برگهایی از زندگی سیاسی دکتر شاپور بختیار*، علی شاکری زند - Gooya News

بختیار یک شخص نیست؛ یک راه است؛ راه امروز و آینده‌ی ایران

بخش پانزدهم ـ ج

مشکل در راه تعیین وزیر دفاع

چنانکه پیش از این اشاره شد یکی از موارد ناکامیابی در تشکیل هیأت دولت که شاید در سرنوشت آن نیز بی‌تأثیر نبود عدم موفقیت شاپور بختیار در مورد انتصاب ارتشبد فریدون جم به سمت مهم وزارت دفاع بود.

معرفی ارتشبد فریدون جم از سوی شاپور بختیار به شاه به عنوان وزیر دفاع را پیش از این دیده‌بودیم۱. جم در صورت عضویت در دولت بختیار می‌توانست یکی از برجسته‌ترین و مؤثرترین وزیران او باشد. او به دلیل تحصیلات سطح بالا، پاکدامنی و محبوبیت‌اش در ارتش و احترامی که به دلیل شأن اخلاقی و حرفه‌ای در میان ارتشیان داشت نه تنها مورد استقبال آنان قرارمی‌گرفت بلکه می‌توانست در آن شرایط سخت و استثنائی که همه‌ی عوامل در جهت تزلزل نیروهای مسلح کارمی‌کرد، موجب اعتماد به نفس اکثریت درستکار افسران و سربازان و بهترین امیران این نهاد در جهت انجام وظائف خطیرشان گردد. او درباره‌ی امتناع خود از عضویت در دولت بختیار این توضیحات را داده‌است:

«وقتی که دولت بختیار تشکیل شد، من بازنشسته، بدون شغل و ساکن لندن بودم، ناگهان از تهران شروع شد به تلفن به من که برای تصدی وزارت دفاع بیایید؛ من مرتب پاسخ رد می‌‌دادم و تلگرامی هم به‌وسیله‌ی سفارت لندن به تهران مخابره کردم که: الف ـ حکومت بختیار ماندنی نیست؛ ب ـ پست وزارت دفاع در ایران، سازمان مسئول بدون اختیار است؛ پ ـ هنگامی که جوان‌تر، حاضرالذهن‌تر و مشتاق‌تر به خدمت بودم، اعلیحضرت من را مرخّص کردند، چرا حالا در این بحران مرا احضار می‌‌فرمایند؟ ت ـ نوشتم نمی‌خواهم سرخوردگی‌های قبلی تکرار شود؛ اعلیحضرت کار مرا نمی‌پسندند و بالمآل با ایشان کار من به جایی نمی‌رسد.»

با این همه اصرار تهران ادامه یافت و ارتشبد جم بدون آنکه وزارت را قبول کند برای مذاکره با پادشاه به تهران رفت: « صبح جمعه حوالی شش صبح به تهران رسیدم و همان روز ساعت چهار بعدازظهر برای شرفیابی به حضور اعلیحضرت احضار شدم. در همان جلسه پس از دیدن وضع ایشان و اطلاع از تصمیم اعلیحضرت به ترک ایران و صحبت اعلیحضرت در مورد وظایف وزارت جنگ (دفاع) و نداشتن هیچگونه مسئولیت بر من روشن شد که اعلیحضرت تغییری در تکالیف وزارت جنگ قائل نیستند و فرمودند در غیاب ایشان، نخست‌وزیر و رئیس ستاد بزرگ‌ارتشتاران مسئول اقداماتند، من هم اجازه بازگشت به لندن را خواستم و حاضر به قبول پستی که باید همه‌ی مسئولیت‌ها را تقبل کند ولی بکلی بی‌اختیار باشد نشدم. بنابراین پس از دیدار با آقای بختیار و تشکر از حسن نظرشان نسبت به خودم به لندن بازگشتم۲.»