«تای چی» به کاهش برخی از علائم پارکینسون کمک می کند

به گزارش خبرنگار مهر به نقل از هلث لاین، در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، و در حالی که داروهای موجود علائم را کاهش می‌دهند، به نظر نمی‌رسد که پیشرفت بیماری را کُند کنند.

فیزیوتراپی با هدف آموزش بخش‌هایی از مغز برای جبران از دست دادن حرکت می‌تواند راه رفتن و تعادل را در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بهبود بخشد.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد تای چی، تمرین هنر رزمی چینی که شامل یک سری حرکات و وضعیت‌های آهسته است، ممکن است علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهد و پیشرفت بیماری را کُند نماید.

این مطالعه نشان داد که عملکرد شناختی در افراد مبتلا به پارکینسون که تای چی تمرین می‌کردند با سرعت کمتری نسبت به افرادی که این ورزش را تمرین نمی‌کردند کاهش می‌یابد.

به گفته محققان، ورزش منظم مانند تای چی ممکن است به کنترل علائم و به تأخیر انداختن پیشرفت بیماری کمک کند.

به گفته دکتر «مولی سینکوتا»، استادیار عصب شناسی بالینی در دانشکده پزشکی لوئیس کاتز در دانشگاه تمپل، «شواهد قبلی نشان می‌دهد که فعالیت بدنی یکی از تنها مداخلاتی است که به نظر می‌رسد بیماری پارکینسون را کُند می‌کند.»

برای درک اینکه تای چی چگونه بر علائم و عوارض بیماری پارکینسون تأثیر می‌گذارد، محققان از ژانویه ۲۰۱۶ ۳۳۰ فرد مبتلا به بیماری پارکینسون را انتخاب کردند. میانگین زمان بررسی برای این مطالعه ۴.۳ سال بود.

شرکت کنندگان به دو گروه تقسیم شدند: ۱۴۳ نفر دو بار در هفته به مدت یک ساعت تای چی تمرین کردند و ۱۸۷ نفر مراقبت‌های استاندارد دریافت کردند اما تای چی را تمرین نکردند.

تیم تحقیقاتی پیشرفت بیماری را در همه بیماران در شروع مطالعه و بار دیگر در نوامبر ۲۰۱۹، اکتبر ۲۰۲۰ و ژوئن ۲۰۲۱ ارزیابی کرد.

آنها عملکرد سیستم عصبی خودمختار بیماران (شامل عملکرد دستگاه ادراری و حرکات روده)، میزان تحرک، خلق و خو، کیفیت خواب و شناخت را بررسی کردند.

آنها همچنین عوارضی از جمله دیسکینزی (حرکت غیرارادی)، دیستونی (تون عضلانی غیرطبیعی)، و پاسخگویی به داروها، همراه با اختلالات شناختی، توهمات و سندرم پای بیقرار را ردیابی کردند.

تیم دریافت که پیشرفت بیماری در گروهی که تای چی تمرین می‌کردند کُندتر بود.

کسانی که تای چی تمرین می‌کردند، بهبودهایی را در راه رفتن و تعادل، خواب و عملکرد شناختی مشاهده کردند و عوارض کمتری را تجربه کردند.

به عنوان مثال، ۱.۴٪ از افرادی که در گروه تای چی بودند، در مقایسه با ۷.۵٪ از کسانی که تای چی تمرین نمی‌کردند، دیسکینزی را تجربه کردند.

علاوه بر این، ۲.۸٪ از افرادی که تای چی تمرین کردند، در مقایسه با ۹.۶٪ در گروهی که تای چی انجام نمی‌دادند، دچار اختلال شناختی خفیف شدند.

مصرف دارو نیز در گروهی که تای چی تمرین نمی‌کردند بیشتر بود.

در سال ۲۰۱۹، بیش از ۸۳ درصد از کسانی که تای چی تمرین نمی‌کردند، در مقایسه با ۷۱ درصد از افرادی که به طور منظم تای چی می‌کردند، نیاز به افزایش داروهای خود داشتند.

در سال ۲۰۲۰، بیش از ۹۶ درصد از افرادی که تای چی تمرین نمی‌کردند، در مقایسه با ۸۷ درصد از افرادی که تای چی انجام می‌دادند، نیاز به افزایش داروهای خود داشتند.

سینکوتا می‌گوید: «این مطالعه نشان می‌دهد که تمرین منظم تای چی ممکن است برای عملکرد حرکتی، خواب، شناخت و کیفیت کلی زندگی در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک مفید باشد.»

پارکینسون یک اختلال عصبی است که عمدتاً با از دست دادن سلول‌هایی در مغز که دوپامین تولید می‌کنند، مشخص می‌شود، یک انتقال دهنده عصبی که در بسیاری از عملکردهای بدن از جمله تنظیم خلق و خو، شناخت و عملکرد حرکتی نقش دارد.

وقتی این سلول‌ها از بین می‌روند و دوپامین کمتری در مغز وجود دارد، شبیه به تلاش برای رانندگی با ترمز دستی است. شما می‌توانید حرکت داشته باشید، اما سفت، آهسته، و اغلب تند و سریع است.

سینکوتا افزود: «با گذشت زمان، فقدان دوپامین می‌تواند باعث لرزش، تغییر حالات چهره و تغییر در راه رفتن همراه با اضطراب، افسردگی یا بی‌تفاوتی شود.»

این بیماری همچنین ممکن است باعث افزایش التهاب شود، و شواهد نشان می‌دهد که هر چه مواد التهابی در بدن بیشتر باشد، علائم شدیدتر می‌شوند.

دارو درمانی اصلی ترین درمان بیماری پارکینسون است.

این داروها، که بر افزایش سطوح کاهش یافته دوپامین تمرکز دارند، به تسکین علائم کمک می‌کنند، اما به نظر نمی‌رسد که تأثیر قابل توجهی بر پیشرفت بیماری داشته باشند.

علاوه بر این، اثربخشی این داروها ممکن است در طول دوره بیماری کاهش یابد.

به گفته برخی محققان، ورزش تنها راه برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری پارکینسون است.

محققان در حال بررسی این موضوع هستند که چرا ورزش چنین تأثیری بر بیماری پارکینسون دارد.

گمان می‌رود فعالیت بدنی منظم ممکن است سلامت گردش خون را بهبود بخشد، التهاب را کاهش دهد یا عملکرد سلولی مانند تجمع پروتئین و عملکرد میتوکندری را تغییر دهد.