احترام به کوروش؛ از پیامبر(ص) تا اسرائیل!

به گزارش «مبلغ»- آرش رئیسی‌نژاد (زاده ۱۳۶۳) پژوهشگر، تحلیل‌گر و استادیار سابق روابط بین‌الملل دانشگاه تهران است. او نخست در سال ۱۳۸۱ در دانشگاه صنعتی شریف برای تحصیل در مقطع کارشناسی مهندسی شیمی پذیرفته و در سال ۱۳۸۶ فارغ‌التحصیل شد. وی در دوران تحصیل کارشناسی در دانشگاه صنعتی شریف دبیر انجمن اسلامی دانشجویان این دانشگاه بود. رئیسی‌نژاد در سال ۱۳۸۶ به دانشگاه تهران رفت و در آنجا در مقطع کارشناسی علوم سیاسی تحصیل کرد. او پس از دانش‌آموختگی علوم سیاسی به دانشگاه بین‌المللی فلوریدا رفت و مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا را در رشته روابط بین‌الملل در آنجا ادامه داد و در سال ۱۳۹۶ فارغ‌التحصیل شد. وی در میانه تحریم‌ها به میهن بازگشت تا آموخته‌های خود را در خدمت رشد و پیشرفت کشور بکار بگیرد. وی اخیراً در رشته توئیتی به داستان کوروش بزرگ پرداخته است که در ادامه می آید:

کورش بزرگ ۲۵۶۲ سال پیش در چنین روزی وارد بابل - کلانشهر جهانِ باستان - شده و فرمانی را صادر کرد که در سال ۱۹۷۱ [میلادی] سازمان ملل آن را نخستین منشور حقوق بشر نامید. بزرگترین دولتِ جهانی، شاهنشاهی هخامنشی، را بنیان نهاد و بر گستره‌ای پهناور از فرغانه و سِند تا بسفر و غزه فرمان راند.

ایرانیان او را پدر می‌نامیدند، بابلیان او را برگزیده‌ی خدای بزرگ خود، مردوک می‌دانستند؛ یهودیان وی را مسیح یهوه می‌خواندند و اعراب او را ذوالقرنین می‌شمردند.

گزنفون، شاگرد سقراط در کورش‌نامه او را برترین شاه خواند. شاه‌ فیلسوفِ افلاطون در کتاب جمهور، کسی نبود جز کورش بزرگ!

تا پیش از دورانِ مدرن، نویسندگان مسلمان، بارها به نامش اشاره کرده بودند. ابوریحان بیرونی کورش [بزرگ] را همان کیخسرو می‌دانست. حمزه اصفهانی، حمدالله مستوفی و مسعودی با نام بُردن از کورش، او را با بهمن، پسر اسفندیار یکی دیدند.
میرخواند (تاریخ‌نگار سده نهم هجری و نویسنده روضه‌الصفا، کتاب تاریخ عمومی به زبان فارسی)، خواندمیر (نواده دختری میرخواند و تاریخ‌نگار سده دهم هجری) و قزوینی نیز کورش را سردار بهمن نامیدند.

جالب آنکه طبری از پیمبر نقل کرده که: «فاوحَی الیٰ مَلکْ مِن مُلوکِ فارسَ، یُقالُ لَه کورُس، و کانَ مومناً»: خداوند به یکی از پادشاهان ایران وحی کرد که‌ کورش نام داشت و او از مومنان بود (محمد بن جریر الطبری، جامع البیان عن تاویل القرآن، عبدالله الترکی، قاهره، دارهجر، ج. ۱۴، ۴۵۸)

رهانیدنِ یهودیانِ اسیر در بابل و یاری به آنان برای بازسازی معبد هیکل باعث شد تا پیامبران یهود، از اشعیا و عزرا تا ارمیا و دانیال، او را به نیکی بستایند. در تورات بیش از ۲۳ بار با احترام زیاد از کورش یاد شده و لقبِ عبری ماشیاح (مسیح یا منجی) را تنها برای او بکار برده شده است.

توماس جفرسون و جان آدامز، از پدران بنیانگذار آمریکا، نیز مدارا و رواداری مذهبی او را سرلوحه‌ی خود برای تأسیسِ نظامی دموکرات و سکولار قرار دادند. جای شگفتی نیست که چهره‌ی کورش بزرگ، در کنار سلیمان نبی، به عنوان فرمانروایانِ آرمانی، زیر گنبد دادگاه عالی نیویورک آمریکا نقش بسته [است].

کورش که نمادِ "ناسیونالیسمِ تبلیغی" در دورانِ [محمدرضا] شاه شده بود، از سوی انقلابیون [سال ۱۳۵۷ خورشیدی] مورد هجمه قرار گرفت.

در سال‌های اخیر نیز تجزیه‌طلبان از یکسو، کورُش را خیالی خوانده و از سوی دیگر، کُشندهِ خیالی وی را از خود می‌دانند!

امروزه، کورش [بزرگ]، آماج دشمنی از سوی امت‌گرایان و تجزیه‌طلبان گشته است.

آوازه‌اش اما فراتر بود. اسکندر مقدونی نوشته‌ای بر آرامگاهش دید: «ای رهگذر! هر که هستی و از هر کجا که آیی، می‌دانم بر این مکان گذر خواهی کرد. من کورش هستم که شاهنشاهی بزرگی برای ایرانیان به ارمغان آوردم. بر اندک خاکی که مرا در برگرفته رشک مبر!» پس دستور به توقف غارت آن را داد.

آیسخولیوس، نمایشنامه‌نویس یونان باستان، درست گفته بود: «کورش، قهرمانِ بختیار، چون به قدرت رسید میان اقوامِ برادر، صلح برقرار کرد. آسمان با کورش، سَرِ کین نداشت چون خردمند بود.»

۲۵۷۳ سال پیش کورش مُرد و در پاسارگاد به خاک سپرده شد، ولی کورش در میان ایرانیان و جهانیان هنوز زنده است!