غزه‌ای که می‌توانست باشد، اما نشد - Gooya News

ایندیپندنت فارسی - امیر طاهری

جنگ جاری در غزه، به هر شکل که پایان یابد، به‌عنوان یک تراژدی وارد تاریخ خاورمیانه خواهد شد - درواقع یک تراژدی مضاعف، زیرا جنگی غیر‌لازم بود. غزه می‌توانست مسیر دیگری داشته باشد - مسیری به‌سوی توسعه و تحول اقتصادی، سیاسی و اجتماعی. مسئول این انحراف مسیر، انحرافی که به جنگ جاری انجامید، سازمان مقاومت اسلامی یا حماس است که از سال ۲۰۰۷ میلادی به بعد بر غزه تسلط داشته است.

در ۲۰۰۷ یعنی دو سال پس از پایان اشغال غزه از سوی اسرائیل و برچیده شدن تمامی شهرک‌های یهودی در نوار فلسطینی، صحنه جنگ امروز یک تکه زمین مرغوب در ساحل مدیترانه بود، با نزدیکی به بزرگ‌ترین بازار جهان، یعنی اتحادیه اروپا، خطوط ارتباطی گسترده دریایی، و از همه مهم‌تر یک سرمایه مهم عاطفی، یعنی همدردی با مردم فلسطین، نه‌تنها در ۲۱ کشور عرب بلکه در سراسر جهان.

در آن زمان، حماس که از سمپاتی اسرائیل برخوردار بود، می‌توانست خود را از یک سازمان مذهبی سیاسی که در آغاز بود تبدیل کند به یک سازمان سیاسی سازنده یک دولت. امروز می‌دانیم که رهبران حماس از نسل خالد المشعل به بعد تصمیم دیگری گرفتند، تبدیل حماس به یک سازمان نظامی - تروریستی فقط با یک هدف: انتقام از اسرائیل و نابودی دولت یهود.

این تصمیم در بازنویسی یا به‌روزرسانی منشور حماس به‌خوبی منعکس است. بند اول منشور می‌گوید: «اسلام قانون زندگی ماست. افکار و آرمان‌هایمان و حتی دیدگاهمان در قبال کائنات را از آن (اسلام) می‌گیریم همچنان که نظرات ما درباره زندگی و انسان را.»

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

به‌عبارت‌دیگر، حماس یک سازمان پان- اسلامی است و به همین جهت نمی‌خواهد خود را در مفهوم فلسطین محدود کند. حماس برنامه‌ای برای دولت‌سازی ندارد، و ازآنجا که وجود ملل را نیز نمی‌پذیرد، خود را متعهد به چیزی به نام ملت فلسطین نمی‌داند. در بند هفتم منشور، حماس خود را یک جنبش قیام‌گرا معرفی می‌کند و تاکید دارد که: «روز قیامت نخواهد آمد مگر زمانی که مسلمانان با یهود نبرد کنند. روزی که در آن هر یهودی، خود را پشت یک سنگ یا یک درخت پنهان کند و سنگ‌ها و درختان می‌گویند: ای مسلمان، ای مؤمن به الله! یک یهودی پشت من پنهان شده است. بیا و او را بکش!»