بازی با عاشقان بازیگری

سینما عمدتا بر مبنای «فریب» شکل گرفته. از ابعاد فنی‌اش گرفته تا جلوی دوربین، این «فریبکاری» هرچه زیباتر، شکیل‌تر و باکیفیت‌تر، تماشاچی راضی‌تر! از تروکاژ که در فارسی، زمانی آن را حقه‌های سینمایی می‌خواندند، گرفته تا بازیگری که تمام مساعی خود را به‌کار گرفته تا آنچه بنماید که نیست و نقشی را برای بیننده باورمند سازد که اصولا ماهیت واقعی ندارد! حال آن‌که اغلب از دل همین ساز و کار فریبکارانه و دروغین، آنچه رخ می‌نماید، واقعیت، تخیل‌ورزی، ابتکار، عبرت‌آموزی و اخلاق‌گرایی محض است.