انکار حقیقت آشوب‌ها توسط مقام‌های فرانسه

"فرانسه بعد از تجربه روزهای پرخشونت در تعطیلات روز ملی (روز باستی) آرامشی نسبی را تجربه کرد. اما این ممکن است آخرین آرامش این کشور پیش از طوفان باشد."

به گزارش ایسنا، "متیو بوژ"، تحلیلگر و روزنامه نگار فرانسوی که برای نشریاتی نظیر مجله فرانسوی "تاریخ"، مجله سینمایی روسی "سئانس" و مجله Le Courrier de Russie مقاله می‌نویسد و نویسنده کتاب مشهور "کابوس روسی" در مقاله‌ای در تحلیل وضعیت فرانسه بعد از ناآرامی‌هایی که در طول سال ۲۰۲۳  در ارتباط با اعتراضات علیه اصلاحات بازنشستگی جنجالی دولت امانوئل ماکرون، رئیس جمهور این کشور و همچنین اعتراضات چندی پیش علیه خشونت پلیس بعد از قتل نائل مرزوق نوجوان ۱۷ ساله به دست یک مامور پلیس می‌نویسد:

«در نگاه به رخدادهایی که اخیراً در فرانسه رخ دادند، عید روز باستی سال ۲۰۲۳ به طرزی شگفت انگیز آرام بود. امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه بعد از چندین روز اغتشاش، مراسمات روز ملی فرانسه را که در گرامیداشت انقلاب این کشور است رهبری کرد.

شاید این آرامش با این حقیقت تعریف شود که مقام‌های فرانسوی تحرکات را در هنگام عصر محدود، فروش مواد محترقه را ممنوع و ۱۳۰۰۰۰ سرباز و مامور پلیس فرانسوی را در سراسر کشور مستقر کردند. رقم ۱۳۰۰۰۰ جالب توجه است. صحبت ما درباره سربازانی که اوکراین قرار است به ضد حمله‌اش اختصاص دهد نیست. خیر. ما داریم درباره فرانسه، کشوری که به دموکراسی و هنر زندگی خود مباهات می‌کند صحبت می‌کنیم. با این وجود آرامش روز چهاردهم ژوئیه ۲۰۲۳ فرانسه نباید هیچ کس را فریب دهد در حالی که نخبگان فرانسوی به انکار کامل واقعیت این وضعیت می‌پردازند. 

آشوب‌های اخیر فرانسه بعد از مرگ نائل، نوجوانی با اصالت حوزه شمال آفریقا با شلیک یک مامور پلیس شروع شد. سپس در مقابل چشمان بهت زده مابقی کشورهای جهان آشوب سراسر این کشور را فرا گرفت و گردشگران سفرهای تابستانی خود به یکی از توریستی‌ترین کشورهای جهان را لغو کردند. سیاستمداران و خبرنگاران در این کشور اما تلاش کردند روایتی را حفظ کنند که به منشأ اصلی مشکل در فرانسه یعنی مهاجرت انبوه اشاره‌ای نمی‌کرد.

ژرالد دارمنن، وزیر کشور فرانسه در سال ۲۰۲۲ بعد از رخدادهای فاجعه بار پیرامون بازی فوتبال لیورپول-رئال مادرید در استادیوم "استاد دو فرانس" اوباش انگلیسی را مسئول آشوبهای مربوط به آن دانست که این اظهارنظر یک بحران دیپلماتیک را رقم زد. دارمنن در سال ۲۰۲۳ همچنان به لجبازی بر سر این مواضعش ادامه داد. او در نشستهای استماعی در مجلس سنای فرانسه توضیح داد، هنگام بازدیدش از ماموران پلیس در آن شبهای بدنام، متوجه شد که در لیست بازداشتی ها "تعداد زیادی کوین و ماتئو" (اسامی بریتانیایی) وجود دارد.

کلمه "جوانک‌ها" کلمه ای لغو معمول و درست سیاسی است که در فرانسه برای صحبت درباره کودکان مهاجرانی که در حومه‌های شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند استفاده می‌شود. رسانه‌های جریان اصلی فرانسه نیز از خط مشی مشابهی پیروی می‌کنند. اخیرا شبکه بی.اف.ام تی.وی فرانسه فهرستی از پرتکرار ترین نام‌های خانوادگی در بین اغتشاشگران را منتشر کرد. ۸۰ درصد از آنها اسامی معمول فرانسوی یا سنتی داشتند. در حالی که احتمالا در بین این اغتشاشگران تعدادی اسم کوین و ماتئو وجود داشته، اصرار سیاستمداران و رسانه‌های این کشور باعث می‌شود دم خروس بیرون بزند. انکار واقعیت در فرانسه به این شکل است که مطبوعات این کشور هنگام صحبت درباره تحولات آمریکا، به راحتی لفظ "آشوب‌های نژادی" را استفاده می‌کنند اما هنگام صحبت درباره وضعیت فرانسه از عبارت "آشوبهای مدنی" استفاده می‌کنند.

