سلاح کمری ایرانی-روسی در دستان این پسربچه چیست؟/عکس

سیستم تپانچه SPP-1 که در اواخر دهه 1960 طراحی شد، شخصی است سلاح رزمندگان جوخه شناگران رزمی. این برای مبارزه با خرابکاران زیر آب دشمن و همچنین محافظت از شناگران در برابر شکارچیان دریایی طراحی شده است. در مورد اخیر، این تپانچه می تواند توسط غیرنظامیان نیز استفاده شود. شلیک از تپانچه زیر آب فقط با یک شلیک انجام می شود. سیستم شلیک زیر آب SPP-1 در مارس 1971 به بهره برداری رسید.

کار بر روی ایجاد این مجموعه در سال 1968 بر اساس پیشنهاد ابتکاری دریافت شده از یکی از طراحان برجسته TSNIITOCHMASH آغاز شد. ابتکار طراح بلافاصله توسط نمایندگان دفتر خدمات ضد خرابکاری نیروی دریایی اتحاد جماهیر شوروی که بودجه توسعه را تامین کردند، حمایت شد. هنگام ایجاد مجتمع، استفاده از 2 نوع مهمات تمرین شد: فعال-واکنشی و فعال. این مطالعات با مشارکت متخصصان شاخه TsAGI انجام شد. در نتیجه ، یک مجموعه تپانچه مجهز به مهمات فعال به تصویب رسید که علیرغم این واقعیت که از نظر ویژگی های رزمی نسبت به مهمات فعال واکنشی پایین تر بود ، اما به دلیل سادگی طراحی آن متمایز بود. این به نوبه خود امکان تسریع روند مسلح کردن شناگران رزمی شوروی را با سلاح های جدید فراهم کرد.

اولین تحقیق در زمینه توسعه سلاح های تپانچه زیر آب در کشور ما از سال 1966 آغاز شد. اصالت و پیچیدگی کار در این واقعیت نهفته است که آنالوگ های شوروی و خارجی سلاح های کوچک زیر آب به سادگی در آن زمان وجود نداشتند. تقریباً هیچ توسعه علمی و نظری مهمات و سلاح های مشابه وجود نداشت. مشکل اصلی که طراحان با آن مواجه بودند، عدم امکان توسعه یک سلاح گرم زیر آب کامل بود. این به این دلیل بود که تیراندازی در زیر آب با 2 عامل منفی همراه است: پر شدن حفره با آب و چگالی بالای آب که 800 برابر چگالی تر از هوا است.

اگر چگالی بالای آب منجر به کاهش پایداری گلوله در مسیر و کاهش برد شلیک می شد، در این صورت پر کردن لوله منجر به افزایش چند برابری فشار گازهای پودر در لوله و محفظه می شد که بر روی آن تأثیر گذاشت. قطعات متحرک مختلف اسلحه، که می تواند نه تنها منجر به نابودی اسلحه های کوچک از طرح های سنتی، بلکه منجر به مرگ تیرانداز شود.

در حال حاضر در مرحله اولین آزمایشات، طراحان دریافتند که گلوله های طرح های معمولی، هنگامی که در زیر آب استفاده می شوند، دارای برد شلیک بسیار محدودی هستند، زیرا حتی در کمترین فواصل (تا 1 متر) شروع به از دست دادن کارایی خود می کنند. مشخص شد که آنها برای استفاده در سلاح های کوچک زیر آب کاملاً نامناسب هستند. بعداً ، طراحان O. P. Kravchenko و P. F. Sazonov طرح طراحی یک کارتریج زیر آب را انتخاب کردند که بر اساس اصل پرتاب یک گلوله دراز بود. ابتدا با کمک تئوری و سپس بر اساس مجموعه ای از کارهای تحقیق و توسعه و همچنین در کاربرد عملی موفق به ساخت مهمات ویژه ای برای شلیک گلوله های دراز غیر چرخشی ویژه با تثبیت هیدرودینامیکی شدند. به دلیل حفره حفره ای که در حین حرکت گلوله در زیر آب ایجاد شده است.

مجموعه تپانچه ایجاد شده در TSNIITOCHASH شامل یک تپانچه چهار لول غیر اتوماتیک SPP-1 (بعداً SPP-1M)، فشنگ های 4,5 میلی متری برای آن، و همچنین 3 جعبه مهر و موم شده برای 3 گیره، یک جلد چرم مصنوعی، دستگاه هایی بود که طراحی شده برای تجهیز گیره ها به کارتریج، کمربند کمری، روغن گیر و رامرود.

