واشنگتن‌پست: اسرائیل برای فلسطینیان راهی جز جنگ باقی نگذاشته است

 به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، دیوید ایگناتیوس در تحلیل واشنگتن‌پست نوشت: روستانشینان ساکن زونوتا مجبور به ترک محل سکونت‌شان هستند، زیرا خشونت شهرک‌نشینان اسرائیلی در کرانه باختری به طور چشمگیری افزایش یافته است.

«اکرام قرآن» روی پشت‌بام خانه‌اش در البیره ایستاده و به تپه‌ای ۱۰۰ متر دورتر اشاره می‌کند که سال‌ها پیش زمانی که دختربچه بود در میان درختان انجیر و زیتون پرسه می‌زد. اکنون چیزی که او می‌بیند حصار سیم خاردار در امتداد تپه است، جایی که یک شهرک اسرائیلی برپا شده است.

چهار سرباز اسرائیلی پنج دقیقه بعد از پایین آمدن ما از پشت‌بام از راه می‌رسند. آنان می‌گویند برای مسائل امنیتی خواستار مشاهده مدارک شناسایی من و قرآن هستند. ما خوش‌شانس بودیم. قرآن می‌گوید اواخر ماه گذشته یک جوان ۲۰ساله فلسطینی در خیابان مجاور خانه‌اش مورد اصابت گلوله قرار گرفت و کشته شد.

زمانی که سربازان اسرائیلی رفتند قرآن به من گفت: «این ظلم آشکار آنان علیه ماست». خانواده او خانه‌شان را در سال ۱۹۶۱ میلادی ساخته بودند. اسرائیلی‌ها دو دهه پس از آن به دنبال تصرف کرانه باختری در جریان جنگ ۱۹۶۷ میلادی شروع به ساخت شهرک‌های خود کردند. امروز او در خانه خود که در بخش کوچکی از منطقه شناخته‌شده به نام C می‌باشد به سر می‌برد جایی که ۶۰درصد کرانه باختری تحت کنترل کامل اسرائیل است.

من هفته گذشته به مدت سه روز به کرانه باختری سفر کردم و از تپه‌های خشک الخلیل در جنوب تا ارتفاعات نابلس در شمال آن منطقه را دیدم. آنچه دیدم الگویی از سلطه اسرائیل و سوءاستفاده‌های گاه به گاه بود که زندگی روزمره را برای بسیاری از فلسطینیان به وضعیتی تحقیرآمیز تبدیل می‌کند.

برای رانندگی در این‌جا یک راه‌حل «دو پلاکی» وجود دارد. شهرک‌نشینان اسرائیلی با پلاک‌های زرد روی بزرگراهی به نام مسیر۶۰ رانندگی می‌کنند در حالی که فلسطینیان با پلاک‌های سفید در جاده‌های کوچک و پر از دست‌انداز حرکت می‌کنند. نگه‌داشتن فلسطینیان و بازرسی آنان، تحقیر آن جمعیت و تجاوز آشکار به حقوق‌شان به یک روال بد تبدیل شده است. شما در این‌جا فشار‌های روزانه اشغالگرانه اسرائیل بر فلسطینیان را می‌بینید و همین موضوع امید مشترک برای تشکیل کشور فلسطین را تبدیل به یک افسانه می‌سازد. شهرک‌نشین‌ها و پاسگاه‌های اسرائیلی بر فراز تپه‌های کرانه باختری و حصار‌های بلند و دیوار بتنی نمادی از این وضعیت هستند. تعداد شهرک‌نشین‌های رسمی و ناشناخته اسرائیلی‌نشین در حال افزایش هستند.

در تپه‌های خشک جنوب هبرون در لبه جنوبی کرانه باختری کشاورزان اسرائیلی سعی کرده‌اند چوپانان بادیه‌نشینی را که برای یک قرن در آن سرزمین به چرای دام‌های‌شان می‌پردازند را از آنجا بیرون کنند. «صالح ابوعواد»

یکی از آن چوپانان بادیه‌نشین است. شهرک‌نشینان مهاجم به وی گفتند: «اینجا سرزمین ماست و تو نباید این‌جا باشی.» او می‌گوید شهرک‌نشینان بعدا بازگشتند و شش چادر او را سوزاندند و ۱۳۰ رأس گوسفند او که نزدیک به ۵۰هزار دلار قیمت داشتند را از آنجا دور کردند.

بسته شدن جاده‌ها سفر را برای اعراب به یک کابوس تبدیل می‌کند. ما از ورودی‌های رشته‌ای از شهر‌ها و روستا‌های فلسطینی به سمت مناطق شمالی عبور کردیم. اکثر آن مناطق توسط ارتش اسرائیل با انبوهی از خاک یا دروازه‌های فلزی مسدود شده‌اند. فلسطینیانی که می‌خواهند به خارج از روستا‌های خود در منطقه C سفر کنند باید از پست‌های بازرسی با حضور سربازان اغلب دمدمی‌مزاج اسرائیلی عبور کنند. شما می‌توانید پیامد‌های این آزار و اذیت را مشاهده کنید.

من دو مورد شرورانه درگیری‌ها را در جاده شمال به سمت نابلس مشاهده کردم، جایی که شهرک‌نشینان و سربازان اسرائیلی به روستا‌های فلسطینی حمله کردند. حدود ۲۰۰ «شهرک‌نشین خشمگین» به روستای تورموس آیا حمله کردند. آنان تقریبا ۳۰ خانه و ۶۰ خودرو را سوزانده و یک فلسطینی را کشتند و ۱۲ نفر را مجروح ساختند. آخرین روز را در الخلیل گذراندم. ساکنان آنجا به من گفتند زندگی در کرانه باختری به یک کابوس تبدیل شده است. یکی از ساکنان آنجا به من گفت: «شما در شهر خود در محاصره هستید. شما نمی‌توانید خانواده خود را به جایی ببرید. شما در کانتون‌ها زندگی می‌کنید، جدا از همه. آنچه شما در این لحظه می‌خواهید این است که زنده بمانید و هیچ‌کس از اعضای خانواده خود را از دست ندهید.»