راستی‌آزمایی | روسیه گسترش زیرساخت‌های نظامی به سمت اروپا را انکار می‌کند

سایت«پالی‌گرف»، پروژه راستی‌آزمایی صدای آمریکا، در پژوهشی به بررسی این ادعای روسیه پرداخته که «هرگز زیرساخت‌های نظامی خود را به سمت غرب منتقل نکرده است.»

این پژوهش نشان می‌دهد که مسکو چگونه در دو دهه گذشته با احداث پایگاه‌ها و تاسیسات نظامی جدید، دوباره ارتش روسیه را در امتداد مرزهای خود با اروپای غربی فعال کرده است.

دیمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین، روز ۱۱ ژوئیه، از پیشنهاد گیتاناس ناوسدا، رئیس جمهوری لیتوانی، برای ایجاد پایگاه‌های نظامی دائمی ناتو در نزدیکی مرز روسیه انتقاد کرد و مدعی شد که روسیه هرگز زیرساخت‌های نظامی خود را به سمت غرب منتقل نکرده است.

این ادعا دروغ است.

روسیه طی بیست سال گذشته، ده‌ها پایگاه نظامی جدید ساخته و تاسیسات ارتش خود را در امتداد مرزهای خود با اروپای غربی دوباره فعال کرده است. در سال ۲۰۱۴ میلادی، روسیه عملیات نظامی مخفیانه‌ای را در شرق اوکراین آغاز کرد و در سال ۲۰۲۲ میلادی، با آغاز یک جنگ نواستعماری علیه اوکراین، تلاش کرد ارتش را به سمت غرب گسترش دهد.

در سال ۲۰۲۳ میلادی هم روسیه استقرار تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی را در بلاروس، که با لهستان، لیتوانی و لتونی؛ سه کشور عضو ناتو، هم مرز است، آغاز کرد.

پالی‌گرف در زیر فهرست مختصری از پیشرفت نظامی روسیه در اروپا ارائه داده است.

• منطقه کالینینگراد، روسیه

کالینینگراد، منطقه‌ای در ۳۷۰ کیلومتری، غربی‌ترین منطقه در روسیه است.

از سال ۲۰۱۶ میلادی، روسیه به طرز چشمگیری، کالینینگراد را نظامی کرده و با انتقال نیرو و تسلیحات، سپاه یازدهم ارتش خود را در این منطقه تشکیل داده است.

طبق گزارش «سی‌ان‌آ»، سازمان تحقیقاتی و تحلیلی، که با بودجه دولت ایالات متحده مستقر در ویرجینیا فعالیت می‌کند، از دهه ۱۹۹۰ تا اوایل سال ۲۰۱۶، «یگان‌های ترکیبی نیروی زمینی سپاه یازدهم ارتش روسیه دارای قدرت اسمی ۱۲ تا ۱۸ هزار سرباز و تسلیحات بود؛ از جمله، تانک‌های تی‌-۷۲، نفربرهای زرهی، موشک‌اندازهای متحرک و توپخانه.»

نظامی‌سازی کالینینگراد این امکان را برای کرملین فراهم می‌کند که اگر کالینینگراد هدف محاصره تحریم‌های غرب باشد، بخشی از کریدور «سوواوکی» لهستان را تصرف کند. این کریدور، نواری به طول کمتر از ۸۰ کیلومتر است که بلاروس را از کالینینگراد جدا می‌کند.

• اوکراین

روسیه پس از اشغال و الحاق غیرقانونی کریمه در اوکراین به خود در سال ۲۰۱۴، پایگاه‌های نظامی اوکراین را در این شبه جزیره تصرف کرد، پایگاه‌های قدیمی اتحاد شوروی سابق را دوباره فعال کرد و پایگاه‌های جدید ساخت.

روسیه همچنین شبکه‌ای از پست‌های راداری اتحاد شوروی سابق را در کوه‌های شبه‌جزیره کریمه ایجاد کرده است که نیروهای مسلح این کشور می‌توانند حرکت کشتی‌های رومانی، بلغارستان و ترکیه در دریای سیاه را رصد کنند.

کشورهای ناتو، گسترش زیرساخت‌های نظامی روسیه به سمت غرب را تهدیدی آشکار تلقی کرده‌اند.

مسکو از زمان آغاز تهاجم تمام عیار خود به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲، از پایگاه‌های هوایی در کریمه برای بمباران شهرهای اوکراین استفاده کرده است.

تا نوامبر سال ۲۰۲۱، روسیه ده پایگاه نظامی در مناطق نیمه اشغالی لوگانسک و دونتسک اوکراین ساخته بود. ارتش روسیه تانک‌ها، خودروهای زرهی ، توپخانه، سامانه‌های ضد‌هوایی و سایر تسلیحات را در آن پایگاه‌ها مستقر و از آنها در تهاجم فوریه ۲۰۲۲ خود به اوکراین استفاده کرد.