مقام‌های رسمی برای آرام ساختن اذهان باید بر این واقعیت پافشاری می کردند که مشکل فرانسه مهاجرت نیست. معدود افراد شجاعی هم که جرأت به گفتن حقیقت پیدا کردند به وضوح برچسب نژادپرست، فاشیست، راستگرای افراطی و حامی برتری سفیدپوستان بودن (هر لغت دیگری که می‌خواهید از فرهنگ واژگان فعلی طبقه حاکم غرب برگزینید) به آنها زده می‌شود.

مردم فرانسه مجبورند در واکنش به سیاستمدارانی که از عبارات توخالی مانند "نیاز به همبستگی" استفاده می‌کنند و همزمان صرف بودجه‌های چند میلیونی برای ساکت نگه داشتن مغازه داران، شرکت ها و دیگر افراد متأثر از هرج و مرج اخیر و تعمیر زیرساخت های ویران شده آنها می‌کنند بی حرکت می مانند تا همین چیزهای تعمیر شده در دور بعدی اغتشاشات در آتش بسوزند. اما نباید نتیجه گیری کرد. لطفا همه، سر خود را مثل کبک در برف فرو ببرید.

عده‌ای زبان به گله گشودند. زنی مستأصل نمی‌توانست بفهمد که چرا "جوانک‌ها" باید جایی را که او در آن کار می‌کرد و به جوانان اختصاص داشت به آتش بکشند. طنز این است که تخریب زیرساخت های اختصاصی برای جوانان هر روز در فرانسه اتفاق می افتد. روسیه یک امپراتوری چند قومیتی است که به شکل ارگانیک خود را در طول قرن ها ساخته است؛ ایالات متحده آمریکا هم فدراسیون وسیعی از ایالاتی است که خود را بر پایه مهاجرت بنا کرده اند؛ اما فرانسه بر خلاف این دو در دهه های اخیر به طور ناگهانی تعداد زیادی از مهاجران با منشاء غیر اروپایی را پذیرفته است. این که فرانسه امید به ادغام سریع این مهاجران و انتظار انطباق سریع آنها با ارزش‌های جمهوری خود را داشته باشد یک خیال خام است.

در فرانسه توازن قدرت در حوزه جمعیت به آرامی اما به طور مسلم در حال تغییر است و مقامات این کشور حالا به دلیل مهاجرت با چالشی که خودشان ایجاد کرده اند روبرو هستند. در فرانسه جمع آوری داده های قومی در اصل ممنوع است. با این حال دارمنن در جلسه استماعی در مجلس سنای فرانسه گفت، تصویب قانونی در خصوص مهاجرت امکان پذیر نیست زیرا اغتشاشگران ۱۷-۲۰ سال پیش متولد شده اند؛ بنابراین معنی حرف او این است که "دیگر برای این کار خیلی دیر شده است."

هر دور از شورش‌ها که در فرانسه فوران می‌کنند، جدی‌تر از قبل هستند. در سال ۲۰۰۵، هرج و مرج پس از مرگ دو نوجوان با تبار آفریقایی که در یک پست اداره برق برای فرار از پلیس پنهان شدند شروع شد. پس از آن شورش‌ها به مدت سه هفته به طول انجامید. در سال ۲۰۲۳، اغتشاشات پنج روز به طول انجامید، اما شدت خشونت غیرقابل مقایسه با سال ۲۰۰۵ بود. برخی از مقام‌های فرانسوی در اظهارنظری تراژدی-کمیک گفتند، فروشندگان مواد مخدر نقش مهمی در پایان دادن به آشوب داشتند.

تاریخ ممکن است تکرار شود. شاید ماکرون یا جانشینش وضعیتی مشابه با لوئی شانزدهم پیدا کرده و مثل آن پادشاه بگوید: "آیا این یک شورش است؟" وزیرش نیز پاسخ دهد: "نه، جناب، این یک انقلاب است."

انتهای پیام