یادی از علی‌اکبرهای کربلای ایران + فیلم

«کجا میری؟ کربلا. با کی میری؟ با شهدا»؛ در بحبوحه جنگ تحمیلی این چنین شعار برای رزمندگان مهم بود چون می‌خواستند با دست خالی از شرافت و هویت دینی و ملی خود با اقتدا به فرهنگ سید و سالار شهدا دفاع کنند.

به گزارش ایسنا، حضور در کربلا آنچنان شور و اشتیاقی برای رزمندگان و فرماندهان داشت که محسن رضایی فرمانده وقت سپاه پاسداران به همراه سپهبد شهید علی صیادشیرازی که آن زمان فرماندهی نیروزی زمینی ارتش را عهده دار بود، با توافق و هماهنگی با یکدیگر، سلسله عملیات‌هایی را با نام «کربلا»؛ از کربلای یک تا ۱۲ را تنظیم و آن را در شورای عالی دفاع که آن زمان مرجع تصمیم گیرنده بود عنوان کردند.

علاوه بر این،رزمندگان با نوشتن شعارهایی پشت لباس‌ خاکی‌شان که واژه «کربلا» در آن به چشم می‌خورد به نوعی هدف و انگیزه خود را از پیکار با دشمن بیان می‌کردند. البته «کربلا» فقط به اسامی عملیات‌ها و نوشته‌های پشت لباس رزمندگان خلاصه نمی‌شد بلکه واحد تبلیغات جنگ نیز با نصب تابلوهایی و پیشانی‌بند جمله‌هایی همچون «وضو در فرات، نماز در کربلا» این آرمان را در ذهن رزمندگان می‌پروراندند.

بیشتر بخوانید:
*آنکه ویران کرد و او که ساخت
*فرمانده‌ای که در راه حرم «سَر» داد
*یادکردی از یک معلم مداح در ایام شهادتش

راه حسین(ع) و سرزمینی که در آن فرهنگ و نهضت عاشورا رقم خورد این را به ما می‌آموزد که کربلا در شرایط آتش‌بس، جنگ، ایمن یا نا امن برای شیعیان، «کربلا» خواهد بود.

هنگامی‌ هم که به وصیت‌نامه‌های شهدا رجوع می‌کنیم درمی‌یابیم که مهم‌ترین خواسته شهدا باز شدن معبری برای زیارت و حضور در مرقد امام حسین(ع) بوده است. راه حسین(ع) و سرزمینی که در آن فرهنگ و نهضت عاشورا رقم خورد این را به ما می‌آموزد که کربلا در شرایط آتش‌بس، جنگ، ایمن یا نا امن برای شیعیان، «کربلا» خواهد بود.