«آتش» رونمایی شد/ شنیدن یک دونوازی متفاوت

به گزارش خبرنگار مهر، مراسم رونمایی از آلبوم موسیقی «آتش» به نوازندگی سه‌تار ابوسعید مرضایی و نوازندگی تمبک فربد یدالهی با حضور نیما جوان ناشر اثر و تعدادی دیگر از هنرمندان و مخاطبان برگزار شد.

جواد مجابی، اسماعیل مرضایی، مجید صفری، جمال الدین منبری، محمد هاشم احمدوند، رضا دربندی، مهدی غلامی، سجاد پورقناد، یمین غفاری، حسین چراغی، مهرداد حلمی، قدرت‌الله عاقلی، مهبد مکی از جمله مهمانانی بودند که در مراسم رونمایی از آلبوم «آتش» حضور داشتند.

اجرای زنده بخش‌هایی از آلبوم «آتش» توسط ابوسعید مرضایی و فربد یداللهی و سخنرانی این ۲ هنرمند درباره جزییات پروژه، سخنرانی سجاد پورقناد درباره استانداردسازی موسیقایی آلبوم‌ها، سخنرانی مهبد مکی درباره محتوای فرهنگی پروژه «آتش» از دیگر بخش‌های این برنامه موسیقایی بود.

آلبوم موسیقی «آتش» مشتمل بر ۱۵ قطعه موسیقایی به نام‌های «ایوار»، «آتش بر مهر»، «آتش افشان»، «آتش جان»، «شب»، «آتش و باد»، «آتش و باران»، «آتش و اشک»، «شبگیر»، «پگاه»، «پیام»، «شعله»، «بامداد» و «بدرود باید رفت» است که در ژانر موسیقی بی‌کلام تقدیم شنوندگان موسیقی ایرانی شده است.

میرعلیرضا میرعلی‌نقی پژوهشگر موسیقی ایرانی درباره این آلبوم نوشته است:

«با این آلبوم، چهارگانه ابوسعید مرضایی، کامل می‌شود: منظومه‌ای کاملا موسیقایی و سرشار از شاعرانگی که با نگاه به چهار عنصر اصلی طبیعت (خاک، آب، باد و آتش) ساخته و اجرا شده است.

حافظه موسیقی معاصر ایران، از این نوع نگاه و برخورد، نمونه‌های زیادی را ارایه نکرده است. سایه سنگین تغزل از یک‌سو و استیلای عرفان از سوی دیگر و البته هر ۲ با تکیه بر ادب منظوم در حوزه زبان کلاسیک فارسی با همه غنایی که همراه آورده اند، سپهر پرواز و تخیل هنرمند ایرانی را نیز بسی محدود کرده‌اند. تا جایی که از بازنمایی ناب‌ترین احساسات انسانی مربوط به طبیعت و زندگی بازمانده‌ایم و در قرن خورشیدی گذشته برای جبران مافات، ناگزیر، دست به دامن فرهنگ‌های غیر موروثی شده‌ایم.

البته آن کنش و این واکنش مربوط به حیطه شهرنشینی و حوزه سلطه ادب کلاسیک است. موسیقی‌های بومی نواحی ایران، چه با کلام و چه بی‌کلام در این موارد دست بازتری داشته‌اند و تصویر انسان و طبیعت و احساسات آدمی را با همان امکانات اندک‌شان، بسیار واقعی، صمیمی و در یک کلام انسانی‌تر از شهرنشیان ارایه داده‌اند.

برای من که شنونده آغاز تا انجام چهارگانه‌های ابوسعید مرضایی بوده‌ام، اهتمام هنرمندانه مولف در این آخرین آلبوم، به روشن‌ترین شکل ممکن در ارتباط‌گیری با مخاطب خاص خود رسیده است. چیرگی در نوازندگی با تبحر در صدابرداری که در دنیای حرفه‌ای امروزی لازمه همدیگرند. استفاده دلنشین از آکُردهای حاوی رنگ موسیقی ایرانی، اجرا در سه خط هم‌زمان همراه با سایه روشنی از کنترپوانی اندک و اندازه، توجه به داینامیک صداها، فرم های سنجیده و ساده، غنای قابل توجه نغمه‌های لطیف و پرعاطفه و دور از حس آمیزی‌های سطحی تنوع اوزان به کار گرفته شده، تعادل نیکو در استفاده از کاراکترهای‌سازی و آوازی و نگهداری سطح هنری کار در تمام شیارها این آلبوم را در نظر نگارنده، نمونه ای از تلاش هنری معرفی می‌کند.»