وجود شفق فروسرخ در اورانوس برای اولین بار تایید شد

ستاره‌شناسان با استفاده از داده‌های آرشیو شده تلسکوپ غول‌پیکر «کِک»، برای اولین بار شفق فروسرخ اورانوس را با موفقیت مشاهده کردند.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، مانند شفق‌های قطبی روی زمین، شفق‌های روی اورانوس زمانی ایجاد می‌شوند که ذرات باردار سوار بر باد خورشیدی با میدان مغناطیسی سیاره برخورد کنند و در امتداد خطوط میدان مغناطیسی به سمت قطب‌های مغناطیسی هدایت شوند. با ورود آنها به جو اورانوس، ذرات باردار با مولکول‌های جو برخورد می‌کنند و این به درخشش مولکول‌ها منجر می‌شود.

روی زمین، نور شفق از برخورد با اتم‌های اکسیژن و نیتروژن می‌آید و رنگ‌های قرمز، سبز و آبی را پدید می‌آورد. گازهای غالب جو در اورانوس، هیدروژن و هلیوم هستند که در دمای بسیار پایین‌تری نسبت به زمین قرار دارند. این باعث می‌شود که درخشش شفق اورانوس عمدتا در طول موج‌های فرابنفش و فروسرخ باشد.

شفق فرابنفش اورانوس اولین بار در سال ۱۹۸۶ توسط کاوشگر «وویجر ۲»(Voyager ۲) ناسا مشاهده شد که آن سال از کنار سیاره عبور کرد. نزدیک به ۴۰ سال طول کشیده است تا همتای فروسرخ آن شناسایی شود.

با استفاده از داده‌های «طیف‌سنج فروسرخ نزدیک»(NIRSPEC) متعلق به «تلسکوپ کک»(Keck Observatory) که در سال ۲۰۰۶ به دست آمدند، گروهی از ستاره‌شناسان به سرپرستی «اما توماس»(Emma Thomas) دانشجوی فارغ‌التحصیل «دانشگاه لستر»(University of Leicester) انگلیس، انتشار مولکول +H۳ را شناسایی کردند. این مولکول یک کاتیون تری‌هیدروژن است که سه پروتون و تنها دو الکترون را در بر دارد؛ به این معنی که دارای بار مثبت است.

انتشارات اورانوس نتیجه یونیزه‌ شدن هیدروژن مولکولی و تشکیل شدن کاتیون‌های +H۳ در پی برخورد با ذرات باردار بود که تابش یک درخشش شفق فروسرخ را روی قطب مغناطیسی شمالی به همراه داشت. گروه توماس در اصل نورهای شمالی اورانوس را دیدند.

مشاهدات تلسکوپ کک از انتشار +H۳ که نشان‌دهنده فعالیت شفق قطبی در اورانوس است