۷۵ سال هالووین

اعزام ناوها و جنگنده‌های آمریکایی به منطقه، سفر جو بایدن رئیس‌جمهور، لوید آستین وزیر دفاع و سه سفر آنتونی بلینکن وزیر خارجه آمریکا به سرزمین‌های اشغالی، ارسال چندین محموله تسلیحاتی و انتقال فرماندهی سنتکام به اسرائیل و فرماندهی عملیات علیه غزه توسط نیروهای عملیات ویژه آمریکا نشان می‌دهد که این آمریکا است که به جای رژیم‌صهیونیستی در حال جنگ با فلسطین است.

به گزارش ایسنا، روزنامه فرهیختگان تیتر یک شماره امروز خود با عنوان «۷۵ سال جنایت» به بررسی حمایت‌های ۷۵ ساله آمریکا از رژیم صهیونیستی اختصاص داد و نوشت:

گفته می‌شود سفرهای متعدد «اولاف شولتز» صدراعظم آلمان، «امانوئل مکرون» رئیس‌جمهور فرانسه، «ریشی سوناک» نخست‌وزیر انگلیس و «جورجیا ملونی» نخست‌وزیر ایتالیا به تل‌آویو نیز با اصرارهای بی‌امان دولت بایدن صورت گرفته است. در کنار حمایت‌های سیاسی، دولت بایدن میزان حمایت‌ها از رژیم را چهار برابر بیشتر کرده است. تل‌آویو که سالیانه ۳.۸ میلیارد دلار کمک از واشنگتن دریافت می‌کرد، قرار است علاوه‌بر آن، ۱۴.۵ میلیارد دلار به شکل فوری دریافت کند. دوسوم این کمک‌ها نظامی هستند و مقصدی جز «کشتار بیشتر مردم» ندارند. 

فراتر از اهدای هزاران تن بمب، واشنگتن مقر یکی از شش ستاد فرماندهی نظامی خود در سراسر جهان را به سرزمین‌های اشغالی منتقل کرده است. هرکدام از این ستادها، مسئولیت کنترل یک قاره یا منطقه بزرگ را برعهده دارند. مقر اصلی تمام شش فرماندهی در خارج از منطقه ماموریت واقع شده است به جز «ستاد فرماندهی اروپایی ایالات متحده آمریکا» که در اشتوتگارت آلمان است. آمریکا مقر اصلی «ستاد فرماندهی مرکزی ایالات متحده آمریکا» را که در پایگاه هوایی مک‌دیل، ایالت فلوریدا واقع شده است، به دلیل فروپاشی نظامی رژیم به سرزمین‌های اشغالی منتقل کرده است. تمام فرماندهان اصلی این ستاد از آمریکا و پایگاه هوایی العدید قطر که قرارگاه خط مقدم این نیروست، نیز به مقر جدید فرخوانده شده‌اند. این فرماندهی که به‌طور مخفف «سنتکام» نامیده می‌شود، وظیفه حفاظت از منافع آمریکا در غرب آسیا، آسیای میانه و شاخ آفریقا را برعهده دارد. این اقدام برخلاف سنت فرماندهی مناطق توسط آمریکاست که تماما در مناطقی که آرام تلقی می‌شوند، مستقرند. از این‌رو تا پیش از انتقال مقر سنتکام، تنها آمریکا (چهار ستاد فرماندهی) و آلمان (دو ستاد فرماندهی) میزبان این مقرها بودند. حالا اما رژیم در اوج بی‌ثباتی میزبان یک ستاد فرماندهی شده است. همراه فرماندهان ارشد سنتکام، دست‌کم پنج هزار سرباز آمریکایی نیز عازم فلسطین شده و به همراه نیروی زمینی رژیم در اطراف غزه اردو زده‌اند. نیروهای ویژه آمریکایی هدایت نیروی زمینی ارتش رژیم را در عملیات زمینی در غزه برعهده دارند. 

داگلاس مک‌گریگور، مشاور سابق پنتاگون در جریان اولین تلاش نیروهای مشترک آمریکا و رژیم برای ورود به غزه در گفت‌وگو با تام کارلسون، روزنامه‌نگار مشهور آمریکایی در شبکه «ایکس» گفته بود تعدادی از نیروهای ویژه آمریکایی در جریان این نبرد کشته شدند. مقامات دولت بایدن، این روزها دیگر ابایی از اینکه جنگ را آنها مدیریت می‌کنند، ندارند. پنجشنبه گذشته «پت رایدر» سخنگوی وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) صراحتا گفت که آمریکا از «آتش‌بس» که به حماس «زمان کافی برای تجدید قوا» می‌دهد، «حمایت» نمی‌کند. او مدعی شده «این امر شهروندان اسرائیلی و دیگران را در معرض خطر قرار می‌دهد.» مجموع این شرایط نشان می‌دهد این جنگ بیش از آنکه جنگ بین رژیم‌صهیونیستی و فلسطین باشد، جنگ بین آمریکا و فلسطین است. 

