وضعیت حقوق کودکان در اروپا؛ ایتالیا بی‌روتوش

خبرگزاری میزان – حقوق کودکان در کشورهای اروپایی از وجوه مختلف به‌گستردگی و با شدت نقض می‌شود؛ این کشورها همزمان که انگشت اتهام خود را در این رابطه به سمت دیگر کشورها می‌گیرند، از خود چهره‌ای پایبند به کنوانسیون‌ها و قوانین بین‌المللی حقوق کودکان به جهان مخابره می‌کنند.

آزار و اذیت جنسی افسارگسیخته کودکان، بی‌توجهی به موضوع سلامت و نگهداری آنها، استثمار جنسی و جسمی کودکان، بی‌توجهی به حقوق کودکان مهاجر، ... مصادیقی از نقض حقوق کودکان در کشورهای اروپایی هستند؛ همین نقایض شده‌اند تا به‌عنوان مثال، انگلیس در سایه بی‌توجهی به حقوق و امنیت کودکان به قربانگاه آنها تبدیل شود و کودکان ایتالیایی بر سر دوراهی دشوار ادامه تحصیل در فقر یا پیوستن به گروه‌ها و باندهای جنایتکار دست به تصمیم‌هایی هولناک بزنند.

وضعیت برای کودکان در ایتالیا پیچیده است؛ دولت‌های پی‌درپی در این کشور از پس چالش مرگبار تهدیدکننده زندگی و آینده کودکان برنیامده‌اند.

 

 

قانونی برای تسهیل دستگیری کودکان در ایتالیا

«جورجیا ملونی»، نخست‌وزیر ایتالیا اخیرا اعلام کرد که کابینه‌اش قوانینی سختگیرانه برای مقابله با «بِی‌بی باندها» یا همان «باند‌های کودکان» تصویب کرده است.

قانون مذکور که با نام «کاویانو» معرفی شده است، بخشی از تلاش‌های راست‌گرای ایتالیا برای مقابله با جرایم کودکان و نوجوانان است که این کشور را در سال‌های اخیر با تهدید‌های امنیتی جدی مواجه کرده است.

«کاویانو» نام یک منطقه حاشیه‌نشین محروم اجتماعی و جنایت‌آلود در شهر «ناپل» است؛ جایی که «ملونی» هفته گذشته در پی انتشار خبری مبنی بر تجاوز گروهی مکرر به ۲ دختر به آنجا سفر کرده و وعده افزایش امنیت منطقه و البته بازسازی آن را داد.

قانون «کاویانو» ضمن این که بازداشت و حبس کودکان ۱۴ ساله و بیشتر را تسهیل می‌کند، والدینی که کودکانشان مدرسه را ترک کرده‌اند، با ۲ سال حبس جریمه می‌کند.

این قانون همچنین اجازه ممنوعیت تردد نوجوانان و کودکان در برخی از مناطق خاص و مصادره تلفن‌های همراه آن‌ها را نیز می‌دهد؛ ضمن این که کنترل‌های والدین بر روی دستگاه‌های الکترونیکی ارتباطی کودکان و خردسالان را آسان‌تر کند تا بتواند دسترسی آن‌ها به مطالب مستهجن را محدود کند.

تا پیش از تصویب قانون «کاویانو»، کودکان و خردسالان مرتکب جرایم با مجازات ۹ سال یا بیشتر حبس، در بازداشت موقت یا حبس خانگی نگهداری می‌شدند، اما قانون «کاویانو» این مدت را به ۶ سال کاهش داده و اجرای بازداشت موقت برای جرایم کم‌تر جدی را آسان‌تر کرده است.

تصویب قانون مذکور در کابینه «ملونی» اگرچه لازم‌الاجرا است، اما اگر طی ۶۰ روز به تصویب پارلمان نرسد، موضوعیت خود را از دست داده و منقضی می‌شود.

نخست‌وزیر ایتالیا پس از اعلام خبر تصویب قانون مذکور تاکید کرد که جنایت نوجوانان و کودکان در این کشور مانند آتش در حال گسترش است، زیرا این موضوع در دولت‌های قبلی مورد توجه قرار نگرفته بود.

ناتوانی ایتالیا در مقابله با جرایم کودکان

رشد، وسعت و سرعت جرایم کودکان و تشکیل و فعالیت باند‌های کودکان در برابر رویه انفعالی و ناکارآمد دولت‌های ایتالیا برای حل‌وفصل این مشکل، دولت فعلی این کشور را به سمت اقدام‌های جنجال‌برانگیزی سوق داده است.

قانون «کاویانو» جنجال‌برانگیز‌ترین اقدام دولت «ملونی» در این رابطه است؛ به‌عنوان مثال، در نظر گرفتن مجازات حبس برای والدین کودکان ترک تحصیل‌کرده با انتقاد‌های جدی مواجه شده است؛ اگرچه مجازات‌های حبس زیر چهار سال در ایتالیا معمولا در زندان طی نمی‌شوند، اما سابقه کیفری یک چالش جدی برای والدین است.