• بلاروس

در حال حاضر، نیروهای مسلح روسیه در بلاروس که با لهستان، لیتوانی و لتونی؛ سه کشور ناتو هم مرز است، در بالاترین سطح خود از زمان سقوط اتحاد شوروی سابق قرار دارند. روسیه دو پایگاه نظامی در بلاروس دارد.

حضور نظامی روسیه در بلاروس به مسکو اجازه داد تا برای سرکوب اعتراضات در بلاروس در سال‌های ۲۰۲۰-۲۰۲۱، تسلیحات و تجهیزات در اختیار رژیم آلکساندر لوکاشنکو قرار دهد.

در فوریه ۲۰۲۲، نیروهای روسی از بلاروس به مناطق کی‌یف و چرنیهیو اوکراین حمله کردند.

به گفته پارلمان اروپا، بلاروس گفته است که روسیه می‌تواند از خاک این کشور برای حملات موشکی و پهپادی علیه اوکراین استفاده کند.

مسکو از ژوئن، استقرار سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی در بلاروس را آغاز کرده است.

• مولداوی

در مولداوی، مسکو گروه عملیاتی نیروهای روسیه را در ترانس نیستریا، که رسماً جمهوری مولداوی پریدنستروی است، مستقر کرد؛ منطقه‌ای جدا شده که توسط کشورهای عضو سازمان ملل به رسمیت شناخته نشده است. روسیه این گروه عملیاتی را در سال ۱۹۹۵ تشکیل داد.

روسیه در اجلاس سران سازمان امنیت و همکاری اروپا در استانبول در سال ۱۹۹۹، متعهد شد «تا پایان سال ۲۰۰۲، نیروهای خود را از خاک مولداوی خارج کند.»

روسیه به وعده خود عمل نکرد و مقامات مولداوی بارها خواستار خروج نیروهای روسیه و جایگزینی آنها با ناظران غیرنظامی بین‌المللی شدند.

تعداد نیروهای روسیه در ترنسنیستریا در سال ۲۰۱۵، بین ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ تن تخمین زده شده بود. از آن زمان تاکنون، تعداد آنها به طور غیرقانونی بیش از دو برابر شده است. اوکراین در ژوئن ۲۰۲۰ تخمین زد که حدود ۳۵۰۰ سرباز روسی در این منطقه مستقر هستند.

• صربستان

در سال ۲۰۱۱، مسکو یک مرکز بشردوستانه روسی-صربی را در شهر نیش در جنوب صربستان افتتاح کرد که «موسسه اروپای جدید» در گزارش سال ۲۰۲۰ خود، با ارائه جزییاتی، آن را به عنوان پایگاه نظامی روسیه معرفی کرد.

ارتش روسیه و صربستان به طور منظم تمرین‌های نظامی مشترکی را در صربستان برگزار می‌کنند. در سال ۲۰۱۹، وزارت دفاع روسیه اعلام کرد که قصد دارد یک پایگاه دفاع هوایی در صربستان احداث کند.

• گرجستان

پس از جنگ روسیه و گرجستان در سال ۲۰۰۸، ارتش روسیه پایگاه نظامی هفتم خود را در گوئادوتا، واقع در منطقه اشغال شده آبخازیای گرجستان افتتاح کرد.

به گزارش وب سایت «اینفورم‌ناپلام» که درباره جنگ روسیه در اوکراین آگاهی‌رسانی می‌کند، این پایگاه نظامی در مرز با ترکیه، عضو ناتو، میزبان «۴ گردان پیاده مکانیزه، یک گردان تانک، دو گردان توپخانه، یک گردان سامانه موشکی و دیگر تجهیزات رزمی و لجستیکی است.

در فوریه ۲۰۰۹، ارتش روسیه چهارمین پایگاه نظامی خود را در اوستیای جنوبی، یکی دیگر از مناطق تحت اشغال روسیه در گرجستان، تأسیس کرد. این پایگاه که میزبان حدود ۵ هزار سرباز ارتش روسیه است، عمدتاً در شهر تسخینوالی قرار دارد، اما واحدهای جداگانه در سراسر اوستیای جنوبی پراکنده شده‌اند.

در سال ۲۰۲۲، واحدهایی از پایگاه‌های نظامی روسیه در گرجستان در تهاجم تمام عیار روسیه به اوکراین شرکت کردند.

این مطلب برگردان بخشی از پژوهش انجام‌شده در سایت «پالی‌گرف»، پروژه راستی‌آزمایی صدای آمریکا، است.