منزه‌طلبی و معصوم‌پنداری در بر خورد با روشنفکران، مسعود نقره‌کار - Gooya News

سخن از روشنفکران میهنمان که به میان می آید، روشنفکرستیزان نه با پرسش و نقد، که با توهین و تحقیر و تهدید فضای گفت وگو را آلوده می کنند. روشنفکرستیزان هر کدام از زوایه نگاه خود عیب و نقصی از روشنفکرانمان را برجسته می کنند و به جای پرسش و نقد، تلاش ها و دستاوردهای روشنفکر و روشنفکری را نه فقط بی ارزش که زیانبارجلوه می دهند. روشنفکر ستیزان آگاهانه و شاید در مواردی نا آگاهانه بر این واقعیت چشم می بندند که روشنفکر گُل بی عیب و موجودی لاهوتی و جبروتی و ملکوتی نیست، ناسوتی وزمینی ست، انسانی ست که علیرغم فکر"روشن" و کنش های فردی و اجتماعی انسانی و پیشرو می تواند در مواری مرتکب خطا و لغزش شود و در مقاطعی از فکر روشن اش دور بیفتد، به ویژه در جوامعی که فقر فرهنگی و استبداد و ارتجاع در آن ریشه دوانده باشند. راه تحقق رشد و تعالی انسان و جامعه در چنین جوامعی با موانع متعدد و متنوع، وکشمکش ها، تناقض ها و ابهام ها ی بسیار مواجه است. روشنفکر به عنوان یکی ازرهروان و سازندگان راه دستیابی به رشد و تعالی انسان و جامعه با این موانع و مسائل مواجه ودرگیراست. نمی توان و نمی باید از روشنفکری ما انتظاری را داشت که از روشنفکری در جوامع "متجدد و مدرن" می باید داشت، در جوامع متجدد و مدرن روشنفکری یک پروسه ی آگاهانه و قانونمند بر بستر فرهنگی غنی و پیشرو پدید آمده است در حالیکه در جوامع عقب مانده بیشتر یک طرح و نقشه و پروژه، آنهم از موضع و سطحی متفاوت بوده است.

روشنفکران و جنبش روشنفکری ایران سالیانی ست زخم های هجمۀ روحانیون و آخوندهای معمم و مکلا، و سرکوب حکومت های مستبد روشنفکرستیز را بر جسم و جان و جهان اش دارند.