آدم‌های باورپذیر در جنگل پرتقال

نشانه‌های سوررئال
فیلمساز برای نشان دادن ذهن متوهم سهراب سراغ شیوه‌هایی نمی‌رود که مخاطب احساس کند نیازی به دنبال کردن سرنوشت او ندارد. این معرفی علاوه بر نوع رفتار سهراب با اطرافیانش در تصاویر سوررئال ذهنی سهراب هم معنای ویژه خودش را پیدا می‌کند. جایی که سهراب در ذهنش به جای ساختمان جلوی پنجره اتاقی که قصد اجاره‌اش را دارد، تصویری از دریا می‌بیند یا در جای دیگر داخل عکس روی دیوار عبور خیالی با پاترول از جاده جنگلی را مشاهده می‌کند، گونه‌ای پرداخت سوررئال در شخصیت‌پردازی سهراب دیده می‌شود که به نوعی با ساختار تلخ اما سرخوشانه شخصیت او هماهنگی دارد.کارگردانی جنگل پرتقال به رغم فیلمنامه‌اش، پیچیدگی و جزئیات زیادی ندارد و دوربین فیلمساز در اغلب نماهایی دو نفره‌ای که شخصیت‌ها در حال حرکت هستند با آنها همراه است و فضای بارانی و ابری تنکابن هم که با نوعی تونالیته رنگی سرد آگاهانه از سوی کارگردان و فیلم‌بردار درآمیخته است، در مجموع ساختاری را ایجاد کرده که تمرکز فیلم روی شخصیت سهراب در عین حال که پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد تماشاگر را از رویکرد کلی اثر به فضاهای پیرامونی شخصیت‌ها دور نمی‌کند.‌

وسواس در شخصیت‌پردازی
جنگل پرتقال‌ به عنوان تجربه اول فیلمساز، یکی از معدود فیلم‌های جشنواره چهل و یکم فجر بود که با فیلمنامه‌ای پرداخت شده و منسجم، درام دشواری را به سرانجام رسانده بود. فیلم به عشقی نافرجام در فضایی سرشار از تنهایی آدم‌ها و تلاش‌شان برای جبران اشتباهات گذشته می‌پردازد؛ شخصیت‌هایی که با وسواس بسیار به جزئیات رفتارشان در برخورد با اتفاقات و آدم‌های پیرامون‌شان پرداخته شده است و همین هم باعث شده باورکردنی و تاثیرگذار باشند .‌درام شخصیت محور جنگل پرتقال بدون آن‌که وارد پیچیدگی‌های معمول و رایج در شخصیت‌پردازی شود، سهیل دانشجوی سابق ادبیات نمایشی را که در دوران تحصیل با عشقی شکست خورده روبه‌رو می‌شود و هنوز هم اثراتی از روحیه خود برتربین و متفرعنش را از گذشته با خود به همراه دارد، با تاکید بر جزئیات رفتاری‌اش به‌گونه‌ای معرفی می‌کند که فیلم بدون افتادن به وادی سانتی‌مانتالیسم رایج و دیدگاه‌های فمینیستی، صرفا با نشان دادن آشناترین خصلت‌های انسانی شخصیت‌ها و به ویژه شخصیت مرکزی، قضاوت را به عهده مخاطبانش بگذارد.‌