یک پژوهش علمی هشدار داده است که سامانه جریان آب گرم اقیانوس‌ها موسوم به گلف استریم ممکن است تا سال ۲۰۲۵ از میان برود.

پایان این سامانه که جریان‌های اقيانوس اطلس را هدایت می‌کند و آب و هوای غرب اروپا را تعیین می‌کند احتمالاً منجر به دماهای پایین‌تر و اثرات فاجعه‌بار اقلیمی می‌شود.

اما دانشمندان برجسته درباره این پژوهش ملاحظاتی دارند و می‌گویند این پژوهش مبتنی بر اطلاعات اثبات شده نیست.

آنها می‌گویند خیلی بعید است که این سامانه به طور قطعی در این قرن متوقف شود.

در تازه‌ترین ارزیابی یک میزگرد میان‌دولتی درباره تغییرات اقلیمی نتیجه گرفته شده است که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس (Amoc) در واقع به این سرعت از میان نخواهد رفت.

پروفسور پیتر دیتلوسون از دانشگاه کپنهاک که نویسنده این پژوهش تازه است به بی‌بی‌سی گفت که دانشمندانِ دیگر نسبت به قابلیت از میان رفتن این سامانه مشهور به گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس هشدار داده‌اند.

او گفت: «نگرانی‌هایی وجود داشته است که از زمانی که محاسباتی روی آن انجام داده‌ایم یعنی از سال ۲۰۰۴ این جریان رو به تضعیف است.»

گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس مجموعه‌ای پيچیده از جریان‌هاست که آب گرم را به شمال به سوی قطب می‌برد و این آب در آنجا خنک شده و فرومی‌نشیند.

اما با افزايش دمای جهانی به همراه گرمايش جهانی، آب تازه به گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس می‌ریزد که حاصل ذوب شدن کلاهک یخی گرینلند و منابع دیگر است.

اگر این جریان از بین برود، دما ممکن است بین ۱۰ تا ۱۵ درجه در اروپا افت کند و منجر به بالا رفتن آب سطح دریا در شرق آمریکا شود. این اتفاق ممکن است در بارش بارانی که میلیون‌ها نفر برای کشاورزی بدان محتاج‌اند اختلال ایجاد کند.

آخرین باری که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس متوقف شده و دوباره آغاز شد در عصر یخبندان حدود ۱۱۵ هزار تا ۱۲ هزار سال پيش بوده است.

پژوهش تازه که در نیچر کامیونیکیشنز منتشر شده است از داده‌های دمای سطح دریا که تا سال ۱۸۷۰ قدمت دارد به عنوان راهی برای ارزیابی تغییر قدرت جریان‌های گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس به مرور زمان استفاده می‌کند.

این پژوهش تخمین می‌زند که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس ممکن است بین سال ۲۰۲۵ تا ۲۰۹۵ از میان برود.

این تحلیل مبتنی است بر افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای به شیوه‌ای است که تا کنون رخ داده است. اگر اين انتشارها رو به کاهش بروند، جهان زمان بیشتری برای نگه داشت دما زیر نقطه‌ای خواهد داشت که باعث از بین رفتن گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس می‌شود.

اما دانشمندانی از جمله بن بوث در مرکز هواشناسی هدلی می‌گویند که نتایج این مقاله «بسیار با داده‌های اثبات شده فاصله دارد.»

پروفسور پنی هالیدی از مرکز اقيانوس‌نگاری ملی در دانشگاه ساوث‌همپتون می‌گوید: «ما شواهد لازم را در اختیار نداریم که بگوییم این جریان رو به افول است.»

او گفت: «می‌دانیم که این احتمال وجود دارد که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس کاری را که الآن دارد انجام می‌دهد در جایی متوقف کند ولی واقعاً به دشواری می‌شود با قطعیت درباره آن نظر داد.»

او گفت: «اگر همسایه من بپرسد که آیا باید نگران موج‌های گرما یا از بین رفتن گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس باشد، می‌گویم نگران دماها باشد. می‌دانیم که این اتفاق همین الآن دارد می‌افتد و بدتر هم خواهد شد.»

دلیل احتیاط بسیاری از دانشمندان این است که می‌گویند مؤلفان این مقاله سلسله‌ای از پيش‌فرض‌ها را درباره نحوه فهم گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس دارند.

اما این سامانه اقلیمی به شدت پیچیده است و متخصصان تمام شواهد لازم را برای فهم کامل گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس در اختیار ندارند.

به گفته جان رابسون از مرکز ملی علوم جوی در دانشگاه ردینگ، پیش‌بینی‌های مبنی بر افول این سامانه در سال ۲۰۲۵ یا تا سال ۲۰۹۵ را باید خیلی اغراق‌آمیز تلقی کرد.

ولی آنها می‌گویند معنای این سخن این نیست که این پژوهش مهم نیست یا احتمال متوقف شدن این سامانه را باید منتفی دانست.

پروفسور رابسون می‌گوید: «ما هنوز هم باید این موضوع را جدی بگیریم که ممکن است تغییراتی ناگهانی در سامانه اقلیمی اطلس شمالی رخ بدهد.»

او می‌افزاید: «اما پیش‌بینی‌های دقیقی که این امر رخ خواهد داد و در این بازه زمانی رخ خواهد داد چیزهایی هستند که باید به دیده تردید به آنها نگاه کرد.»

