فریاد صالحی: تلاش کردم پوشش سوران به شخصیت و فضای فکری او نزدیک باشد

فریاد صالحی طراح صحنه و لباس سریال تلویزیونی «سوران» از تولیدات مرکز سریال سوره به کارگردانی سروش محمدزاده و تهیه‌کنندگی مجتبی فرآورده، در گفت‌وگو با میزان درباره حضور در این پروژه گفت: قصه «سوران» در دوران و لوکیشن‌هایی می‌گذرد که کمتر به آن در سینما و تلویزیون می‌پردازند. از سوی دیگر، این سریال پروداکشن‌های سختی داشت و به دلیل آنکه علاقه‌ چندانی به پروژه‌های آپارتمانی ندارم، تصمیم گرفتم طراحی صحنه و لباس «سوران» را برعهده بگیرم.

 

وی افزود: سریال «سوران»، نخستین همکاری من با سروش محمدزاده و مجتبی فرآورده بود. در واقع از سوی محمدرضا شجاعی، مدیر هنری پروژه، به کار دعوت شدم. او تجربه‌های زیادی در حرفه طراحی صحنه و لباس دارد و در دهه 50 و 60 که سریال در آن مقطع زمانی می‌گذرد، زندگی کرده‌ است. به همین دلیل، بسیاری از مواقع برای بهتر شدن کارها به ما کمک می‌کرد و مشورت می‌داد. 

 

این هنرمند با اشاره به مراحل پیش‌تولید ذکر کرد: پیش‌تولید سریال «سوران»، با پژوهش درباره قصه و پیدا کردن لوکیشن‌ها در شهر و روستاها آغاز شد. پس از آن، مراحل خرید آکسسوار و دوخت لباس‌ها را شروع کردیم. البته بسیاری از آکسسورها را از محلی تهیه کردیم که زندگی واقعی کاراکتر «سوران» در آن جا رخ داده بود. این وسایل را با استفاده از رابط‌هایی که در کردستان داشتم، مهیا کردیم و کمک شایانی به روند پیش‌تولید ما کرد. 

 

وی ادامه داد: «کاک‌ عیسی» خانه‌ای روستایی داشت که تلفیقی از چوب و آهن است و همین نوع تلفیق، منجر شده تا قدمت زیادی داشته باشد. برای ساختن چنین خانه‌ای، ما باید از شهر خارج می‌شدیم و روستایی را پیدا می‌کردیم که بافت قدیمی داشته باشد. پیدا کردن روستا و بردن گروه 80 نفره به آن جا بسیار دشوار بود، به همین دلیل، تصمیم گرفتیم در روستای «شلمزار» نزدیک هشتگرد، خانه‌ای را بازسازی کنیم. نمای خانه‌ای که در سریال می‌بینید، بازسازی شده است. پس از اتمام مراحل کار، خودمان از این ایده و نوع بازسازی رضایت داشتیم. 

 

صالحی درباره واقعی بودن صحنه‌ و فضاسازی سریال توضیح داد: پروژه‌های تاریخی نیازمند الهام گرفتن از مستندات تاریخی هستند. برای طراحی صحنه و لباس «سوران» برخی فیلم‌هایی را که در دهه 50 و 60 ساخته شده بود، دیدم تا بتوانم همه ‌چیز را طبق واقعیت طراحی کنم. البته در همه کارهای پشت دوربین، ممکن است در لحظه خلاقیت‌هایی رخ دهد و چیزهایی را در صحنه تغییر دهیم، اما برای من وفادار ماندن به مستندات تاریخی در طراحی صحنه بسیار مهم است.

 

وی در پاسخ به این پرسش که برای طراحی لباس کاراکتر سوران از چه المان‌های استفاده کرده است، خاطرنشان کرد: فیلمنامه، قصه را روایت می‌کند و توضیحی هم درباره صحنه دارد؛ البته برای من به عنوان طراح صحنه و لباس، جزئیات زیادی نمی‌گوید. برای رسیدن به شمایل هر شخص، به‌ویژه سوران، به مستندات تاریخی و نوع پوشش و شخصیت‌پردازی آن کاراکتر رجوع می‌کردم. از نظر من، لباس و پوششی که کاراکتر سوران در سریال دارد، بسیار به شخصیتی که نویسنده در فیلمنامه و کتاب «عصرهای کریسکان» مطرح کرده، نزدیک بود. به شخصه تلاش کردم تا پوشش و حتی رنگ لباس سوران به شخصیت و فضای فکری او نزدیک باشد. 

 

طراح صحنه و لباس سریال «سوران» اضافه کرد: اصالت من کُرد است و سالی چند بار به این منطقه رفت‌وآمد می‌کنم. پیش‌تر هم دستیار اول طراحی صحنه و لباس فیلم سینمایی «کژال» به کارگردانی نیما یار که مرتبط به کردستان است بودم و همچنین چند کار کوتاه کردم. بدین جهت، به شخصه با اهالی کردستان آشنایی دارم و در زمینه طراحی صحنه و لباس «سوران» از آن استفاده کردم. 

 

وی افزود: به طور معمول در پروژه‌هایی که پروداکشن دارند یا تاریخی هستند، طراح صحنه و لباس دو فرد جدا هستند تا روال کارها آسان‌تر پیش رود. سریال‌ «سوران» بودجه زیادی همانند فیلم‌های سینمایی یا شبکه نمایش خانگی در اختیار نداشت. همچنین طراحی لباس به طراحی صحنه و آکسسوار بسیار نزدیک بود. به اعتقاد من، تهیه‌کننده این سریال، کار هوشمندانه‌ای مبنی بر انتخاب یک نفر برای طراحی صحنه و لباس انجام داد. به هر حال اگر در پروژه‌ای مانند «سوران»، دو نفر برای طراحی صحنه و لباس انتخاب شوند، ممکن بود سلایقشان با هم جفت و جور نباشد و ترکیب و هارمونی صحنه با لباس بازیگران، یکسان در نیاید. در این سریال، دست من برای طراحی صحنه و هماهنگی آن با لباس باز بود.

صالحی در پایان خاطرنشان کرد: من به عنوان مخاطب «سوران» را دوست دارم و به صورت پیگیر هر قسمت را تماشا می‌کنم. «سوران» پروژه‌ای است که برای آن زحمت بسیاری کشیده شده و جزو آثاری است که در نسبت با کارنامه کاری‌ام برایم لذت‌بخش بود. البته از نظر من زمان پخش این سریال، کمی دیر بود و اگر ساعت‌های 20 و 21 پخش می‌شد، بیننده بیشتری هم داشت. اگر خود را جای مخاطبی بگذارم که سریال را از تلویزیون تماشا می‌کند، بی‌شک آن را می‌پسندیدم. 

 

انتهای پیام/