عزاداری با چاشنی شکنجه

اول محرم فرا رسید و بچه­‌ها از همان ابتدا شروع به سینه­‌زنی و نوحه­‌خوانی کردند و شب­ها از ساعت ۸ نیمه شب این کار را ادامه می‌­دادند. هنوز یکی دو روز نگذشته بود که مسئولان عراقی اعلام کردند عزاداری را آهسته بدون سینه‌­زنی انجام دهید ولی این طرح از سوی اسرا رد شد.

به گزارش ایسنا، محمد رضا مولایی از آزدگان دوران هشت سال دفاع مقدس در خاطره‌ای از ماه محرم در اسارت بعثی‌ها روایت می‌کند:  پاییز سال ۱۳۶۲ بود و مثل سال­‌های گذشته عاشورای حسینی فرا رسیده بود. شور و شوق آزادگان در بند برای عزاداری سالار شهیدان و یاران باوفایش در خانهه­ٔ دشمن بعثی حال و هوای دیگری داشت. از یکی دو هفته قبل از محرم، برادران در بند به فکر زمینه‌سازی اجرای مراسم افتادند. ابتدا به مسئولان آسایشگاه‌­ها اعلام کردند به عراقی‌­ها بگویند که ما عزاداری خواهیم کرد. عراقی‌­ها که از نحوۀ مراسم اطلاع نداشتند یا خود را به نادانی می‌­زدند، به مسئولان ما قول دادند که مزاحم برگزاری مراسم نشوند. خلاصه محرم ماه عشق و جانبازی معشوق فرا رسید. خصوصاً که اسرا الگوی خویش را زین‌العابدین (ع) و زینب کبری (س) به حساب می­‌آوردند و در انجام رسالت سجادی خویش هر گونه مسامحه و سازش با دشمن را خیانت به اسلام و آرمان مقدس شهدا و نظام جمهوری اسلامی می‌­دانستند.

با فرار رسیدن ایام عاشورا به پیشنهاد عده­‌ای از بچه­‌ها قرار شد بر روی سینه تمامی بچه­‌ها جمله «یا حسین مظلوم» نوشته شود که این کار در عرض یکی دوشب به طور مخفیانه انجام گرفت و با شور و شوقی که بچه‌­ها داشتند به سرعت گلدوزی شد. اول محرم فرا رسید و بچه­‌ها از همان ابتدا شروع به سینه­‌زنی و نوحه­‌خوانی کردند. شب‌ها از ساعت ۸ نیمه شب این کار را ادامه می‌­دادند. هنوز یکی دو روز نگذشته بود که مسئولان عراقی اعلام کردند عزاداری را آهسته بدون سینه‌­زنی انجام دهید ولی این طرح از سوی اسرا رد شد. آیا می­‌شود برای سرور و سالار شهیدان بر سر و سینه خود نزنیم؟هرگز.

اول تهدیدها شروع شد. شب سوم یا چهارم بود که در چند اتاق را بستند و عزاداران حسینی را زندانی کردند. شب ششم هنگام سینه‌زنی یک افسر عراقی که سروانی گردن شکسته بود و قوطی قرمز نیز به گردن داشت وارد اتاق ما شد. ابتدا از در دوستی وارد شد و گفت: «چرا شما سینه­‌زنی می­‌کنید؟ این کار حرام است و ظلم به نفس است.» چند تن از بچه‌­ها بلند شدند و به او جواب دادند. از جمله برادر قاسمی که از بچه­‌های تهران بود در جوابش گفت: «ما از کودکی در دامان مادرمان اشک حسینی بر صورت‌مان ریخته شده و حالا ترک آن برای ما بسیار سنگین است.»

افسر عراقی فوراً دستور داد اسم او را یادداشت کردند و پشت سرش اسم همه افرادی که به او جواب داده بودند نوشته شد. بعد هم افسر عراقی با فحش و تهدید اتاق ما را ترک کرد. شب تاسوعا فرا رسید و سینه‌­زنی همچنان ادامه داشت. عراقی­‌ها با عده زیادی از افراد گارد حفاظت اردوگاه پشت پنجره اتاق­‌ها آمدند و هرچه فریاد زدند که سینه نزنید، کسی گوش نداد. ناگهان در اتاق باز شد و چند جلاد دائمی اردوگاه وارد شدند. ابتدا چند نفری را جدا کردند و در گوشه‌ای  از اتاق نشاندند. ناگهان و با یک سوت حدود  ۵۰ سرباز لخت باتوم به دست وارد شدند و مثل گرگ­‌های گرسنه که به گله گوسفند حمله کنند به ما هجوم آوردند.

به هرجای بدنمان که دستشان می‌رسید می‌زدند. پس از پنج دقیقه با سوت افسر عراقی همه سربازها از اتاق خارج شدند (البته ناگفته نماند که جدا کردن بچه­‌ها به خاطر تفرقه‌­اندازی بود ولی آن­ها هم با هوشیاری موقع کتک زدن داخل جمع بچه­‌ها شدند و کتک خوردند که این بیشتر کفر عراقی­‌ها را در آورده بود) پس از درگیری اتاق به خون کشیده شده بود از سر و صورت اکثر بچه­‌ها خون جاری بود. در همان حال، حدود ۲۰ نفر از اسرا، از جمله آن­‌هایی که جواب افسر را داده بودند، جدا شدند و برای کتک خوردن خصوصی به زندان رفتند. بعد از رفتن عراقی‌­ها بچه­‌ها دوباره جمع شدند و شروع به سینه­‌زنی کردند و عراقی­‌ها از پشت پنجره به ما خیره شدند.

انتهای پیام

نویسنده: