در باره قرآن سوزی و اخلاق دینی روشنفکران، جلال ایجادی - Gooya News

قرآن سوزی پدیده تازه‌ای نیست. در طول تاریخ اسلام قرآن سوزی به دلایل دینی و فرهنگی و تاریخی و سیاسی و مبارزه ضدخرافی، انجام شده است. بتازگی سلوان مومیکا مهاجر عراقی روز هشتم تیر ۱۴۰۲ خورشیدی مقابل مسجد اصلی پایتخت سوئد یک نسخه از قرآن را سوزاند. وی برای این کار خود مجوز پلیس را گرفته بود، امری که مطابق قانون اساسی سوئد است. این اقدام واکنش‌های گوناگون اعتراضی رژیم‌های کشورهای مسلمان را بوجود آورد. البته اعتراض از مرز دولت‌ها فراتر رفت و گروهبندی‌های اجتماعی فناتیک و متعصب و نیروهای سیاسی مذهبی و محافظه کار و بخشی از روشنفکران را به واکنش علیه قرآن سوزی کشاند.

قرآن سوزی در تاریخ

سوزاندن هیچ کتابی در جهان به این اندازه احساس تنفر نسبت به مخالفان اسلام و احساس همدردی با قرآن را بوجود نمی‌آورد. رژیم‌های سیاسی اسلامی و لایه‌های عقب مانده فناتیک و اسلام زده از کتابی دفاع می‌کنند که هویت روانی و ایدئولوژیک آنها را تعیین نموده است و به آنها اجازه می‌دهد تا دیگران را سرکوب نموده و به ناباوران و دیگر دینداران توهین کنند. ولی هنگامیکه روشنفکران چپ و ملی و نواندیش دینی و اتوریته‌های حوزوی در کنار همدیگر قرار می‌گیرند شگفت انگیز است. در واقع چیزی مشترک آنها را به یکدیگر نزدیک می‌کند و آن، همان تقدس و اخلاق دینی است. همه آنها از «توهین» می‌گویند حال آنکه هیچ کتاب نقد و هیچ گفتارانتقادی در باره دین، توهین محسوب نمی‌شود. همه اعتقادات دینی و باورهای ایدئولوژیک را می‌توان مورد انتقاد قرار داد.
نگاهی به تاریخ بیاندازیم.