یک پژوهش علمی هشدار داده است که سامانه جریان آب گرم اقیانوس‌ها موسوم به گلف استریم ممکن است تا سال ۲۰۲۵ از میان برود.

پایان این سامانه که جریان‌های اقيانوس اطلس را هدایت می‌کند و آب و هوای غرب اروپا را تعیین می‌کند احتمالاً منجر به دماهای پایین‌تر و اثرات فاجعه‌بار اقلیمی می‌شود.

اما دانشمندان برجسته درباره این پژوهش ملاحظاتی دارند و می‌گویند این پژوهش مبتنی بر اطلاعات اثبات شده نیست.

آنها می‌گویند خیلی بعید است که این سامانه به طور قطعی در این قرن متوقف شود.

در تازه‌ترین ارزیابی یک میزگرد میان‌دولتی درباره تغییرات اقلیمی نتیجه گرفته شده است که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس (Amoc) در واقع به این سرعت از میان نخواهد رفت.

پروفسور پیتر دیتلوسون از دانشگاه کپنهاک که نویسنده این پژوهش تازه است به بی‌بی‌سی گفت که دانشمندانِ دیگر نسبت به قابلیت از میان رفتن این سامانه مشهور به گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس هشدار داده‌اند.

او گفت: «نگرانی‌هایی وجود داشته است که از زمانی که محاسباتی روی آن انجام داده‌ایم یعنی از سال ۲۰۰۴ این جریان رو به تضعیف است.»

گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس مجموعه‌ای پيچیده از جریان‌هاست که آب گرم را به شمال به سوی قطب می‌برد و این آب در آنجا خنک شده و فرومی‌نشیند.

اما با افزايش دمای جهانی به همراه گرمايش جهانی، آب تازه به گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس می‌ریزد که حاصل ذوب شدن کلاهک یخی گرینلند و منابع دیگر است.

اگر این جریان از بین برود، دما ممکن است بین ۱۰ تا ۱۵ درجه در اروپا افت کند و منجر به بالا رفتن آب سطح دریا در شرق آمریکا شود. این اتفاق ممکن است در بارش بارانی که میلیون‌ها نفر برای کشاورزی بدان محتاج‌اند اختلال ایجاد کند.

آخرین باری که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس متوقف شده و دوباره آغاز شد در عصر یخبندان حدود ۱۱۵ هزار تا ۱۲ هزار سال پيش بوده است.

پژوهش تازه که در نیچر کامیونیکیشنز منتشر شده است از داده‌های دمای سطح دریا که تا سال ۱۸۷۰ قدمت دارد به عنوان راهی برای ارزیابی تغییر قدرت جریان‌های گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس به مرور زمان استفاده می‌کند.

این پژوهش تخمین می‌زند که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس ممکن است بین سال ۲۰۲۵ تا ۲۰۹۵ از میان برود.

این تحلیل مبتنی است بر افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای به شیوه‌ای است که تا کنون رخ داده است. اگر اين انتشارها رو به کاهش بروند، جهان زمان بیشتری برای نگه داشت دما زیر نقطه‌ای خواهد داشت که باعث از بین رفتن گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس می‌شود.

اما دانشمندانی از جمله بن بوث در مرکز هواشناسی هدلی می‌گویند که نتایج این مقاله «بسیار با داده‌های اثبات شده فاصله دارد.»

پروفسور پنی هالیدی از مرکز اقيانوس‌نگاری ملی در دانشگاه ساوث‌همپتون می‌گوید: «ما شواهد لازم را در اختیار نداریم که بگوییم این جریان رو به افول است.»

او گفت: «می‌دانیم که این احتمال وجود دارد که گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس کاری را که الآن دارد انجام می‌دهد در جایی متوقف کند ولی واقعاً به دشواری می‌شود با قطعیت درباره آن نظر داد.»

او گفت: «اگر همسایه من بپرسد که آیا باید نگران موج‌های گرما یا از بین رفتن گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس باشد، می‌گویم نگران دماها باشد. می‌دانیم که این اتفاق همین الآن دارد می‌افتد و بدتر هم خواهد شد.»

دلیل احتیاط بسیاری از دانشمندان این است که می‌گویند مؤلفان این مقاله سلسله‌ای از پيش‌فرض‌ها را درباره نحوه فهم گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس دارند.

اما این سامانه اقلیمی به شدت پیچیده است و متخصصان تمام شواهد لازم را برای فهم کامل گردش واژگونی نصف النهار اقیانوس اطلس در اختیار ندارند.

به گفته جان رابسون از مرکز ملی علوم جوی در دانشگاه ردینگ، پیش‌بینی‌های مبنی بر افول این سامانه در سال ۲۰۲۵ یا تا سال ۲۰۹۵ را باید خیلی اغراق‌آمیز تلقی کرد.

ولی آنها می‌گویند معنای این سخن این نیست که این پژوهش مهم نیست یا احتمال متوقف شدن این سامانه را باید منتفی دانست.

پروفسور رابسون می‌گوید: «ما هنوز هم باید این موضوع را جدی بگیریم که ممکن است تغییراتی ناگهانی در سامانه اقلیمی اطلس شمالی رخ بدهد.»

او می‌افزاید: «اما پیش‌بینی‌های دقیقی که این امر رخ خواهد داد و در این بازه زمانی رخ خواهد داد چیزهایی هستند که باید به دیده تردید به آنها نگاه کرد.»