نقطه تلاقی قربانیان

چند صد سال قبل مردمی در یک سرزمین زندگی می‌کردند. با طبیعت در هماهنگی و هارمونی کامل بودند. معماری، شکار، موسیقی و سبک زندگی قبیله‌ای خود را داشتند. افسانه‌ها و داستان‌هایی از آفرینش و حیات و زمین و زمان ساخته و پرداخته بودند. بعد روزی سر و کله غریبه‌ها پیدا شد. آدم‌هایی از فاصله‌ای چنان دور و چنان متفاوت که انگار از جهانی دیگر آمده‌اند. غریبه‌ها آن سرزمین بکر را تبدیل کردند به محل تبعید و زندانی هرکسی که از نظرشان مجرم بود. فرق نمی‌کرد آن مجرم، قاتل و جانی باشد یا یک آزادیخواه ایرلندی. در هر حال برای محکومیت ابدی به سرزمین جدید فرستاده می‌شدند. به مرور مهاجران هم راه آنجا را پیدا کردند؛ کسانی که به‌هر دلیلی در سرزمین مادری مسیر پیشرفت را باز نمی‌دیدند و سرزمین جدید برای‌شان شروعی دیگر بود.

اما این شروع آنها، پایان بومی‌ها بود. مردمی که طبق معیار‌های مهاجران، بی‌تمدن و عقب‌مانده بودند؛ عقب‌مانده هم نیاز به قیم دارد و چه کسی بهتر از تازه‌واردها؟ حالا بعد چند قرن نوادگان آن تازه‌وارد‌ها چنان حس صاحبخانه بودن دارند که تعیین می‌کنند حق و حقوق بومیان تا همین حدی که الان هست، کافی است. در چنین شرایطی، در چنین جامعه‌ای، سناتور لیدیا تورپ در مرداد ۱۴۰۱ به‌عنوان اولین بومی استرالیا وارد مجلس شد. وی در راستای نشان دادن اعتراض خود حاضر نشد برای ملکه انگلیس قسم وفاداری بخورد. حتی قدمی فراتر گذاشت و ملکه را استعمارگر خواند. 

یک‌سال و نیم بعد، فاجعه انسانی غزه جلوی چشم جهان اتفاق می‌افتد. دوباره همان فرمول استرالیا تکرار شده. کمتر از صد سال قبل گروهی آواره از اروپا به منطقه فلسطین کوچ داده شدند. ۷۵ سال گذشته و آن مهاجران حالا مدعی صاحبخانه بودن هستند و بومی‌ها را اخراج می‌کنند. هر که را که نرود هم قلع‌و‌قمع می‌کنند. آش آن‌قدر شور است که حتی دولت‌های غربی (احتمالا برای حفظ ظاهر) خواستار خودداری اسرائیل هستند. اما در یکی از این کشور‌های غربی، سناتور تورپ، کسی که معنای استعمار را درک کرده و بعد از چند نسل هنوز نخواسته آن را فراموش کند، چفیه فلسطینی دور گردن انداخته و در پارلمان استرالیا از غزه می‌گوید. با کلماتی گویا و صریح، نسل‌کشی و پاکسازی قومیتی را مطرح می‌کند و بی‌تفاوتی و سکوت غرب در برابر ظالم را به روی‌شان می‌زند. 

حمایت یهودیان آزاده از مردم فلسطین

آن سوی دیگر دنیا، در آمریکا، دختری یهودی به خیابان آمد و خواهان توقف این نسل‌کشی شد. او در ویدئویی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد از پدربزرگش گفت. مردی بازمانده از اردوگاه‌های نازی که تصمیم گرفت هیچ‌گاه اجازه ندهد آن شرایط تکرار شود. برای همین با بلایی که به اسم یهودی‌ها بر سر مردم فلسطین آوردند، مخالف بود و نوه‌اش هم ادامه‌دهنده راهش شد.

روشنگری فعال حقوق سیاهان درباره غزه

دیگری شون کینگ، فعال رسانه‌ای و حقوقی سیاهپوست است؛ مردی که همه زندگی‌اش را برای بهبود شرایط زندگی سیاهپوستان آمریکایی و احقاق حق آن‌ها گذاشته. از روز اول بمباران غزه، کینگ لحظه به لحظه در حال روشنگری و توضیح تاریخ جنایت‌های صهیونیسم علیه مردم فلسطین است. دختری برایش کامنت گذاشته بود مادرم از بس پای سی‌ان‌ان نشسته، کور شده و مجبور شدم توری از پست‌های تو برایش برگزار کنم تا واقعیت را بفهمد. کینگ تا مرز محدودیت و از دست رفتن صفحه‌اش هم رفت. حتی مردی که در آمریکاست و همیشه دنبال چالش و جنجال بوده هم از این سانسور در امان نماند.

یا مرگ یا آزادی مردم غزه به حدی رسیده که هر انسان اهل تفکری مجبور به خانه‌تکانی باورهایش شده. یهودی، مسلمان، مسیحی یا حتی لامذهب ندارد؛ این‌که از چه نژادی باشند مهم نیست. در هر حال همه این‌ها زمانی مستقیم و غیرمستقیم از نژادپرستی و خودبرتربینی یک گروه خسارت دیده‌اند. غزه، امروز نقطه تلاقی قربانیان جهان است.