بررسی نخستین آزمایش اتمی جهان از سوی آمریکا/ آنچه باید درباره پروژه منهتن، انفجار ترینیتی و تبعات آن بر ساکنان محلی بدانیم

خبرگزاری میزان - به تازگی هفتاد و هشتمین سالگرد نخستین انفجار بمب اتمی بود؛ این انفجار غول پیکر که اکنون به «آزمایش ترینیتی» معروف است، نقطه اوج پروژه فوق‌سری منهتن بود و ظرف چند هفته به پایان جنگ جهانی دوم و آغاز عصر اتمی منجر شد.

در ۱۶ جولای ۱۹۴۵ در منطقه بمباران و توپخانه «آلاموگوردو» نیروی هوایی ارتش آمریکا (USAAF) در نیومکزیکو، ناگهان با نور بسیار روشن شد؛ هنگامی که مجموعه‌ای از دانشمندان برجسته «از فاصله‌ای مطمئن» به آن نگاه می‌کردند، یک برج فولادی معمولی در کسری از ثانیه ناپدید شد، زیرا اولین بمب پلوتونیومی جهان منفجر شد.

گشودن در به روی مسابقه تسلیحات اتمی

اولین آزمایش بمب اتمی در نیومکزیکو در‌ها را به روی مسابقات تسلیحات هسته‌ای خطرناکی که از آن زمان تاکنون روی داده، باز کرد. 

«جی رابرت اوپنهایمر»، مدیر پروژه منهتن، بمب اتمی را در طول جنگ جهانی دوم توسعه داد؛ آن روز پایان ۳ سال کار سختی بود که در شهر پررونقی که اکنون آزمایشگاه ملی «لوس آلاموس» است، انجام شد. 

 

 

در آن زمان جمعیتی بالغ بر ۶ هزار نفر در مجموعه‌ای از خیابان‌های گلی زندگی می‌کردند و ساختمان‌های چوبی عجولانه برپا می‌کردند، این منطقه مرکز پروژه منهتن و تلاش بسیار سری برای ساخت بمب اتمی بود.

بارش رادیواکتیو

در چند سال گذشته، مناقشه بر سر ریزش رادیواکتیو ناشی از اولین انفجار بمب اتمی جهان در آلاموگوردو نیومکزیکو با نام رمز ترینیتی تشدید شده است.

شواهد جمع آوری شده از سوی وزارت بهداشت نیومکزیکو که برای حدود ۷۰ سال نادیده گرفته شده است، نشان می‌دهد نرخ غیرعادی و بالای مرگ و میر نوزادان در مناطق نیومکزیکو در اثر انفجار در جریان باد وجود داشته و این سوال جدی را ایجاد می‌کند که آیا نخستین قربانیان این انفجار اتمی ممکن است آمریکایی بوده باشند یا خیر.

اگرچه نخستین هشدار‌های علمی معتبر در مورد خطرات ناشی از انفجار هسته‌ای در سال ۱۹۴۰ ارائه شده بود، سوابق تاریخی نشان می‌دهد که تیم مربوطه تا کمتر از یک ماه قبل از آزمایش ترینیتی تشکیل نشده بود.

 

در اکتبر ۱۹۴۷، یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی محلی زنگ خطری را در مورد مرگ نوزادان در پایین دست مسیر باد آزمایش ترینیتی به صدا درآورد و آن را مورد توجه کارشناسان ایمنی تشعشعاتی قرار داد که برای برنامه تسلیحات هسته‌ای آمریکا کار می‌کردند.

پاسخ آن‌ها اطلاعات منتشر نشده نیومکزیکو در آن زمان در مورد اثرات سلامتی را نادرست معرفی کرد؛ داده‌های فدرال و نیومکزیکو نشان می‌دهد که بین سال‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۶۰، نرخ مرگ و میر نوزادان در ناحیه رو به باد محل آزمایش به طور پیوسته کاهش می‌یابد - به استثنای سال ۱۹۴۵، که این میزان به‌شدت افزایش یافت، به ویژه در ۳ ماه پس از انفجار ترینیتی. 

انفجار ۲۱ کیلوتنی در برجی در فاصله ۱۰۰ فوتی از زمین رخ داد و به یک «بمب کثیف» تشبیه شده است که مقادیر زیادی خاک و زباله‌های شدیدا آلوده - حاوی ۸۰ درصد پلوتونیوم بمب - را در هزاران مایل مربع ریخت. 

پس از نزدیک به نیم قرن انکار، وزارت انرژی آمریکا در سال ۲۰۰۶ به این نتیجه رسید که «آزمایش ترینیتی همچنین مهم‌ترین خطر کل پروژه منهتن را به همراه داشت.»

 

انجام مخفیانه آزمایش بدون هشدار قبلی به ساکنان

به ساکنان نیومکزیکو نه قبل از انفجار ترینیتی در سال ۱۹۴۵ هشدار داده شد؛ آنها همچنین نه از خطرات بهداشتی پس از آن مطلع شدند، نه قبل، در هنگام یا بعد از آزمایش تخلیه شدند.

میزان قرار گرفتن در معرض تشعشات در مناطق عمومی پس از اولین انفجار هسته‌ای جهان در سطوحی ۱۰ هزار برابر بیشتر از حد مجاز اندازه گیری شد.

در همین حال، موسسه ملی سرطان آمریکا در حال انجام مطالعه‌ای برای مدل‌سازی پراکندگی و بازسازی دوز برای افرادی است که ممکن است در معرض ریزش انفجار ترینیتی قرار گرفته باشند. 

صرف نظر از نتیجه این مطالعه، واضح است که مردم به دلیل سهل‌انگاری دولت آمریکا در انجام و مشارکت آن در پنهان کردن نتایج یک آزمایش بسیار خطرناک، در معرض آسیب قرار گرفته‌اند.

نگرانی‌های مرگ و میر نوزادان در مورد ترینیتی مطرح شد؛ در اکتبر ۱۹۴۷، اولین نگرانی در مورد افزایش مرگ و میر نوزادان در طول مسیر انفجار ترینیتی در نامه‌ای به «استافورد وارن»، رادیولوژیست پزشکی و رئیس ایمنی پرتوی پروژه منهتن و به ویژه آزمایش ترینیتی مطرح شد.

تنها ۳ هفته بعد، بر خلاف توصیه بسیاری از دانشمندان پروژه منهتن و نشانه‌های واضح ژاپن برای تسلیم شدن، بمب‌افکن‌های آمریکا حملات غافلگیرانه بمب اتمی را به شهر‌های هیروشیما و ناکازاکی انجام دادند.

داده‌های ماه به ماه برای سال‌های ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۸ بالاترین میزان مرگ و میر نوزادان را در اواخر تابستان، پس از انفجار ترینیتی، با اوج قابل توجهی در سپتامبر ۱۹۴۵ نشان داد.

بر اساس این گزارش، خطر مرگ در نوزادان نیومکزیکی ۵۶ درصد افزایش یافته بود.

انتهای پیام/