 سیل تسلیحات برای نسل‌کشی

آمریکا بلافاصله پس از آغاز جنگ، با هواپیماهای ترابری خود بمب‌های سری GBU به سرزمین‌های اشغالی ارسال کرد. این بمب‌ها همانند GBU-۳۱ ‌هدایت دقیق هستند و با نصب روی بمب‌های معمولی، دقت آنها را افزایش می‌دهند. واشنگتن این بمب‌ها را از پایگاه‌های العدید قطر، قبرس، یونان و رام‌اشتاین آلمان به فلسطین اشغالی ارسال کرده است. به اعتقاد تحلیلگران انتقال این میزان از بمب و مهمات به سرزمین‌های اشغالی با ذهنیت موجود در رابطه با توان نظامی رژیم مطابق نیست. افکار عمومی جهان، تل‌آویو را برخوردار از ارتشی مجهز تلقی می‌کند که برای نبرد با چندین کشور آمادگی دارد. از این رو نباید برای جنگ با غزه دچار کمبود مهمات شده باشد. این برداشت چندان اشتباه نیست اما عواملی باعث ایجاد کمبود مهمات در رژیم شده‌اند. 

ظرفیت سرزمینی محدود رژیم باعث شده تل‌آویو قادر به انبار بیش از اندازه سلاح نباشد. در محیط ۲۸ هزار کیلومتری فلسطین، کرانه باختری و غزه به وسعت پنج هزار کیلومترمربع صحنه حضور فلسطینیان است و نیمه‌جنوبی فلسطین نیز با وسعت ۱۴ هزار کیلومترمربع، فاقد جمعیت و موانع لازم برای جلوگیری از تهاجمات است. بر همین اساس، رژیم به مناطق سرزمینی چندانی برای انبار حجم انبوهی از مهمات به شکل امن برخوردار نیست. مساله دوم به نیازمندی رژیم به بمباران چندین‌باره مناطق غزه بازمی‌گردد. صهیونیست‌ها منطقه‌ای مسکونی در نوار غزه را برای عملیات نظامی بمباران و با خاک یکسان می‌کنند، اما این پایان کار نیست. مبارزان فلسطینی که در تونل‌هایی زیر این ساختمان‌ها پناه گرفته‌اند، پس از انهدام بافت مسکونی سالم مانده و مجددا می‌توانند به سطح زمین آمده و در همین مناطق مخروبه علیه نیروهای رژیم کمین کنند. با کمین خوردن صهیونیست‌ها و بروز تلفات، ارتش رژیم مجبور می‌شود بار دیگر از طریق توپخانه‌ و حملات هوایی منطقه مزبور را درهم بکوبد تا نیروهایش بتوانند عقب‌نشینی کنند. اگر صهیونیست‌ها بخواهند بار دیگر به این منطقه نفوذ کنند، این چرخه بار دیگر تکرار می‌شود. 

بر همین اساس تل‌آویو اگر یک محله مسکونی را به‌طور کامل ویران کند، همچنان نیازمند بمب‌های بیشتری برای بمباران‌های چندین‌باره همان منطقه است. مشخص است در چنین شرایطی هر ذخیره مهماتی به اتمام می‌رسد. بنابر گزارش‌ها، رژیم‌صهیونیستی طی ۱۸ روز نخست حمله به غزه، از میزان بمبی که علیه غیرنظامیان استفاده کرد با بمب اتمی استفاده‌شده علیه هیروشیما قابل مقایسه بود. تعداد بمب‌هایی که رژیم‌صهیونیستی بر سر غزه ریخت، معادل تعداد بمب‌هایی است که آمریکا طی یک‌سال علیه افغانستان استفاده کرد. رژیم‌صهیونیستی از ۷ تا ۲۵ اکتبر ۲۰۲۳ بیش از ۱۲ هزار تن مواد منفجره بر سر غزه ریخت.

عامل سومی که آمریکا را به ارسال حجم انبوهی از مهمات به رژیم وادار کرده است، نگرانی‌ها نسبت به درگیری تل‌آویو در چند جبهه به‌صورت همزمان است؛ جبهه‌های لبنان، سوریه و حتی عراق و یمن. اگر تل‌آویو قصد داشته باشد با این جبهه‌ها که هر کدام چند برابر بزرگ‌تر از غزه هستند درگیر شود، به‌سرعت هزاران تن بمب را مصرف می‌کند. به‌زعم واشنگتن پرشدن ذخایر مهمات تل‌آویو می‌تواند به تقویت بازدارندگی‌اش در برابر این جبهه‌ها کمک کند. عامل چهارم اما بی‌توجهی نسبت به رژیم در جریان جنگ اوکراین است. واشنگتن برای کمک به اوکراین، بخشی از ذخایر مهماتی را که در فلسطین اشغالی برای کمک به تل‌آویو انبار کرده بود، برای کمک به کی‌یف از این سرزمین خارج کرد. 

