اقتصاد مهندسی‌شده‌ی رژیم مانع اصلی ورود گسترده‌ی مردم به جنبش اعتراضی است، کورش عرفانی - Gooya News

برای بسیاری از ایرانیان مایل به تغییر در شرایط اسف بار کشور یک پرسش از اهمیت خاصی برخوردار شده است: دلیل عدم مشارکت گسترده ی مردم به محرومیت کشیده در قیامی که قرار است آنها را از این محرومیت نجات بخشد چیست؟

از دیدگاه های مختلف می توان به این موضوع پرداخت. اما به ویژه به دیدگاهی نیاز داریم که واقعیت بین باشد و نیز بتواند به تولید راه برون رفت از این بست و یافتن پاسخ مفید به پرسش فوق منجر شود. آن چه در پایین می آید بر اساس برخی از داده های غیر رسمی در مورد ساختار اقتصادی و طبقاتی در ایران است و یاری می دهد که ببینیم چگونه تفکر «مزدورپروری»، «گداپروری» و «وابسته سازی» جوهره ی ساختاربندی نظامی شده است که کشورمان را در برگرفته و اکثریت مطلق ایرانیان را زمین گیر کرده است

فرضیه ی ما این است که:

یک ساختار اقتصادی-اجتماعی مهندسی شده -که به زحمت بتوان از آن به عنوان یک «ساختار طبقاتی» در معنای متعارف سخن گفت- توده ها را در نوعی اسارت معیشتی اسیر کرده است که از جمله عوارض و نتایج آن ترس از حرکت برای تغییر و لذا انفعال عظیم اجتماعی است. تا وقتی چنین سیستمی در حال عمل کردن است توده ها در وحشت درونی شده ی از دست دادن حداقل ها دست به اقدام مهم و گسترده ای نمی زنند. آنها می دانند که حداکثر وعده داده شده ی یک قیام آزادیبخش نسیه است و حداقلی که با هزار محافظه کاری و احتیاط و انقیاد به دست می آورند «نقد». پس، امکان دارد که حتی تا مرز نابودی خود و وطنش به امید مراقبت از این حداقل های حیاتی کاری نکنند. شکستن این قفل در گرو آن است که چنین سیستم گداپروری توده ها از کار بیافتد. یادمان باشد که این سیستم یک نظم اجتماعی را بر ایران حاکم ساخته است که، با وجود ماهیت ضد انسانی آن، تا زمانی که کارکرد داشته باشد عمل می کند و به واسطه ی آن بدون خطری جدی از جانب مردم، رژیم حاکم بر قدرت باقی می ماند. هرگونه تغییر سیاسی عمده و به دنبال دگرگونی های ساختاری نخست در گرو این است که نظم اجتماعی غلط باید شکسته شود تا یک نظم اجتماعی انسانی و درست شانس ظهور پیدا کند.

بگذارید به وارسی این فرضیه بپردازیم:

اقتصاد فکر شده:

بسیاری از کارشناسان گفته اند که اقتصاد ایران به هیچ یک از مقولات الگوهای اقتصادی شناخته شده ی جهان شباهت ندارد. نظام آخوندی روی یک اقتصاد من درآوردی سوار است که اگر مخالفین رگ خواب آن را به دست آورند می توانند رگش را بزنند و کارش را تمام کنند. این سیستم اقتصادی بسیار شتر-گاو-پلنگی ساخته شده است اما بی حساب و کتاب نیست؛ با منطقی ضد بشری طراحی شده است به نحوی که بخش اعظم ثروت اصلی زاییده شده در کشور به طور مستقیم یا غیر مستقیم به دست معدود افرادی در راءس باندهای مافیایی رژیم در بالا برسد. هدف از طراحی این سیستم آن بوده است که هیچ کانون ثروت مستقلی در این کشور شکل نگیرد تا بتواند روزی از ابزار مادی و مالی برای پیشبرد خطی مستقل از خط حاکمیت به بهره برد. آنها نیک می دانند که در دست داشتن انحصار توزیع ثروت، قویترین ابزار کنترل جامعه است. به همین خاطر، در طول 45 سال، نیروهای مستقل اقتصادی را از صحنه به بیرون هل داده، ورشکست کرده، حذف نموده و یا به خاک سیاه نشانده اند تا هیچ چیزی به عنوان منبع تولید و توزیع ثروت در بیرون از شبکه ی مافیایی خودشان وجود نداشته باشد. هر تولیدگر ثروت یا باید حذف شود یا به بخشی از یک شبکه ی مافیایی تبدیل شود، یعنی زیر مجموعه ای از مافیاسالاری حاکم بر کشور، چرخ دنده ای در خدمت ماشین «تولید ثروت و توزیع فقر».