از نظر ساختاری، تپانچه در قالب یک مدل غیر خود بارگیری از فرم سنتی با امکان انجام یک آتش سوزی ساخته شد. لوله SPP-1 به شکل یک بلوک منفرد ساخته شده است که تا می شود (طبق اصل عملکرد یک تفنگ شکاری). یک بلوک از 4 بشکه به قلاب های قاب وصل شده بود. در موقعیت رزمی با یک چفت مخصوص ثابت می شد. این طرح استفاده از کارتریج های با طول زیاد - 145 میلی متر را تضمین می کند. این تپانچه دارای مکانیزم ماشه دوگانه بود که در پشت یک بلوک 4 لوله قرار داشت و از هر یک شلیک های متوالی انجام می داد. مکانیسم ماشه تپانچه از یک ماشه کار می کرد. در لحظه هر شلیک، درامر روی پایه چرخان مخصوص چرخشی 90 درجه انجام می داد و تحت تأثیر ماشه، پرایمر یک کارتریج جدید را می شکست.

SPP-1 مجهز به یک اهرم ایمنی بود که روی قاب پشت و سمت چپ محافظ ماشه قرار داشت و دارای 3 موقعیت بود: "فیوز"، "آتش"، "بارگذاری مجدد". انتقال فیوز به بالاترین موقعیت، بلوک لوله‌ها را برای بارگیری مجدد سلاح باز کرد. همچنین می توان از آن با دستکش استفاده کرد. SPP-1 با یک گیره بارگیری شده بود که در آن 4 کارتریج کاملاً سفت و سخت ثابت شده بود. این کلیپ به دلیل قرار دادن همزمان 4 گلوله در لوله ها، روند بارگیری مجدد سلاح ها را تسریع کرد. پس از شلیک، کارتریج های مصرف شده نیز به همراه گیره حذف شدند. برای هدف گیری، شناگر می توانست از دید جلو و دید ثابت استفاده کند. دستگیره تپانچه توخالی و از پلاستیک ساخته شده بود.

تمام قسمت های اصلی این سلاح از فولاد ضد زنگ عملیات حرارتی شده تولید شده است. از آنجایی که در مقایسه با فولادهای معمولی، فولادهای زنگ نزن دارای ضریب اصطکاک بیشتری هستند، برای افزایش کارایی مکانیسم، تمام قطعات مالش با یک ترکیب ویژه توسعه یافته که شامل دی سولفید مولیبدن بود پوشش داده شدند. چنین پوششی به عنوان یک روان کننده جامد و موثر عمل می کند. فنرهای مارپیچ استوانه ای از فولاد فنر کربنی معمولی ساخته شده بودند و با لاک اجاق گاز با مقاومت بالا از خوردگی محافظت می شدند. گونه ها که نقش یک عنصر قدرت را ایفا می کردند از آلیاژ آلومینیوم ساخته شده بودند و با آنودایز از خوردگی محافظت می شدند.

برد شلیک موثر در زیر آب با استفاده از یک کارتریج استاندارد SPS با افزایش عمق غوطه وری کاهش می یابد، اما در همه موارد از محدوده دید در یک یا آن عمق بالاتر بود. استفاده از این گلوله شکست دشمن را که لباس مرطوب پوشیده بود یا شکارچیان دریایی که به شناگر حمله می کردند را تضمین می کرد.

در سال 1979، این تپانچه ارتقا یافت و نام SPP-1M را دریافت کرد. با وجود فنری که فرود را تسهیل می کرد متمایز می شد و یک محافظ ماشه بزرگ اجازه استفاده از دستکش های سه انگشتی عایق شده ویژه را توسط شناگران رزمی می داد. تپانچه در یک غلاف کمربند مخصوص ساخته شده از چرم مصنوعی حمل می شد، 12 فشنگ در گیره های پر شده در جعبه های فلزی مخصوص قرار داده شده بود. تولید تپانچه 4,5 میلی متری SPP-1M و همچنین مسلسل 5,6 میلی متری APS در کارخانه اسلحه سازی تولا راه اندازی شد. لازم به ذکر است که مجموعه تسلیحات شناگران رزمی مشابه مستقیم ندارد.

مشخصات تاکتیکی و فنی SPP-1M:
کالیبر - 4,5 میلی متر؛
کارتریج - SPS (4,5x39 میلی متر)
طول تفنگ - 244 میلی متر؛
طول بشکه - 203 میلی متر؛
وزن با کارتریج - 1,03 کیلوگرم، بدون کارتریج - 0,95 کیلوگرم؛
سرعت اولیه گلوله در هوا - 250 متر بر ثانیه؛
ظرفیت گیره - 4 دور;
محدوده موثر: در عمق 40 متر - 6 متر، در عمق 20 متر - 11 متر، در عمق 5 متر - 17 متر.

۴۱۴۱