در کنار تسلیحات کشنده، آمریکا به‌دنبال تامین موشک‌های پدافند ضدموشکی برای صهیونیست‌هاست؛ هرچند سامانه‌هایی مانند گنبد آهنین و پیکان به اسم رژیم ساخته شده‌اند اما طرف اصلی در ساخت این سامانه‌های پدافند موشکی، آمریکاست. تل‌آویو قادر به ساخت بسیاری از بخش‌های این موشک‌ها نیست و قطعاتش را از شرکت‌های آمریکایی تامین می‌کند. واشنگتن می‌داند ذخایر موشک‌های پدافندی رژیم به‌دلیل راکت‌باران‌های غزه، کاهش‌یافته و از سوی دیگر به‌دلیل تنش‌های شدید در لبنان و حملات موشکی و پهپادی از سمت یمن و عراق، نیازهای رژیم نیز با افزایش بی‌سابقه در این حوزه مواجهند. تل‌آویو به‌دلیل درگیری با لبنان مجبور شده نیمی از توان دفاع موشکی خود را به جبهه شمال منتقل کند. 

 آمریکا مخالف همزمان آتش‌بس و آسیب به غیرنظامیان

«پاتریک اس رایدر»، سخنگوی وزارت دفاع آمریکا پنجشنبه گذشته اعلام کرد کشورش «مخالف آتش‌بس» در غزه است، زیرا «فرصتی به گروه‌های مقاومت برای سازماندهی خود می‌دهد.» پیش از این جان کربی، سخنگوی وزارت‌خارجه آمریکا نیز چنین مواضعی را اتخاذ کرده بود. آنتونی بلینکن، وزیرخارجه آمریکا که تور جدید منطقه‌ای خود را آغاز کرده، در سرزمین‌های اشغالی اعلام کرد «تا زمانی که حماس تمامی اسرا را آزاد نکند، توافق بر سر آتش‌بس غیرممکن خواهد بود.» گفته می‌شود آتش‌بس مدنظر بایدن در مذاکرات خود با رهبران منطقه‌ای، آتش‌بس محدود ۱۲‌ساعته است. در این آتش‌بس قرار است کارشناسان بین‌المللی با اسرای صهیونیست دیدار کرده و در مقابل مقداری غذا و دارو به غزه وارد شود. واشنگتن درعین مخالفت با آتش‌بس اما به شکل رسمی اعلام کرده موافق ارسال کمک‌های بشردوستانه برای مردم غزه است و همزمان از تل‌آویو نیز خواسته عملیات نظامی خود را به‌گونه‌ای پیش ببرد تا غیرنظامیان آسیب کمتری ببینند. به گزارش سی‌ان‌ان، آنتونی بلینکن پیش از سفر خود به تل‌آویو تاکید کرده بود مذاکراتش بر «کاهش تلفات غیرنظامیان» متمرکز خواهد بود. در همین راستا، نشریه پولیتیکو گزارش کرده واشنگتن به‌شدت از افزایش آمار کشتار غیرنظامیان در غزه نگران است و از رژیم‌صهیونیستی برای یکی از حملات هوایی‌اش به اردوگاه آوارگان «جبالیا» در این منطقه توضیح می‌خواهد. همین نشریه اشاره کرده پس از تصویب بسته جامع کمک به اوکراین و رژیم از سوی مجلس نمایندگان، دموکرات‌های ترقی‌خواه فشار بر بایدن را افزایش داده‌اند تا وی از این کمک‌ها به‌عنوان ابزاری برای رفع نگرانی‌های بشردوستانه استفاده کند.

با این وجود نسبت به تمایل بایدن برای ارسال کمک به غزه تردیدهایی وجود دارد؛ چه اینکه علی‌رغم نفوذ شدید آمریکا بر تل‌آویو که به‌دنبال جنگ افزایش نیز یافته است، به‌دنبال سفر بایدن به سرزمین‌های اشغالی تنها ۲۰ کامیون اجازه یافتند دارو به این منطقه برسانند. این میزان اندک درحالی است که غزه روزانه ۵۰۰ کامیون واردات دارو و موادغذایی داشته و در طول ۳۰ روز اخیر به‌جای ۱۵ هزار کامیون، تنها ۲۰ کامیون آن‌هم فقط دارو وارد کرده است. به‌نظر می‌رسد کاخ‌سفید قصد دارد همزمان با حمایت‌های حداکثری از تل‌آویو که شامل حمایت‌های عیان سیاسی و رسانه‌ای نیز می‌شود، تا حد ممکن وجهه حقوق بشری خود را نیز حفظ کرده و خود را از اتهام نسل‌کشی در غزه دور نگاه دارد؛ امری که اجرای همزمان آن مشکل به‌نظر می‌رسد. هفته گذشته هنگامی که بلینکن برای شرکت در جلسه کنگره با موضوع کمک به رژیم وارد جلسه‌ای در این ساختمان شد، ده‌ها نفر پشت‌سر او با دستانی که برای متهم ساختن او به مشارکت در کشتار فلسطینیان به رنگ خون درآمده بودند، حضور داشتند. 

