پدیده ای به نام بیژن عبدالکریمی؛ آنکه تب دارد و هذیان می گوید تویی و نه مردم - Gooya News

مصطفی مهرآیین

۱.آلتوسر در پاسخ به نقد کسانی که معتقد بودند چرا از مفاهیم مبارزاتی کلاسیک مارکس دست برداشته و به بحث های نظری می پردازد معتقد بود "اندیشه همان مبارزه طبقاتی است در سطح مفاهیم". امروزه هم کسانی چون آلن بدیو از فلسفه برای مبارزه سخن می گویند و فراتر از این دو حتی ساختارگرایی چون فوکو هم که ما را گرفتار در بند نظام های دانایی دوران ها و حتی نظام های قدرت می دانست معتقد بود اندیشه و هنر و عشق یا به یک معنا پیوند این سه تنها راه رهایی بشر است.اخیرا، در کتاب ثروت مشترک نگری و هارت نیز خواندم که ما اگرچه گرفتار در ساختار شکل گرفته از پیوند سرمایه و قانون هستیم اما باز هم می توانیم با نگاه به لحظات شکل گرفتن انبوه خلق در تاریخ جوامع امیدوار به رهایی از مشکلات وضع کنونی انسان باشیم.

۲.در جامعه ما که اصولا فضای مدنی بواسطه دخالت های نظام سیاسی در همه وجوه زندگی اجتماعی به فضاهای محدودی چون ادبیات و دانشگاه و جمع های کوچک فکری تقلیل یافته انتظار آن است که اهل فرهنگ ( البته هیچگاه اهل فرهنگ در دفاع از مردم یکدست نبوده اند) جایگاه رهایی بخشی را به مردم نشان دهند و ثابت کنند که هنوز نظرگاه هایی در نگاه به مردم وجود دارد که عمیقا درد و رنج مردم را میداند و اگرچه وضعیت انسانی را وضعیتی آشوب زده و گرفتار در سویه های تاریک و روشن می بیند،امیدوار به روشنایی انسان و مردم است.

۳.سخنان بیژن عبدالکریمی در تحقیر کردن نگاه مردم به مساله منازعه اسرائیل و فلسطین و هذیان گو خواندن مردم را شنیدم.عبدالکریمی سالهاست که با جعل مفهوم "فرزندان گفتمان انقلاب" و چسباندن خودش به نیروهای امنیتی فضای امنی برای خود ساخته است تا هم به زندگی و نشرش و دانشگاهش و ... بپردازد و هم گاه با گفتن سخنان تند انتقادی به دروغ خود را در پیوند با جامعه و مردم قرار دهد و به زبان کلیشه های معمول هم از آخور بهره گیرد و هم از توبره.