از شاه سلطان حسین تا سرجوخه های سیاسی، منوچهر تقوی بیات - Gooya News

https://www.bbc.com/news/uk-scotland-23554836
در لینک بالا، خبرگزاری بی بی ... در تاریخ دوم اوت ۲۰۱۳ با عکس بسیار خنده ناکی از حسن روحانی رئیس جمهور پیشین ایران نوشت: "از دانشجوی گلاسکو تا رئیس جمهوری ایران". پیشینه ی این شوخی، لودگی یا خواری به بیش از پانصد سال پیش می رسد. از دیرباز در ایران، پیش از شاه سلطان حسین، به درستی از هنگامی که در سال ۸۸۶ خورشیدی (برابر با ۱۵۰۷ میلادی) آلفونسو دو آلبوکرک جزیره ی هرمز را گرفت و شاه اسماعیل صفوی آن جزیره و آبراه همیشه پارس را از روی ناتوانی و ناچاری به پرتغالی ها بخشید، استعمارگران در ایران، شاه ها، نخست وزیر ها و رئیس جمهورهای بسیاری را به کار گمارده اند. این فرمانروایان و سیاست پیشگان نامردمی و غیرانتخابی به زور سرنیزه و زندان و شکنجه بر مردمان میهن ما حکومت کرده و می کنند. زندان های ایران همیشه شکنجه گاه و گورستان ایرانیان میهن دوست بوده و هست. قلم به مزدان و سرجوخه های سیاسی هم درباره ی آن شاهان، فرمانروایان و وزیران کتاب ها و چاپلوسی های فراوان نوشته اند و می نویسند.

جوقه به معنای گروه و دسته ی کوچک واژه ای تازی بوده و سرجوخه از آن ساخته شده است. فرهنگ آکادمی فرانسه؛ کپورالیسم (caporalisme) یعنی سرجوخگی را رفتار خودکامه ای می نامد که خواهان اطاعت کورکورانه است. سرجوخه ی سیاسی کسی است که سیاست پیشه است و سخن های سیاسی می گوید اما تنها چند تنی از دور و بری هایش پذیرای او هستند و او خود را فرمانده یا رهبر می داند. هم حکومت اسلامی در ایران دچار این ورشکستگی است و هم گروه های مخالف !؟( برای معنای اپوزیسیون به واژه نامه ها نگاه کنید!) در شرایط متعارف سیاسی در جهان ما، این گونه سیاست پیشه ها در کشورهای واپس نگه داشته شده فراوان هستند. سرجوخه در شرایط متعارفی پست ترین رده ی ارتشی و خودکامه ترین فرمانده در ارتش است.

در فیزیک قانونی هست به نام قانون شرایط متعارفی برای جوشش مایعات،؛( قانونی که تعریف شده است و دانشمندان آن را پذیرفته اند)، برای نمونه، در فشار یک آتمسفر، آب در دمای ۱۰۰ درجه به جوش می آید. شرایط متعارفی سیاسی (نه شرایط متعارفی در دانش فیزیک) با فشار آتمُسفر هوا کاری ندارد. در شرایط متعارفی سیاسی، شرایط انتخاب شدن و شرایط انتخاب کردن برای همه ی حزب ها، سازمان ها و گروه های سیاسی بر پایه قانون برابر است ( قانون و دولت را مردمان یک کشور تعیین می کنند)، اندیشه، بیان، رسانه ها، روزنامه ها، آموزگاران، استادان، رهبران و همه ی شهروندان با حقوق برابر و آزاد هستند. در شرایط متعارفی سیاسی گشت ارشاد، زندان، بگیر و ببند، شکنجه و اعدام نیست. در چنین شرایطی، مردمان یک جامعه نمایندگان خود را با آزادی و بدون ترس انتخاب می کنند. نمایندگان نیز در پارلمان یا مجلس، دولت را برای اداره جامعه در کمال آزادی برمی گزینند. در شرایط نامتعارف سیاسی نمایندگان و رهبران آزاد نیستند و انتصابات بر پایه ی مصلحت نظام در جاهای دیگر تعیین و در کشور با حکم حکومتی به کار گمارده می شوند.