داستان جدایی بحرین از ایران، آرمان مستوفی - Gooya News

این روزها حکومت اسلامی کارزار تبلیغاتی به راه انداخته و با نصب بنر و پوستر در شهرهای مختلف، محمدرضا شاه پهلوی را به "وطن فروشی" و "فروش بحرین استان چهاردهم" متهم میکند. استان چهاردهم بودن بحرین، بخشی از حقیقت است، نه همه آن.

به طور خیلی خلاصه و کوتاه این‌که؛ از سال ۲۳۴۱ ایرانی (۱۱۶۱ هجری) در زمان پادشاهی آقامحمد خان قاجار، وقتی احمد بن محمد آل خلیفه، فرمانروای قطر، بحرین را تصرف کرد و شیخ نصر آل مذکور، آخرین حاکم ایرانی جزیره، به بوشهر گریخت، بحرین عملاً از ایران جدا شده بود. قبیله «آل خلیفه» چند ده سال پیش از آن، از جنوب نجد به سوی شمال شرق روانه شده و قطر را تصرف کرده بود.
با این‌حال، حاکمان بحرین، نگران از اینکه ایران لشکر به سراغشان بفرستد، در ظاهر، احترام دولت ایران را نگه‌می‌داشتند اما ۳۰ سال بعد، پس از شکست‌های ایرانیان از روس‌ها و از دست رفتن بخش‌های بزرگی از قفقاز، ترس همسایگان از دولت ایران فروریخت و شیخ بحرین، مطمئناً با تحریک انگلستان، از سال ۲۳۷۹ (۱۱۹۹) در زمان پادشاهی فتح‌علی شاه قاجار، با انگلستان پیمان بست. چهل و یک سال بعد، در سال ۲۴۲۰ (۱۲۴۰) در زمان پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار، بحرین رسماً به عنوان تحت‌الحمایه انگلستان اعلام شد. دولت‌های ایران، از همان زمان تا زمان محمدرضا شاه گهگاه مالکیت ایران بر بحرین، و همچنین جزایر بوموسا، تنب بزرگ و تنب کوچک، را یادآوری میکردند تا این حق حاکمیت، مشمول مرور زمان نشود. در روزگار ناتوانی ایران و ابرقدرتی انگلستان، از دولت‌های ایران کار بیشتری هم ساخته نبود.