به ادعای «ملونی»، این قانون با هدف بازدارندگی و منصرف کردن کودکان و خردسالان از ارتکاب جرم طراحی شده و شامل اقدام‌هایی برای ادغام و آموزش مجدد مجرمان کودک و خردسال است.

با وجود این ادعا‌های نخست‌وزیر ایتالیا، منتقدان تاکید دارند که این قانون صرفا بر سرکوب تمرکز دارد؛ این در حالی است که پیشگیری نیز موضوعی ضروری است.

باند‌های کودکان چیست؟

«بِی‌بی باندها» یا «باند کودکان» متشکل از کودکان و نوجوانان ترک تحصیل کرده‌ای است که عمدتا از محله‌های محروم و حاشیه‌نشین می‌آیند؛ آنها که رویای قدرت و پول را در سر می‌پرورانند، قبیله خود را ایجاد می‌کنند تا به مافیایی جدید تبدیل شوند.

«باند‌های کودکان» اخاذی می‌کنند، سرقت می‌کنند و دست به قتل می‌زنند؛ آن‌ها گستاخانه و بی پروا می‌گویند که از هیچ چیزی نمی‌ترسند؛ «باند‌های کودکان» در ایتالیا به تنهایی نقش مهمی در رشد نرخ جرایم و البته افزایش نرخ اعتیاد به مواد مخدر در این کشور دارند.

جولان باند‌های کودکان در ایتالیا

دولت راست‌گرای «ملونی» که سال گذشته به قدرت رسید، تلاش می‌کند چهره‌ای سرسخت در برابر جرم و جنایت از خود نشان دهد و در این چارچوب اقدام‌هایی نیز انجام داد.

پرونده‌های مربوط به جرایم کودکان و نوجوانان در ایتالیا به شکل روزافزونی افزایش می‌یابند، زیرا باند‌های جنایتکار کودکان که با نام «بِی‌بی باندها» شناخته می‌شوند، چالش‌های جدی را برای دولت و مردم این کشور ایجاد کرده اند.

رشد فعالیت این باند‌ها سبب افزایش شمار مناطق ممنوعه در ایتالیا از یک سو و تشدید نگرانی‌های عمومی در سراسر کشور از سوی دیگر شده است.

 

دلایل افزایش شمار کودکان و نوجوانان مجرم در ایتالیا

دلایل متعددی در رشد سریع جرایم کودکان در ایتالیا نقش دارند؛ مهم‌ترین این دلایل وجود زمینه لازم برای این امر یعنی فعالیت باند‌های جنایتکار است.

روسای باند‌های جنایتکار فعال در ایتالیا به‌صراحت می‌گویند که عضوگیری از کودکان و نوجوانان مزایای فراوانی دارد؛ آن‌ها هم کم‌تر مورد پیگرد قانونی قرار می‌گیرند و هم حضور و فعالیت طولانی مدت در باند‌ها آنها را برای ادامه کار آبدیده‌تر می‌کند؛ وجود چنین زمینه‌ای، کودکان را به سمت ترک تحصیل و ورود به این باند‌ها سوق می‌دهد.

طبق گزارش بنیاد Openpolis، ایتالیا رتبه پنجم را از نظر میزان ترک تحصیل در میان کشور‌های اروپایی دارد.

در گزارشی که «دیلی میل» از یکی از مخوف‌ترین باند‌های مافیای ایتالیا تهیه کرد، جزئیات استخدام کودکان و حتی نوزادان برای تامین سردسته‌های فردای این باند‌ها توضیح داده شده است.

باند‌های جنایتکار در ایتالیا سبب سیطره وحشت در خیابان‌ها می‌شوند، آنها از مردم سرقت می‌کنند و حملات خشونت آمیز انجام می‌دهد، آنها جنگ‌های خیابانی به راه می‌اندازند و دست به آدم‌ربایی و قاچاق انسان می‌زنند؛ آنها هزینه‌های خود را از طریق خرید و فروش مواد مخدر تامین می‌کنند.

این باند‌ها از میان کودکان و نوجوانان عضوگیری می‌کنند؛ یکی از مهم‌ترین دلایل تمایل کودکان و نوجوانان برای پیوستن به این باند‌ها سبک زندگی مجلل اعضای این باند‌ها است که به‌صورت فراگیر در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده و به نوعی تبلیغ می‌شود.

نوجوانان و کودکان شیفته زندگی لوکسی که اعضای باند‌های جنایتکار در رسانه‌های اجتماعی به وفور نمایش می‌دهند، با ورود به این باند‌ها پس از طی دوره‌های آموزشی از جرایم کوچک مانند فروش مواد مخدر شروع می‌کنند؛ در برخی موارد درآمد روزانه آنها به یک تا ۲ هزار دلار می‌رسد.

باند‌های جنایتکار در ایتالیا از رسانه‌های اجتماعی علاوه بر ابزاری برای القا برخی از تصورات به کودکان و نوجوانان به عنوان ابزار ارعاب نیز استفاده می‌کنند.

انتهای پیام/