عاشقان سینه چاک پوتین و حمایت از صهیونیست ها

همان طور که گفتم روس ها از اول هم همینی بودند که امروز می نمایند. دشمن تمامیت ارضی ایران و همدست جنایتکاران صهیونیست. شما می توانید اسم این ها را بگذارید منافع ملی و همه خباثت های روس ها را به پای درنظر گرفتن منافع ملی شان بنویسید اما اگر منافع ملی توجیه کننده هرگونه رذالتی است پس چرا کشتار مردم بی پناه ساکنان غزه را به پای منافع ملی اسرائیلی ها نمی نویسید؟ اسرائیلی ها اشغالگرند؟ قبول. چرا لشگر کشی ها و جنایات آمریکا را به پای منافع ملی شان نمی نویسید؟ هیچ کشوری در جهان نمی گوید من به دلیل زیاده خواهی و منفعت طلبی و ارضای حوائج نفسانی ام می خواهم به یک کشور دیگر تجاوز کنم. اگر صرف شعار دادن و حرافی موجب حقانیت می شود صدام حسین هم حق داشت به ایران حمله کند. او هم به بهانه منافع ملی و عناوین دهان پرکنی مثل دفاع از هویت اصیل عربی هشت سال جنگ را به مردم ایران و عراق تحمیل کرد. پس تنها حرف زدن معیار درست عمل کردن نیست که اگر این گونه باشد همه حقند و یا دست کم به تعبیر آقای دکتر سروش در نزد هرکس بهره ای از حقیقت یافت می شود.

خب، با کشوری که به صراحت از پاره پاره شدن ایران حمایت می کند و با وقاحت تمام از کشتار ده ها هزار کودک و زن و مرد دفاع می کند چه نسبتی باید برقرار کرد؟ همه بحث بر سر این نکته است. قطعا ما همچون دوستان خودارزشی پندار نمی گوییم از فردا باید روسیه را در شمار کشورهای متخاصم قرار داد و یک مرگ بر به دیگر مرگ برها افزود. روسیه هم مثل چین. مثل عربستان. مثل عراق. مثل پاکستان. مثلا ما الان دم به دقیقه قربان صدقه رهبران پاکستان می رویم؟ یا مثلا برای رئیس جمهور ترکیه غش و ضعف می رویم؟ همان کاری را که در نسبت با آن ها انجام می دهیم با روس ها هم همان را باید انجام دهیم. همان چیزی که همیشه شعارش را می دهیم و به آن عمل نمی کنیم. احترام متقابل در مقابل احترام متقابل و اقتدار در مقابل بی حرمتی و درشتی. ما اما فکر می کنیم یا باید مثل بچه ها به یکی بگوییم قهر قهر تا روز قیامت قهر و یا باز مثل بچه ها همه داشته ها و نداشته هایمان را به یکی ببخشیم. یا باید به حکومت آل سعود فحش بدهیم و علیه آن ها شعر حماسی بخوانیم و کلیپ درست کنیم و یا دست در دستشان رقص شمشمیر انجام بدهیم و در ستایش آن ها قصیده سرایی کنیم و روی دل و دیده احول بنشانیمشان. یا باید در نماز جمعه مرگ بر روسیه بگوییم و رهبران آن ها را مشتی ملحد و کافر حربی از خدا بی خبر بخوانیم و یا این که تصویر مامور سابق کا.گ. ب رفیق پوتین را روی تیشرت هایمان چاپ کنیم و در راه پیمایی اربعین آن را به نمایش بگذاریم و به عنوان یکی از رهبران جبهه مقاوت از او ستایش کنیم.

مدعی در توجیه رفتار آقای لاوروف و لاس زدن ایشان با نتانیاهو می گوید: چون غرب می خواهد روسیه را در انزوا قرار دهد یک دوست هم برای روسیه یک دوست است و چون آمریکا از این حرکت ناراحت شده است پس روسیه کار خوبی کرده!

عجبا! یعنی روسیه پرستی دوستان خودارزشی پندار ته ندارد.امروز لاوروف جنایتکار به صورت لفظی از کشتن زنان و کودکان حمایت کرده اما والله اگر فردا روسیه با جنگنده هایش بر سر مردم غزه بمب اتم بریزد بازهم روس پرستان دست از حمایت و ستایش رفیق پوتین برنمی دارند. امروز روس ها در لفظ از تکه تکه شدن ایران حمایت کرده اند اما اگر فردا واقعا مدعی شوند که بخشی از خاک ایران باید به روسیه الحاق شود هستند کسانی که چنان این فعل روس ها را توجیه کنند که پدر جد لاوروف و پوتین هم متحیر بمانند از این همه سفسطه گری.

اصلا چرا ما با چنین منطقی با آمریکا ارتباط برقرار نمی کنیم؟ مگر نه آن که غایت دوستان ناراحت کردن اسرائیل است؟ خب اگر ما با آمریکا روابط حسنه برقرار کنیم اسرائیل ناراحت می شود. مگر در قضایای برجام اسرائیلی ها ناراحت نشدند؟ مگر قدم زدن ظریف با جان کری بعضی از دلواپسان را تا مرز سکته پیش نبرد؟مگراین دوستان همراه با اسرائیلی ها عزای عمومی اعلام نکردند و با لنگه کفش از رئیس جمهور وقت استقبال به عمل نیاوردند؟ مگر منافع این دوستان با منافع اسرائیلی ها مشترک است؟ بگذریم. اصل آن چه این دوستان می گویند از اساس پرت و بی ربط است. مگر منافع یک کشور بر اساس عصبانیت دیگر کشورهاست؟ مگر دیپلماسی را بر اساس لج و لج بازی و حرص این کشور و آن کشور را در آوردن پیش می برند؟ روس ها کار خوبی کردند که از کشتار بی رحمانه رژیم صهیونیستی حمایت کردند! چرا؟ چون با این کار آمریکایی ها شاکی شدند! یعنی منطق از این احمقانه تر در عمرم ندیده بودم. آن وقت توقع دارید مردم شعارهای انقلابی شما را باور کنند؟ شمایی که آمریکا ستیزی کورتان باعث شده طالبان را به رسمیت بشناسید؟ شمایی که آمریکایی ستیزی کودکانه تان باعث شده حتی اباطیل لاوروف را توجیه کنید؟حتی یک لحظه هم با خودتان فکر نکردید که بر و بچه های حماس و حزب الله با شنیدن چنین ترهاتی چه حالی می شوند؟ آن ها چطور باید به شما و سیاست های شما اعتماد کنند؟ آن ها چطور باور کنند که شما فردا روزی آن ها را به منافع روس ها نخواهید فروخت؟ به قول علی معلم دامغانی:

به روم و روس می بری؟ به بوق و کوس می بری؟

نه مام توست این وطن که را عروس می بری؟