بن بست نسلی کلیسا در اتحادیه اروپا

به گزارش گروه استان‌ها خبرگزاری دانشجو، امیرحسین ابراهیمی سال 2023 رو به پایان است و بن بست نسلی کلیسا در اتحادیه اروپا همچنان یک موضوع غیرقابل حل برای نهاد دین در کشورهای اروپایی محسوب می­شود. مطالعات اخیر نشان می­دهد که تعصبات و سخت گیری افراد مسن و سالخورده نسبت به انجام مناسک مذهبی کلسیا، شکایت­ها و گلایه مندی زیادی را متوجه روحانیون مسیحی کرده است و منجر به قهر بخش زیادی از جوانان با مفاهیم دینی در کشوهای اروپایی شده است.

اساسا مهم­ترین پرسشی که این روزها کلیسا با آن دست و پنجه نرم می­کند این پرسش است که اگر نهاد دین با شکاف نسلی مواجه شده­ است چگونه می­توان این شکاف را پر کرد؟

کلیسا با همکاری دولت­های اتحادیه اروپا طی سده­های گذشته همواره سعی کرده است در گفتمان سیاسی و فرهنگی خود تلاش کند که میراث مسیحی با سکولاریسم حاکم بر جوامع و ارزش­های لیبرال آن­ها تعارضی پیدا نکند و به دنبال تعادل میان این ارزش­ها بوده است. برای مثال کلیسا واتیکان رم طی 5 سال گذشته با طراحی یک تیم رسانه­ای قدرتمند در فضای اینستاگرام و یوتیوب سعی کرده است با ارائه ویدئو کلیپ­های بسیار کوتاه در حد 15 الی 30 ثانیه از کتاب انجیل و منابع مسیحی بر نسل Z در اتحادیه اروپا و کشورهای آمریکای لاتین اثر بگذارد. بطوریکه با تاکید فراوان بر مفاهیمی همچون معاد، جهان پس از مرگ و عذاب­های الهی پس از مرگ و تلیفق و ترکیب آنها با تصاویر گرافیکی جدید و موزیک­های متناسب بر نسل جدید اثر بگذارد. به گونه­ای که کلیسا در این مسیر از پیوند فکت­های تاریخی انجیل با عذاب­ های الهی بدنبال جلب مخاطبان نسل جوان بوده است و در بخش­های از آن با بهره گیری از نظریه تئوری توطئه و ایجاد سردرگمی و وحشت سعی کرده است به مهندسی افکار عمومی به ویژه نسل جوان بپردازد.

از سوی دیگر کلیسا با تحریک حواس و غرایز از طریق رسانه­ها بویژه از سوی میکرواینفلوئنسرها در اینستاگرام، توییتر و یوتیوب برای بار دیگر ایده تفاوت نژادی را دستور کار فرهنگی خود قرار داده است تا ضعف­های حکمرانی و سیاستگذاری کلیسا را در مقابله با پرسش­های بنیادین نسل جدید و چالش­های تکنولوژیکی را پوشش دهد. رهبران دینی اروپا با درک دقیقی از دیدگاه­های جوانان و نوجوانان نسبت به دنیای پیرامون خود سعی کرده اند در ائتلاف مشترکی با پوپولیسم دست راستی و افراطی بخش زیادی از نارسایی­های فرهنگی و قهر مردم با ارزش­های دینی را بر گردن مهاجران بیندازند و دیدگاه­های خصمانه نسبت به مهاجران را تقویت کنند تا با شعار بازگشت به گذشته و سنت­ها، میل شهروندان اتحادیه اروپا را برای نزدیکی بیشتر به کلیسا را افزایش دهند. اگرچه کلیسا در ظاهر سعی کرده است با استناد به آیات انجیل نظیر « یکدیگر را بپذیریم» ( روم 15:7، الف) مخالفتی با گسست­های فرهنگی که در اروپا رخ داده است نشان ندهد و با تفسیر آن به معنای بردباری و شکیبایی نسبت افرادی است که شبیه به ما نیستند تعارض منافعی میان نهاد خود با نسل جدید ایجاد نکند. در واقع به زبان عامیانه تر این بدین معناست که مسیحیان مسن­تر نباید نسبت به سبک لباس جوان­ها یا خالکوبی و گوش سوراخ کردن آن­ها آزرده خاطر شوند اما در اصل عملکرد دستگاه رسانه­ای و فرآیندهای سیاست­گذاری فرهنگی نشان می­دهد که این تغییرات تا چه اندازه روحانیون مسیحی را ترسانده است. آن چیزی که مشخص است، رفتارهای انحرافی اخیر شکل گرفته در اروپا و مقابله جوانان اروپایی با مفاهیم دینی و کلیسا نتیجه رفتارهای کلیسا در دوره­های پیشین است. نمی توان از این واقعیت فرار کرد که جوانان از رهبران دینی اروپا و حتی دولت­هایشان دلسرد شده اند، اعتراضات سالهای گذشته آنان نشان می­دهد که آن­ها می­خواهند احساس تعلق داشته باشند تا احساس اضافی بودن و سرخوردگی از آن­ها دور شود. به همین دلیل است که کلیسا در مقابل این واکنش­ها، اقدامات فراوان رسانه ای و مهندسی افکار عمومی را در پیش گرفته است تا حداقل با استفاده از ابزارها و تکنیک­های رسانه ای و محتوایی حداقل وقت بیشتری را برای فروپاشی ارزش­های خود در مقابل این تغییرات نسلی بخرد.