آیت‌الله محمدحسین مرتضوی لنگرودی درگذشت + زندگی نامه

به گزارش «مبلغ»، آیت‌الله سید محمدحسین لنگرودی از فقهای مقیم تهران و از شاگردان برجسته امام خمینی و آیت‌الله بروجردی دیروز (۲۷ شهریور) دار فانی را وداع گفت.

آیت الله سیدمحمدحسین مرتضوی لنگرودی فرزند بزرگ آیت الله سید مرتضی مرتضوی لنگرودی است که به سال ۱۳۴۵ ق. در نجف اشرف دیده به جهان گشود. نامبرده پس از سپری نمودن دوره دروس مقدماتی، سطوح معقول و منقول و تکمیل سطوح عالی معارف متداول در حوزه های علوم دینی و مقدار قابل توجهی از خارج فقه و اصول والد معظّمشان، در سال ۱۳۶۷ ق. به حوزه علمیه قم عزیمت نمود و در دروس خارج فقه و اصول اساتیدی چون: آیت الله بروجردی، امام خمینی و علامه طباطبایی شرکت کرد و پس از چندی که پدر بزرگوارشان از تهران به قم هجرت نمودند، در درس خارج فقه و اصول ایشان در مسجد عشقعلی قم حضور یافت و در تمامی دروس به حدّی جدّیت داشت که در مدتی کوتاه به مراتب عالی و رتبه اجتهاد دست یافت و از آیات عظام خصوصاً والد گرامی شان و نیز علمایی چون: آیت الله سیدمحسن حکیم، آیت الله سیدابوالحسن رفیعی قزوینی و آیت الله میلانی اجازات کتبی و شفاهی اجتهاد دریافت کرد.

وی در سال ۱۳۸۰ ق. بنا به اصرار اهالی محترم میدان قیام تهران و تاکید بسیاری از علمای اعلام و والد مکرّمشان، به امامت و سرپرستی مسجد و مدرسه حاج ابوالفتح مشغول، و درس و بحث را عهده دار گردید و تا اواخر عمر شریف شان، که متجاوز از چهل سال از این هجرت با برکت می گذشت، در امور علمی، فرهنگی، تبلیغی و اجتماعی فعالیت می کردند. در حوزه تحت سرپرستی ایشان، دروس اصلی و جنبی مقدّمات و سطح تا خارجه فقه تدریس می شد و خود آیت الله سیدمحمدحسین لنگرودی دروس فقه و اصول را در سطح عالی درس می دادند، و همه ساله فضلا و علمایی متعهد را تربیت نموده و تحویل جامعه اسلامی داده است.

این فقیه فاضل از دانشمندان پرهیزکار، کوشا و جدّی محسوب می شود. بسیار فروتن است و در نهایت ساده زیستی و پرهیز از تشریفات و شئونات رسمی زندگی می کرد. وی، تألیفاتی در فقه، اصول، تفسیر قرآن، فلسفه و کلام دارد و بر برخی تألیفات درسی و غیردرسی حوزه حواشی ارزنده ای نوشته است.

آیت‌الله لنگرودی جزو ۸ نفر معتمدی بود که امام راحل در سال ۵۳ در نامه‌ای نوشت تا اشخاصی که در تهران هستند و می‌خواهند نامه یا وجهی به ایشان برسانند، به این افراد رجوع کنند.

منبع: گنجینه دانشمندان، ج ۹، ص ۳۱۹ – ۳۲۱؛ سیمای لنگرود، ص ۱۷۲ و ۱۷۳.