کمک‌های مهم اوباما

تل‌آویو در دوران ریاست‌جمهوری اوباما سه جنگ با غزه را در سال‌های ۲۰۰۸، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ تجربه کرد که در تمام آنها دولت وی مانع از اعمال فشار به رژیم شد.  

در سال ۲۰۰۷ وزیردفاع رژیم اعلام کرد تل‌آویو به دنبال توسعه یک سامانه پدافند هوایی برای رهگیری راکت‌های کوتاه‌برد است. تنها یک‌سال بعد اوباما رئیس‌جمهور آمریکا شد و حمایتش از این پروژه به میزانی رسید که گنبد آهنین در سال ۲۰۱۱ رسما به شکل محصول نهایی تولید شد.  

دولت اوباما طرح سنگین کمک ۳۸ میلیارد دلاری به رژیم را طی یک دهه (۲۰۱۷-۲۰۲۸) به تصویب رساند. این مبلغ در دوره گذشته اندکی بیش از ۳۰ میلیارد دلار بود و در دولت اوباما ۲۰ درصد افزایش یافت.  

نیروهای آمریکایی به‌منظور جلوگیری از ایجاد اتصال میان ایران و سوریه از طریق خاک عراق، شرق سوریه را به اشغال خود درآوردند. این اقدام از دسترسی مستقیم ایران به فلسطین اشغالی ممانعت می‌کرد.  

کمک‌های مهم ترامپ 

ترامپ در سال ۲۰۱۸ دستور انتقال سفارت آمریکا از تل‌آویو به شهر قدس را امضا کرد. این طرح از دو دهه قبل توسط کنگره به تصویب رسیده بود اما روسای‌جمهور آمریکا به دلیل مخاطره‌برانگیز بودنش، از امضای آن خودداری می‌کردند.  

دولت ترامپ در سال ۲۰۱۹ الحاق بلندی‌های جولان به خاک رژیم را به رسمیت شناخت. تل‌آویو این بلندی‌ها را که به سوریه تعلق دارد از سال ۱۹۶۷ اشغال کرده و در سال ۱۹۸۲ اعلام کرد این منطقه را به خاک خود ملحق کرده است، گرچه این اقدام با مخالفت بین‌المللی از جمله در آمریکا مواجه شد.  

تحت فشار دولت ترامپ، امارات و بحرین در اوت ۲۰۲۰ با میانجیگری آمریکا رسما توافقی موسوم به «صلح ابراهیم» را با رژیم به امضا رساندند. مراکش و سودان نیز پس از مدتی به آن پیوستند.  

آمریکا در این برهه تلاش داشت در قالب «معامله قرن» بخشی از کرانه باختری را به رژیم ملحق ساخته و عملا امکان تشکیل موثر کشور فلسطینی را از بین ببرد.  

کمک‌های مهم بایدن

بایدن پنج هزار نیرو به فلسطین اشغالی برای مشارکت در عملیات نظامی علیه غزه اعزام کرده است.  

به دستور بایدن مقر مرکزی سنتکام به‌طور موقت از آمریکا به فلسطین اشغالی منتقل شده و فرماندهان اصلی آن نیز ملزم به حضور در مقر جدید شده‌اند.  

بایدن دستور استقرار ده‌ها سامانه ضدموشکی پاتریوت و تاد را در غرب آسیا برای حفاظت از رژیم صادر کرده است. بخشی از این سامانه‌ها در فلسطین اشغالی نصب شده‌اند. همزمان دو ناو هواپیمابر از ۱۲ ناو مشابه این کشور نیز به سواحل لبنان اعزام شده‌اند. 

ارائه کمک فوری ۱۴.۵ میلیارد دلاری به تل‌آویو در کمتر از یک‌سال که در دهه‌های اخیر کم‌سابقه بوده است. 

کاخ سفید سفرهایی پیاپی برای مقامات دولت آمریکا به تل‌آویو برنامه‌ریزی کرده تا به سران رژیم در حین جنگی که آن را در معرض فروپاشی قرار داده، قوت قلب دهد. واشنگتن همچنین مقامات دیگر کشورها را ملزم کرده برای اعلام حمایت از رژیم به فلسطین اشغالی سفر کنند. 

انتهای پیام