می‌دهند به افراد دیگری خانه اجاره بدهد.

علی که نام او را نیز برای محافظت از خانواده‌اش در افغانستان تغییر داده‌ایم، مترجم پیشین ارتش بریتانیا بوده است که همراه با همسر و سه فرزندش در هتلی در منطقه داربی به سر می‌برند.

او گفت: «حالا من در خانه‌ای هستم، خوب است، همه چیز خوب است، یکسال است که در این خانه هستیم.»

با این حال، با وجودی که علی ساکن شده است، او گفت «هنوز در تقلا است» چراکه او به کارهای موقت و غیرقابل پیش‌بینی متکی است. او حالا در تلاش است تا آزمون رانندگی خود را با موفقیت پشت سر بگذارد، تا بتواند به عنوان راننده اوبر کار کند.

مسئولان محلی در ایست میدلند ۵۷۰ افغان را اسکان داده‌اند، اما همچنان در تلاشند تا برای ۳۲۱ پناهجوی دیگر افغان محل اقامت دائمی بیابند.

استوارت یانگ، مدیر اجرایی شوراهای ایست میدلندز، گفت که اسکان هر خانواده تا پایان ماه آگست «بسیار چالش برانگیز» خواهد بود و با کمبود مکان‌های مناسب، ممکن است لازم باشد محل «اقامتی موقت» برای آنها در یک یا دو هتل در نظر گرفته شود.

وی افزود: «نکته اصلی این است که مطمئن شویم این افغان‌ها بی‌خانمان نشوند چراکه این امر برای آنها واضحا استرس‌زا است، اما همچنین منجر به افزایش هزینه‌ها و فشار به مسئولان محلی می‌شود که مسئولیت قانونی برای جلوگیری از بی‌خانمانی دارند.»

«ما دین بزرگی به آنها داریم»

بوریس جانسون در جریان اعلام عملیات «استقبال گرم» در سال ۲۰۲۱ گفت: «ما هرگز فداکاری شجاعانه افغان‌هایی را که تصمیم گرفتند با ما همکاری کنند، فراموش نخواهیم کرد.»

«ما به آنها و خانواده‌هایشان دین بزرگی داریم.»

جانی مرسر، وزیر امور کهنه سربازان، در ماه مارس امسال گفت که به حدود ۹۰۰۰ افغان برای یافتن مسکن کمک شده است، اما ۸۰۰۰ نفر هنوز در هتل‌های موقت زندگی می‌کنند و حدود نیمی از آنها کودکان هستند.

او ۳۵ میلیون پوند بودجه اضافی برای کمک به مسئولان محلی برای انتقال خانواده‌های افغان از هتل‌های موقتی به خانه‌های دائمی اعلام کرد.

جانی مرسر، وزیر امور کهنه سربازان، هشدار داده است که به هیچ پناهجوی افغان دیگر پیشنهاد خانه دوم داده نمی‌شود.

با این حال، کسانی که در هتل‌ها باقی مانده‌اند حالا اخطارهای «خروج» از وزارت کشور دریافت کرده‌اند.

وزارت کشور در بیانیه‌ای اعلام کرد که به نفع پناهندگان نیست که ماه‌ها یا سال‌ها در هتل اقامت کنند و اکنون اسکان مجدد آنها در خانه‌های طولانی مدت را تسریع می‌کند.

این وزارت همچنین قول داده است که شوراهای محلی به افرادی که در هزینه‌های اجاره خود مشکل دارند، کمک کنند و از خانوارهایی که ضامن ندارند نیز حمایت شود.

اما برخی از آنهایی که هنوز در هتل‌ها به سر می‌برند، پیشنهادهای خانه‌های اجاره‌ای را رد کرده‌اند، گاهی اوقات به این دلیل که از خانواده یا محل کارشان بسیار دور بودند.

آقای مرسر به پارلمان گفته است امتناع از قبول خانه‌ها دیگر ممکن نیست.

وی گفت: «وقتی پیشنهاد مسکن داده شد و قبول نشد، پیشنهاد دیگری داده نمی‌شود، در شرایطی که فشارهای زیادی بر مالیات دهندگان و بازار مسکن وجود دارد، این درست نیست که کسانی بتوانند همچنان [به دلخواه] در هتل بمانند در حالی که محل اقامت کاملا مناسب در دسترس است.»

او افزوده که «ما همچنان متعهد هستیم نسبت به کسانی با وجود بودن در معرض خطر بزرگ شخصی در افغانستان از ما حمایت کردند. دین که ما به آنها داریم بر عهده ملت ما به عنوان یک کل است.»

وی افزود: «امروزه کهنه سربازانی در سراسر این کشور زندگی می‌کنند که به دلیل خدمات و فداکاری آن گروهی که آنها را در افغانستان امن نگه داشته است. این یک وظیفه ملی است که ما در سطح بالا و پایین جامعه در این کشور داریم.»